Πότε κοιτάχτηκες τελευταία φορά στον καθρέφτη; Όχι για να διορθώσεις τα μαλλιά ή την μπλούζα σου. Δε μιλάμε για ένα τέτοιο κοίταγμα. Μιλάμε για ένα κοίταγμα βαθύ. Να κοιτάξεις τον εαυτό σου μπροστά σου και να μη γυρίσεις απ’ την άλλη, να μη σουφρώσεις τα χείλη για να δείξεις πιο χαριτωμένος, να μη σκεφτείς πώς θα ήσουν «αν». «Αν» άλλαζες αυτό που σε χαλάει, «αν» πείραζες εκείνο που δε σ’ αρέσει, «αν» διόρθωνες το άλλο που σου είπαν πως δε σου πάει και πολύ.
Τους πίστεψες. Γιατί όλοι θέλουμε να πιστεύουμε κάπου. Θέλουμε να αρέσουμε, θέλουμε κατανόηση, συμπαράσταση, αποδοχή και φροντίδα. Κι όλα όσα θέλουμε τα χρειαζόμαστε να μας τα δώσουν. Αν δεν τα πάρουμε απ’ τους άλλους ως επιβεβαίωση, μένουμε μισοί, μας λείπουν πολλά και κυρίως λείπουμε εμείς από τον ίδιο τον εαυτό μας. Κοιταζόμαστε στον καθρέφτη με αφορμή έναν καλλωπισμό ξενόφερτο. Ζητάμε μια κολακεία παραπάνω κι ένα κομπλιμέντο περισσότερο.
Τον καθρέφτη δεν τον αφορά το «αν». Νοιάζεται να σε αντικρίσει χωρίς να σε φανταστεί αλλιώς. Σε κοιτάζει όπως ακριβώς είσαι. Κοιτάζεσαι, μα οι σκέψεις αυτομάτως μουρμουρίζουν. Αμφιβάλλουν, σε στριμώχνουν, σε ταράζουν. Οι σκέψεις αρνούνται να δουν αυτό που είσαι. Κι όσο τις ακούς, αρνείσαι κι εσύ να σε κοιτάξεις όπως σε κοιτάζει ο καθρέφτης σου. Θα σε κοιτάξεις μόνο αν είναι να «τσεκάρεις» τη μορφή σου, μόνο για να «διορθώσεις» την ομορφιά σου. Σε κοιτάζεις όσες φορές χρειαστεί, μα τι απ’ όλα όσα βλέπεις μπροστά σου μπορείς να αποδεχτείς ως έχει, χωρίς παρέμβαση καμιά, χωρίς αμφιβολία και διάθεση αλλαγής;
Ο ναρκισσισμός βολεύεται κι ο εαυτός στριμώχνεται. Χωράει σε ρούχα στενά για να φανεί συγκεκριμένος, περπατάει σε άβολα παπούτσια, υπηρετώντας το σύνθημα «μπρος τα κάλλη τι είναι ο πόνος». Κι άραγε πού είναι ο πόνος; Ο φυσικός, σωματικός πόνος υποχωρεί μπροστά στον πόνο που νιώθεις μέσα σου επειδή δεν είσαι όπως «θα ήθελες». Και προτιμάς να πονάς παραπάνω σωματικά –φορώντας στενά ρούχα και αξεσουάρ–, αλλά να αρέσεις τριγύρω και να νιώθεις όμορφος, παρά να πονούν οι σκέψεις σου, επειδή δε μοιάζει η μορφή σου με το ιδανικό καλλωπισμένο και καλοσερβιρισμένο πρότυπο που σε περιτριγυρίζει.
Οι καθρέφτες όταν τους αγνοείς, θυμώνουν. Γίνονται έξαλλοι που δεν εκπλήρωσαν τον πραγματικό σκοπό τους. Που δεν κατάφεραν να σε διδάξουν την αποδοχή. Που δεν σου έδειξαν το σώμα σου με τη μορφή του την αληθινή. Την εκ φύσεως περιποιημένη. Που αποδέχεται κάθε καμπύλη χωρίς να δίνει σκαμπίλι στο τζάμι ως τιμωρία.
Οι καθρέφτες όταν τους θυμώνεις, σπάνε. Νιώθουν σχεδόν άχρηστοι. Τι να τους κάνεις, αν είναι να τους φέρεσαι άσχημα; Αν είναι να τους περιφρονείς και να τους δελεάζεις με καλούδια ομορφιάς πρόσκαιρα κι αναλώσιμα. Οι σκέψεις σου σε φαντάζονται αλλιώς, κι εσύ τρέχεις να τις ικανοποιήσεις. Μα είναι αχόρταγες, και θέλουν κι άλλα. Όλο ζητάνε κι όλο δίνεις. Κι όσο δεν ικανοποιούνται, άλλο τόσο κι εσύ δε σε αποδέχεσαι.
Οι καθρέφτες όταν σπάνε, κόβουν. Και στα τζαμάκια πάνω έχεις κομματιασμένη τη μορφή σου. Μπερδεμένη και χαμένη. Σκορπισμένη από εδώ κι από εκεί χωρίς επίκεντρο συγκεκριμένο πια. Όσο και να συναρμολογήσεις τα σπασμένα, μοιάζει να ‘ναι τυραννία.
Οι καθρέφτες θυμώνουν, σπάνε και κόβουν. Όπως ακριβώς κι εσύ. Θυμώνεις, σπας και κόβεις. Κι όλα αυτά για πεποιθήσεις παρεξηγημένες. Μη σε αδικείς άλλο συγκρίνοντάς σε. Μη σε σκορπάς αλόγιστα σε γαλουχημένες σκέψεις. Να μάθεις να ενδιαφέρεσαι για το σώμα σου σαν να είναι πολύτιμο και σπάνιο διαμάντι. Να το φροντίζεις λες κι είναι μωρό. Να σε κακομάθεις και να σε αγκαλιάσεις όπως ακριβώς σε βλέπεις. Να σε περιποιηθείς από αγάπη. Χωρίς να σε «στολίζεις» με χίλια δύο μόνο και μόνο για να καταφέρεις τον εντυπωσιασμό. Να εντυπωσιάζεις από τα βάθη της αλήθειας και του αυθορμητισμού σου. Να εντυπωσιάζεις, απ’ το τεράστιο χαμόγελό σου και τα πελώρια χρυσά σου μάτια.
Κοίτα στον καθρέφτη. Δες παραμέσα από το σώμα. Κοιτάξου κατάματα. Παρατήρησε πόσο αρμονικά είναι όλα πάνω σου. Ο καθένας μας είναι τόσο ξεχωριστός. Κι οι σκέψεις μας πάντα τόσο ίδιες. Κρίνουμε τον εαυτό μας και αλληλοκρινόμαστε μετά μεταξύ μας. Μα αν πάψουμε να ρίχνουμε βάρη πάνω μας, θα σταματήσουμε να κατακρίνουμε τον διπλανό μας για αυτό που έχει επιλέξει να είναι. Η κριτική έρχεται απ’ τα ενδότερα κομμάτια της παρουσίας μας. Όσο περισσότερο κρίνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, τόσο θα κρίνουμε και τους άλλους.
Οι καθρέφτες έχουν σκοπό να μας φροντίζουν και δε σκοπεύουν να μας θυμώνουν. Θυμώνουν όταν αδιαφορούμε να μας κοιτάξουμε γι’ αυτό που είμαστε. Όταν παραμελούμε την υγεία μας για χάρη μιας ομορφιάς –στην ουσία– άμορφης και κοπιαρισμένης σε χιλιάδες αντίτυπα.
Ακούμπησε τα δάχτυλα στο τζάμι του καθρέφτη. Το αποτύπωμα αυτό που άφησες είναι μοναδικό στον κόσμο. Μη γίνεις ίδιος. Γίνε απλώς ο εαυτός σου.
Συντάκτης: Μάιρα Τσιρίγκα
