Σε ένα παράλληλο σύμπαν είμαστε πάντα καλά. Η καθημερινότητά μας αγγίζει την τελειότητα. Κάνουμε μόνο αυτό που θέλουμε, όπως το θέλουμε. Έχουμε αμοιβαία κατανόηση μεταξύ μας κι αν μας ξεφύγει κάποια παρεξήγηση πού και πού, μένουμε ψύχραιμοι κι αντιμετωπίζουμε τις όποιες συγκρούσεις με ιδιαίτερο χιούμορ και περίσσια προθυμία.
Υπέροχο! Απλά στην παρούσα πραγματικότητα λειτουργούμε κάπως διαφορετικά. Είμαστε τόσο ευάλωτοι σε ό,τι μας συμβαίνει. Η καθημερινότητά μας είναι συνήθως μια σβούρα σε τριβή που μας ακονίζει τα συναισθήματα απρόβλεπτα. Έρμαια στα σκαμπανεβάσματα της διάθεσής μας, ρίχνουμε αλόγιστες ευθύνες, ξεσπάμε άτσαλα το θυμό μας, υπεραναλύουμε τις καταστάσεις και συνήθως καταλήγουμε στα πιο απαισιόδοξα συμπεράσματα. Ουσιαστικά, έχουμε μια κοινή μαζική τάση σκεπτικού στο μελόδραμα.
Με την εντύπωση ότι η καθημερινότητά μας προκαλεί συναισθηματική αναστάτωση, η παντός καιρού δεδομένη ευχή μας είναι πάντα μία: Να είμαστε προπαντός καλά. Κι αν η επιθυμία μας αυτή είναι τόσο ξεκάθαρη, η επίτευξή της εξαρτάται απ’ την προθυμία μας να διατηρήσουμε μια καλή διάθεση.
Δεν είναι εύκολο να συντηρούμε συνέχεια τη συναισθηματική μας ακεραιότητα. Ένας έρωτας που δεν εξελίχθηκε, λόγια που βρήκαμε άκομψα, ένα καχύποπτο βλέμμα, ένας πόθος που δεν ήταν αμοιβαίος, κάτι παρεξηγήσαμε εμείς, κάτι οι άλλοι. Σχέσεις εξάρτησης, ρόλοι θύματος ή θύτη, έχουν όλα ως κοινή βάση συγκεκριμένες αντιλήψεις και πρότυπα για το πώς πρέπει να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Αν δεν έχουμε αυτό που θέλουμε ή αν δεν έχουμε αυτούς που θέλουμε όπως τους θέλουμε, η επιθυμία γίνεται τελικά ενόχληση.
Όταν κάτι μας ενοχλήσει θα μας επηρεάσει. Θα στεναχωρηθούμε, θα θυμώσουμε, θα κλάψουμε, θα βουλιάξουμε μέχρι στην απογοήτευση. Είναι ανθρώπινο να ζούμε έντονα τα συναισθήματά μας κι η ανάλυση βοηθάει σίγουρα να κατανοήσουμε παραπάνω το γεγονός που μας τα προκάλεσε. Η υπερβολική ανάλυση, όμως, είναι περιττή, ακριβώς γιατί έχει μέσα της την υπερβολή.
Το μέτρο ξεπερνιέται όταν η ακατάπαυστη φλυαρία του νου γίνει συνήθεια. Η σκέψη πλέον προκαλεί ακόμα περισσότερο συναίσθημα και το περισσότερο συναίσθημα παρερμηνευμένα συμπεράσματα. Τελικά, σβουρίζουμε αλόγιστα σε ένα φαύλο κύκλο παραπλανητικού σκεπτικού, για ένα συνήθως απλό γεγονός και φυσικά ένας νους σε σύγχυση δεν μπορεί να μας επιτρέψει καλή διάθεση.
Μια όμορφη διάθεση χρειάζεται ποιοτική σκέψη και δράση άμεση. Να αποπροσανατολίσουμε τη σκέψη πριν καταντήσει εθιστική και να διακόψουμε τη δυσαρέσκεια. Σωτήρια λύση θα ήταν ένα κουμπί το οποίο θα μας βγάλει απ’ το γύρω-γύρω της πλατείας. Να μας θυμίσει τη δύναμή μας, να γεμίσει την ενέργειά μας, να νιώσουμε πραγματικά καλά, έτσι απότομα κι εύκολα.
Δεν υπάρχει κουμπί που να σβήνει το γεγονός, ούτε να πηγαίνει τον χρόνο πίσω. Μπορεί, όμως, να μας ξεκολλήσει για να πάμε μπροστά. Ας αξιολογήσουμε τι μας ρίχνει τη διάθεση κι ας το ξεφορτωθούμε όσο πιο σύντομα κι ανώδυνα γίνεται, πριν αρχίσει να φωλιάζει μέσα μας. Έχουμε την επιλογή να αποφασίσουμε τη διάθεσή μας. Πατάμε το κουμπί. Σταματάμε να είμαστε ό,τι δε θέλουμε να είμαστε. Αν δε θέλουμε θυμό, συγχωρούμε, αν δε θέλουμε κριτική, σωπαίνουμε. Συνέβη κάτι, πήραμε κάποιο μάθημα κι ως εκεί. Ένας γύρος στην πλατεία αρκεί.
Το κουμπί υπάρχει πάνω στον τοίχο που νομίζουμε για αδιέξοδο. Στον ουρανό, όταν ανατέλλει ο νέος ήλιος, θα το βρούμε πάλι. Στο χαμόγελο του μικρού παιδιού που μας κράτησε το χέρι. Υπάρχει στην αγκαλιά του ξεχωριστού ανθρώπου που κατέχει την καρδιά μας, στο αστείο του φίλου που γνωρίζει τον ψυχισμό μας, στο νιαούρισμα της ψυχούλας που ζητάει χάδι. Υπάρχει στον καθρέφτη που περιμένει ένα βλέμμα αποδοχής.
Ας κοιτάξουμε γύρω να διακρίνουμε κάτι όμορφο που μπορεί να μας συντροφεύσει. Να ακούσουμε το αγαπημένο μας τραγούδι, να γευτούμε ένα πλακάκι σοκολάτας, να μυρίσουμε λίγο απ’ το άρωμά μας ή ένα περαστικό λουλούδι. Έτσι συνέρχεται η σκέψη, μέσω των αισθήσεων. Όσο ο ήλιος μπορεί να μας μαυρίζει κι όσο η θάλασσα μπορεί να μας ταξιδεύει.
Για την ορθοπεταλιά που καταφέραμε, το τρίποντο που πετύχαμε, το παγωτό που έχουμε στην κατάψυξη. Για όλα αυτά τα απλά, μα τόσο σημαντικά ερεθίσματα που μας ανακουφίζουν τη σκέψη. Όσο έχουμε προσωπικούς στόχους να μας εξελίσσουν, τόσο πιο όμορφα θα φροντίζεται η σκέψη μας.
Όλα αυτά τα κουμπιά είναι η δύναμή μας. Είναι όλα ένα κλικ στο μυαλό. Η ζωή περνάει κι εμείς γιατί να βαραίνουμε με τα περασμένα; Ας πάμε παρακάτω. Έτσι απλά. Να μάθουμε να αφήνουμε τα γεγονότα πίσω. Ακόμα κι αν πέρασε μία ώρα από ό,τι συνέβη, είναι ήδη παρελθόν. Ας μη χαθεί κι άλλος χρόνος απ’ τον πολύτιμο χρόνο της ζωής μας.
Λίγη κατανόηση να έχουμε πως μπορεί να ειπωθεί ένα λάθος πράγμα τη λάθος στιγμή. Ας μην παρερμηνεύουμε τα γεγονότα άσκοπα. Συμβαίνει αυτό που συμβαίνει και το αποδεχόμαστε όπως είναι. Δεχόμαστε το συναίσθημα γιατί είναι η φυσική εξέλιξη μιας σκέψης, αλλά βάζουμε όριο στο χασομέρι που τείνει να μας αδειάζει τη διάθεση.
Η σκέψη παρασύρεται, τα συναισθήματα υπερβάλλουν κι οι αισθήσεις θεραπεύουν. Η καθημερινότητα φέρνει εμπειρίες αναπάντεχες. Υπάρχει, σίγουρα, ένα κουμπί για τον καθέναν από εμάς. Δεν είμαστε τέλειοι, μπορούμε όμως να είμαστε ακέραιοι με σεβασμό στην καθιερωμένη ευχή μας. Να είμαστε «προπαντός καλά», χωρίς δικαιολογίες. Εκεί φαίνεται η ισχυρή μας θέληση για ζωή.
Συντάκτης: Μάιρα Τσιρίγκα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
