Είμαστε όλοι παιδιά της γενιάς μας, με τα φωτάκια του ρούτερ να αναβοσβήνουν συνεχώς στα σπίτια μας, έχοντας το laptop ή το pc μόνιμα συνδεδεμένο στο internet. Στις εξόδους μας δεν αποχωριζόμαστε το smartphone ή το tablet μας καταναλώνοντας Mb ή ψάχνοντας για wifi και ρωτάμε σαν χαζά τον κωδικό για να συνδεθούμε. Με άλλα λόγια το διαδίκτυο απασχολεί το μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Έτσι, είπα να βάλω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, πολύ σκληρό για μένα, βάναυσο θα τολμούσα να πω. Ίσως μερικοί να το αποκαλούσαν αδιάφορο κι άλλοι ακατόρθωτο. Σκέφτηκα, λοιπόν, αν θα μπορούσα να αντέξω 48 ολόκληρες ώρες χωρίς τη χρήση του διαδικτύου. Δεν πήρα τα βουνά και τα λαγκάδια, ούτε πήγα κανένα ρομαντικό διήμερο. Όλα κύλισαν ομαλά (τρόπος του λέγειν) σπίτι μου. Μιας και σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει, έπρεπε να τα καταφέρω, να μην υποκύψω.
Από την πρώτη κιόλας ώρα αποχής κατάλαβα πως είμαι ένα «junky». Ήθελα απεγνωσμένα τη δόση μου.
Σταθείτε, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Γύρισα πίσω μια δεκαπενταετία, τις εποχές που για να βρούμε μια λέξη ανατρέχαμε σε εγκυκλοπαίδειες και λεξικά, για να ακούσουμε ένα τραγούδι ψάχναμε σε cd και κασέτες (Ναι, κασέτες. Γραμμένες συνήθως από ραδιοφωνική εκπομπή ή αντιγραμμένες από cd γνωστών και φίλων).
Δεν αναπολώ τόσο το παρελθόν ούτε πιστεύω πως ήταν καλύτερα τότε. Απλά το κινητό τηλέφωνο είχε γίνει η προέκταση του χεριού μου και περισσότερες λέξεις πληκτρολογούσα σε εκείνο ή στο laptop από ό,τι χρησιμοποιούσα στις καθημερινές μου συνομιλίες με κόσμο. Τυφλό σύστημα γραφής σε Η/Υ, καλύτερα κι από γραμματέα με 30ετή πείρα (μάλλον πρέπει να το εντάξω κι αυτό στο βιογραφικό μου).
Ό,τι σκεφτόμουν, οποιαδήποτε απορία είχα, ό,τι ήθελα να βρω το γκούγλαρα. Ακόμη κι όταν ψάχναμε να νοικιάσουμε σπίτι με τον σύντροφό μου ξεφυλλίζοντας εφημερίδες, έβρισκα τις οδούς από το google maps, έπειτα δεξί κλικ, την επιλογή «τι υπάρχει εδώ» κι έκανα ζουμ στις φωτογραφίες να δω αν είναι καλό το σπίτι κι η γειτονιά. Πάλι καλά που δεν έχει μιλιά η μηχανή αναζήτησης.
Μέσα σε ένα διήμερο, άνευ χρήσης διαδικτύου, έκανα όσα πράγματα είχα αναβάλλει επ’ αόριστον. Τελείωσα το βιβλίο που είχα αρχίσει το Πάσχα, επισκέφτηκα συγγενείς που είχα να δω μήνες, βγήκα για καφέ με φίλους που μέχρι στιγμής μάθαινα τα νέα τους μόνο από το facebook κι άλλα πολλά που λες θα κάνω από Δευτέρα αλλά κολλάς παίζοντας candy crush ή σερφάροντας και περνούν οι ώρες σαν λεπτά χάνοντας την αίσθηση του χρόνου με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις.
Επίσης αγόρασα εφημερίδες και περιοδικά για να ενημερωθώ (μιας και δεn μπορούσα να μπω στα sites που ακολουθώ) και πήρα δώρο μια οδοντόκρεμα, το cd του Μαζωνάκη, μια πεντάευρη δωροεπιταγή για σούπερ μάρκετ και μπήκα σε κλήρωση για ένα τόνο καυσόξυλα. Είδα τις ειδήσεις των 8 στην τηλεόραση, με έπιασε κατάθλιψη, αλλά μετά είδα μια ταινία της δεκαετίας του 80 και σκέφτηκα μια χαρά είμαστε.
Τελικά έμεινα «καθαρή» για 54 ώρες. Όπως καταλαβαίνετε ξανά κύλισα για καλό σκοπό όμως, έπρεπε να σας διηγηθώ τις εμπειρίες μου για να γνωρίζετε τι θα αντιμετωπίσετε εάν μείνετε από Mb ή χαλάσει το ρούτερ μέσα στις αργίες των εορτών. Ούτε στο χειρότερο εχθρό μου να μην τύχει, μεγάλη πίκρα.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
