Τραγούδι που αφιερώνεις σε έναν μένει πάντα δικό του

Ο κόσμος μιλάει για ταξίδια σε μέρη μακρινά, ξεχωριστά, απάτητα. Για να γνωρίσεις νέους τόπους, λέει, να αλλάξεις παραστάσεις, να αποκτήσεις εμπειρίες. Μα είναι ένα ταξίδι που όταν το κάνεις δε μαθαίνεις τίποτα καινούριο. Έχει ιδιόμορφα προνόμια βέβαια, γιατί μπορείς να ταξιδέψεις από όπου κι αν είσαι, όσο το θέλεις, ενώ για γνώση σου ξεκαθαρίζει απλώς το ποσοστό της έντασης του συναισθήματος που σου έχει απομείνει για ένα πολύ συγκεκριμένο πρόσωπο.

Οι πρώτες νότες παίζουν κι άρχισες ήδη να ταξιδεύεις. Ένα τραγούδι ως το κατάλληλο νοερό μεταφορικό μέσο να σε πάει σε όποιον χρόνο ή τόπο χρειαστεί, φτάνει να συναντήσεις στο μυαλό σου εκείνο το μοναδικό άτομο που έχεις ταυτίσει το τραγούδι μαζί του. Όλα τα συναισθήματα κατοχυρωμένα σε μια αράδα στίχων και τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν και θα ανήκουν σε εκείνο το ένα πρόσωπο.

Όταν ένα τραγούδι έχει δοθεί προς αφιέρωση θα μείνει για πάντα ταγμένο σε εκείνον τον αποδέκτη. Δε χαρίζεται δεύτερη φορά ο ίδιος στίχος αλλού, ούτε βιώνεται το ίδιο συναίσθημα πολλές φορές. Τα συναισθήματα μπορεί να μοιάζουν απ’ τον έναν άνθρωπο στον άλλον, αλλά δε θα είναι ποτέ εντελώς ταυτόσημα. Ο καθένας βάζει το δικό του στίγμα στη ζωή μας κι αποκτά το δικό του χώρο στο μυαλό και την καρδιά. Όταν η ιστορία δύο ανθρώπων ξυπνά εικόνες με αφορμή ένα μόνο στίχο τότε γίνεται αντιληπτό πόσο χώρο κρατάει στο μυαλό και πόσο ακόμα λείπει στην καρδιά.

Να κάνεις την παραγγελιά, να βάλεις το τραγούδι σας ξανά και ξανά να παίζει σε επανάληψη, να δυναμώσεις την ένταση. Να θυμηθείς πολλά, να αφεθείς στις μνήμες. Οι νότες να πλάσουν ολόκληρη εκείνη τη φιγούρα σαν να υπάρχει μπροστά σου πάλι, σαν να μυρίζεις από μακριά το άρωμα που φορούσε, λες κι έρχεται ξανά, να ανοίγεις την αγκαλιά σου για καλωσόρισμα σαν να έχετε να βρεθείτε καιρό -που μάλλον έχετε καιρό να βρεθείτε.

Ίσως έχεις να πεις πολλά ακόμα που πια δε γίνεται καταπρόσωπο. Τότε άσε τους στίχους στην άκρη και πάνω στη μελωδία της μουσικής πες όσα θες να πεις σε εκείνο το πρόσωπο. Φώναξέ τα, θύμωσέ του, ζήτα απάντηση στα «γιατί» σου, πες τη συγγνώμη σου, μοιράσου το «ευχαριστώ» σου κι αν σου βγει να κλάψεις ας είναι καλοδεχούμενο το δάκρυ. Τα τραγούδια για αυτό έγιναν, να εκφράζουν συναισθήματα, να δείχνουν τις βαθιές πληγές, να ξεσπούν σκέψεις, να συμπληρώνουν την πρόταση που εσύ δεν ξέρεις πώς να συνεχίσεις. Οι στίχοι ωραιοποιούν το κάθε συναίσθημα, η τέχνη περιποιείται την αίσθηση του έρωτα, φροντίζει την αγάπη, εκθέτει το θυμό, εξυμνεί τη λύπη με έναν παράδοξα κομψό τρόπο. Κι έτσι εκφράζεσαι, κατασταλάζεις, βρίσκεις συντροφιά στη νοσταλγία σου.

Ένα τραγούδι δεν μπορεί να φύγει, να σπάσει, να σβήσει, ούτε να χαθεί από αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορείς να το καταστρέψεις, δε θα μπει σε καμία κούτα με αντικείμενα που θες να ξεφορτωθείς. Θα ξέρεις πάντα πού βρίσκεται, θα λέει πάντα την αλήθεια του. Θα υπάρχει όπως οι αναμνήσεις σου που δεν μπορούν να εξαφανιστούν. Κι αν δεν κρατήσεις κανένα δώρο ή φυλακτό για να έχεις να θυμάσαι, το τραγούδι αρκεί. Το ασυνείδητο θα κάνει τη δουλειά του να διατηρεί τη θύμηση σε αναμονή, να κρατάει την αναπόληση στην άκρη διαθέσιμη κι όταν απρόσμενα κάποια στιγμή θα παίξει τυχαία θα σου φρεσκάρει ένα «εκεί», «κάποτε», «κάποιος» τόσο εύκολα.

Θα δακρύζεις και δε θα ξέρει κανείς γιατί κι ούτε θα χρειάζεται να μιλήσεις για αυτό. Θα μιλά η σιωπή σου, οι στίχοι θα τα λένε από μόνοι τους, η έκφρασή σου θα τα αραδιάζει όλα. Ας μη δικαιολογηθείς, μην πεις τίποτα κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Είναι μια προσωπική δική σου και μόνο ανάμνηση, το δικό σου συναίσθημα, η δική σου απουσία.

Είναι κομμάτι της ζωής σου που θα μείνει εγκλωβισμένο στις παρτιτούρες με στιγμές κολλημένες στις νότες. Όπως κι αν είναι ο ρυθμός της μουσικής βρες τρόπο να χορέψεις το τραγούδι χωρίς παρτενέρ. Δε χρειάζεσαι ταίρι να συμπληρώσει το κενό, μόνο να χορέψεις με το φάντασμα του τότε. Στον αέρα να νιώσεις την ύπαρξή του, να συγχωρέσεις, να δεχτείς, να αγκαλιάσεις τα γεγονότα και την κατάληξη.

Να νιώθεις την παρουσία κι όσο κρατάει το τραγούδι σου επιτρέπεται να θυμηθείς τα πάντα, μα όταν τελειώσει πια το κομμάτι, να αντιλαμβάνεσαι την απουσία και να αρχίζεις να απουσιάζεις κι εσύ. Να μάθεις να κλείνεις τις μνήμες μέσα στο τραγούδι, να ξεχνάς, να κυλάς, να προχωράς τη ζωή σου σαν να μην το άκουσες πριν λίγο, σαν να μη θυμάσαι κάτι ακόμα, να σου γίνει συνήθεια να αποχωρείς απ’ τα περασμένα.

Η απουσία πάντα μεγαλώνει το μύθο γύρω από κάποιον και τον εξιδανικεύει. Δε θα ταιριάξει σε κανέναν άλλο καλύτερα αυτό το τραγούδι και το ξέρεις.

Πάντα θα σου θυμίζει εκείνον που κάποτε του το αφιέρωσες.