Άλλο σπουδάσαμε, άλλη δουλειά κάνουμε

Αν σου σπάει τα νεύρα το ξυπνητήρι που χτυπάει κάθε πρωί, δε φταίει αυτό, μην τα βάζεις μαζί του. Όσες αναβολές και να βάλεις για να ξεκλέψεις μερικά λεπτά ύπνου, χουζουρέματος, ξέρεις πως πρέπει να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι σου, για την ακρίβεια να πεταχτείς και να τρέξεις σαν παλαβό για να μην αργήσεις στη δουλειά σου.

Ποια δουλειά δηλαδή, με τα λεφτά που βγάζουμε εθελοντική εργασία θα ‘πρεπε να τη λέμε. Το χαρτζιλίκι μας, για να μην κουβαλάμε άδειο πορτοφόλι. Ούτε και γεμάτο το λες, αλλά έχουμε μια κάρτα συναλλαγών-μισθοδοσίας, βρε αδερφέ, για να χαιρόμαστε κάθε πρώτη του μήνα που επισκεπτόμαστε τα ΑΤΜ στα κεντρικά σημεία της πόλης (για να ξοδεύουμε τα περισσότερα ευρουλάκια μας επιτόπου).

Βέβαια, η χαρά μας δεν κρατάει για πολύ. Να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια, μένω πάντα άφραγκη στα μισά του μήνα και προς το τέλος -καλή ώρα- περιμένω να περάσουν οι μέρες και προσπαθώ να με παρηγορήσω. «Θα περάσουν» λέω. «Θα φτιάξουν τα πράγματα», λέω. Δεν έχω και τίποτα να πουλήσω, κάτι χρυσαφικά τα κρατάω για ώρα ανάγκης. Δε βαριέσαι, σκέφτομαι, νέοι είμαστε ακόμη, θα δουλέψουμε στα γεράματα.

Παράλληλα συναντιέμαι και με τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα, φίλους, συγγενείς, γείτονες, συνεργάτες και τα λέμε λίγο. Γκρινιάζουμε για τις δουλειές μας, τα βάζουμε με το «κεφάλαιο», την κρίση, τους πολιτικούς, μετά λέμε καμιά μαλακία, γελάμε και ξεχνιόμαστε.

Και τι να κάνεις; Με βασικό μισθό 492 ευρώ είναι λογικό να σιχτιρίζεις και να νευριάζεις. Αλλά συνεχίζεις απτόητος να στέλνεις βιογραφικά αβέρτα μπας και βρεις να κάνεις κάτι να δικαιολογεί τα πτυχία σου.

Αυτό ξέχασα να το αναφέρω. Κανείς δεν εξασκεί το επάγγελμα που σπούδασε. Έστω, ελάχιστοι εργάζονται πάνω στο αντικείμενό τους. Για παράδειγμα, όσοι πρόλαβαν και γεννήθηκαν πριν το 1980. Όλοι οι υπόλοιποι αναπολούμε τα όνειρα που κάναμε στο σχολείο, που φανταζόμασταν πως θα κάνουμε τη δουλειά που αγαπάμε, το χόμπι μας, επάγγελμα.

Δηλαδή, εμείς φταίνε που μεγαλώσαμε στα 90’s;  Τότε όλα φαινόντουσαν εύκολα. Νομίζαμε ότι στα τριάντα μας θα ήμασταν οικονομικά άνετοι, με τις ωραίες μας τις δουλειές, τα ταξίδια μας, τα γούστα μας. Ποιος το περίμενε ότι όχι μόνο δε θα εξασκούμε το επάγγελμα που σπουδάσαμε, αλλά ότι θα θέλαμε και «μέσο» για να κάνουμε κανένα μεροκάματο σε καφετέριες και μπαράκια ή ότι τα ένσημα κι η ασφάλεια του εργαζόμενου θα θεωρούνται πολυτέλεια.

Για να μην αναφέρω τα «λαμπρά» προγράμματα του ΟΑΕΔ που στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι πεντάμηνα και πληρώνεσαι μετά τη λήξη της σύμβασής σου. Ναι, καλά κατάλαβες εσύ που δεν είχες την «τύχη» να επιλεχθείς σε κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα. Κοίτα πώς πάει το πράγμα, δουλεύεις πέντε μήνες άνευ αποδοχών και στα δίνουν μαζεμένα κάνα πεντάμηνο αργότερα μαζί με τις παρακρατήσεις και τους φόρους του κράτους. Ζήσε Μάη να φας τριφύλλι.

Όσο για σένα που θαρρείς πως δεν μπορείς να βρεις μια δουλειά της προκοπής, μη σκας. Σιγά μην τα βάψουμε μαύρα πάνω στο άνθος της ηλικίας μας. Τι κι αν τελείωσες με κόπο κι ιδρώτα -που λέει ο λόγος- ΑΕΙ, ΑΤΕΙ, ΙΕΚ ή ιδιωτική σχολή και δεν κατάφερες ακόμη να κάνεις καριέρα; Περίμενε μωρέ να περάσουν δυο-τρεις δεκαετίες και μετά να αρχίσεις να αγχώνεσαι.

Τα καλύτερα έρχονται, λένε. Τι λέτε; Πάμε να τα προλάβουμε;