Ο «τέλειος» σύντροφος. Κι όταν αναφερόμαστε στον τέλειο σύντροφο του βάζουμε και εισαγωγικά. Ούτε κι εμείς κατά βάθος πιστεύουμε πως υπάρχει. Κι αν υπάρχει το τέλειο, λέμε συχνά πως δεν αφορά κάτι συγκεκριμένο κι απόλυτο. Το «τέλειο» δεν είναι αποτέλεσμα χαρακτηριστικών μιας τυπικής λίστας που μας δίνουν οι άλλοι, αλλά έχει να κάνει με το ιδανικό που έχουμε εμείς στο μυαλό μας για τον σύντροφο που θέλουμε.
Ή μήπως όχι; Μήπως το «τέλειο» επηρεάζεται από τις πεποιθήσεις και διαμορφώνεται απ΄τις αντιλήψεις που έχουμε σχηματίσει με τα χρόνια μέσα μας για το ιδανικό μας ταίρι; Τελικά, όσο κι αν λέμε πως δε μας αφορούν οι τυπικότητες και τα τετριμμένα, έχουμε βαθιά μέσα μας πάνω-κάτω σε πλειοψηφία οι περισσότεροι, ένα κατεβατό με θελήματα κι ανάγκες από τον έναν και μοναδικό άνθρωπο που έχουμε σκοπό να τον ξεχωρίσουμε, εφόσον βέβαια αντιπροσωπεύει το απόλυτο όνειρό μας.
Κι όσο ορίζουμε τον τέλειο σύντροφό μας μέσα στη σκέψη μας κι όσο τον αναζητούμε μέσα στο πλήθος του κόσμου, φαίνεται πως το σκηνικό κάπως μπατάρει, αέρας μπάζει από κάπου, κενά υπάρχουν ανάμεσα στα πλήκτρα, σαν κάτι να έχουμε χάσει, σαν κάπως να έχουμε ξεχάσει να δούμε τα πράγματα πιο σφαιρικά κι ολοκληρωμένα και βλέπουμε την ταινία μονοδιάστατα, αμελώντας να ψαχουλέψουμε μέσα μας περισσότερο από όσο ψαχνόμαστε απ’ έξω μας και να γυρέψουμε πρώτα τα δικά μας «τέλεια» χαρακτηριστικά για τα οποία θα μας επέλεγε ο σύντροφός μας.
Το παιχνίδι πρέπει να έχει ίσους κανόνες. Όπως καταφέρνει να μας κερδίσει ο ιδανικός σύντροφός μας με τη συμπεριφορά του, αντίστοιχα χρειάζεται να κεντρίσουμε κι εμείς το δικό του ενδιαφέρον με τη δική μας συμπεριφορά. Θέλουμε τον τέλειο σύντροφο, σχεδόν χτυπιόμαστε κι απελπιζόμαστε πως δεν τον βρίσκουμε –γιατί υποτίθεται πως δεν υπάρχει κιόλας–, μα άραγε εμείς με τη σειρά μας υπάρχουμε σαν τέλειος σύντροφος για κάποιον άλλον που μας ψάχνει;
Πόσο τέλειοι είμαστε εμείς για τον τέλειο σύντροφό μας; Γιατί να βλέπουμε τόσο μονόπλευρα τον έρωτα; Ορίζουμε τόσο εγωιστικά τις προσδοκίες μας με βάση τα δικά μας όνειρα, ενώ καλύτερα είναι να θέσουμε τις βάσεις ξεκινώντας από τον εαυτό μας. Να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Να είμαστε ειλικρινής, σταράτοι κι ευθείς απέναντι στα ελαττώματα και τις ανησυχίες μας. Τι φοβόμαστε; Τι δεν εκφράζουμε; Τι μπορούμε να βελτιώσουμε; Πόσο φροντίζουμε τον άνθρωπό μας; Πόσο τον ακούμε; Γκρινιάζουμε συχνά πως κανείς δε μας καταλαβαίνει. Εμείς γιατί δε λέμε να καταλάβουμε πως όντως μπορεί να μην είμαστε κατανοητοί; Μπορεί να απαιτούμε πράγματα που όντως δεν είναι προσβάσιμα να συμβούν κι ο σύντροφός μας δεν είναι υποχρεωμένος να τα κάνει όλα τέλεια για να είμαστε ικανοποιημένοι εμείς.
Ας στραφούμε μέσα μας κι ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Πόσο τέλειος σύντροφος είμαι; Χρειαζόμουν πάντα κάποιον να με ακούει και να με καταλαβαίνει, να με νοιάζεται και να με αγαπάει. Είμαι διατεθειμένος να κάνω κι εγώ το ίδιο; Να υποχωρήσω, να συγχωρέσω, να κατανοήσω, να ξεπεράσω και να αγκαλιάσω κάθε πτυχή που ο αγαπημένος μου έχει αδυναμία. Μήπως υπερέβαλα με τη σειρά μου κι αδίκησα τα λόγια και τη συμπεριφορά του;
Πολλές ερωτήσεις, αρκετές απαιτήσεις, υπερβολικές προσδοκίες, ανυπόμονα όνειρα. Προλαβαίνουμε ν’ αλλάξουμε. Πάντα γίνεται να μετατρέψουμε τις αμυχές μας σε σημεία με στρογγυλάδες και γοητεία. Είναι στο χέρι μας να εξισορροπήσουμε τις αδυναμίες και τους εγωισμούς μας. Ο τέλειος σύντροφος είναι κομμάτι του εαυτού μας. Εμφανίζεται δίπλα μας όσο εμφανιζόμαστε κι εμείς στο πλευρό του. Κανείς δε δίνει περισσότερα απ΄όσα παίρνει. Όλα λειτουργούν δίκαια στις σχέσεις. Αργά ή γρήγορα η κάθε ανατροπή αλλάζει και τα δεδομένα.
Αν, λοιπόν, ο ιδανικός σύντροφος αντιπροσωπεύει το απόλυτο όνειρό μας, είμαστε άραγε κι εμείς το απόλυτο δικό του όνειρο; Με όποια στοιχεία κι αν ορίσουμε την τελειότητα, σημασία έχει να αναρωτηθούμε γιατί θέλουμε ντε και καλά ο σύντροφός μας να είναι τέλειος από τη στιγμή που καταλήγουμε πως ούτε κι εμείς είμαστε τέλειοι. Ψάχνουμε να βρούμε απ΄έξω ό,τι θα έπρεπε ν’ αναζητάμε πρώτα μέσα μας. Ας αποδεχτούμε τα λάθη και τις αστοχίες μας. Γιατί όπως κρίνουμε και προσδιορίζουμε τον σύντροφό μας, μπορεί κι εκείνος να μας κρίνει και να μας θέλει με έναν πολύ συγκεκριμένο δικό του τρόπο. Έχει κι εκείνος τις δικές του προσδοκίες από εμάς.
Αν τα βρει, όμως, ο καθένας με τον εαυτό του, δε θα επηρεαζόμαστε από καμία κριτική –ούτε για να τη δεχόμαστε ούτε για να τη δίνουμε–, γιατί πάνω απ΄όλα θα γνωρίζουμε μέσα μας πρώτα οι ίδιοι σε ποια σημεία βουλιάζουμε, πόσο οικειοθελώς τελικά απογοητευόμαστε κι όσο κρατάμε την εσωτερική μας πυξίδα σε ισορροπία, δε θα υποδεικνύουμε κανένα φταίξιμο στον απέναντι, αλλά θα αναλαμβάνουμε ολόκληρη την ευθύνη για τις πράξεις και τη συμπεριφορά μας, επειδή γνωρίζουμε πάνω απ΄όλα τον εαυτό μας και στοχεύουμε να κλείσουμε πρώτα τις δικές μας εκροές. Ένας ισορροπημένος άνθρωπος δεν έχει καμία ανάγκη να ασχοληθεί κατακρίνοντας λάθη άλλων.
Ακόμα κι αν δεν είμαι ο τέλειος σύντροφος που κάποιος περιμένει από εμένα να είμαι, ακόμα κι αν δεν είμαι αυτό που προσδοκούσα κι εγώ να δω απ΄τον εαυτό μου, ξέρω σίγουρα πως είμαι αληθινός κι ακέραιος. Δέχομαι την ολότητά μου για ό,τι φέρει, αποδέχομαι τον σύντροφό μου για όσα προσφέρει κι είναι στο χέρι μου ν’ αλλάξω πρώτα εγώ χωρίς να περιμένω αλλαγές από εκείνον.
Η ευθύνη είναι όλη δική μας. Το τέλειο ορίζεται απ΄την πληρότητα που δημιουργούμε πρώτα μέσα μας.
Συντάκτης: Μάιρα Τσιρίγκα
