Γραπτό μήνυμα τις πρώτες πρωινές ώρες, εκεί όπου ο περισσότερος κόσμος μιλά δίχως ηθικούς φραγμούς, αφήνει στην άκρη τα πρέπει και τα μη, μιλά λακωνικά, με μια φράση και προσπαθεί να πει ότι ακριβώς νιώθει, να ορίσει τη δική του πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή. Ένα απλό «Μου λείπεις» μόλις έχει σταλεί από κάποιον. Περιμένει και περιμένει να δει αν η μικρή του αλήθεια θα πάρει χρώμα. Στο μυαλό του υπάρχουν δυο εκδοχές. Να μείνει αναπάντητη η φράση του, το απόλυτο τίποτα ή να λάβει μια απάντηση ώστε να βρει την αυτό που γυρεύει.
«Διαβάστηκε» Απάντηση; Φυσικά και δεν πήρε ο αποστολέας.
Ας υποθέσουμε ότι είναι μια εφήμερη ιστορία δυο ανθρώπων. Θα μπορούσε να είναι ένα one night stand, μια σχέση της βδομάδας, ίσως και ένας μονομερής έρωτας, ένα απωθημένο.
Στα αλήθεια τι πιστεύεις; Είσαι τόσο ρομαντικός που θεωρείς πως θα μπορούσες να σπείρεις τον έρωτα σε άγονα εδάφη; Μήπως έχεις πλάσει στο μυαλό σου ένα στόρι χωρίς τη συναίνεση του άλλου;
Δε γίνεται να σου λείπει κάποιος όταν δεν τον γνωρίζεις, όταν δεν τον ζεις, όταν στην ουσία δεν τον ξέρεις.
Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει μόνο στο παραπάνω παράδειγμα και στις σχέσεις των ανθρώπων αλλά συμβαίνει γενικότερα όπως σε καταστάσεις και εμπειρίες.
«Μου λείπει η εποχή της αθωότητας μου» λέει η άλλη ενώ δε θυμάται τι έφαγε χθες. Αν υποθέσουμε πως η εποχή της αθωότητας είναι μέχρι την ηλικία του νηπιαγωγείου, πρέπει να της λείπουν οι μαρκαδόροι, οι πλαστελίνες και τα αρκουδάκια της αγάπης, δεν εξηγείται αλλιώς.
Ο άλλος λέει ότι του λείπει να είναι σε σταθερή σχέση, αυτός που την πέφτει σε όποια περάσει από μπροστά του, που βγαίνει με διαφορετικές γυναίκες κάθε βδομάδα, ο «κάνε με αδ, είμαι μπλοκ» του facebook. Ε, όχι. Είναι να τρελαίνεσαι όταν ακούς παράλογα πράγματα.
Είναι σαν να πετυχαίνεις μετά από χρόνια το φυτό της τάξης, που στα διαλείμματα έκανε επανάληψη το μάθημα της επόμενης ώρας, που δεν είχε έρθει πενθήμερη για να καθίσει να διαβάσει για της πανελλήνιες, που στα πάρτι του λυκείου (αν ερχόταν) έφευγε πρώτος, να σου λέει: «Πώς μου λείπει η παρέα του σχολείου, τι γαμάτα περνούσαμε τότε όλοι μαζί». Πώς θα αντιδρούσες στα λεγόμενα του παλιού σου συμμαθητή; Αγένεια να του φρεσκάρεις τη μνήμη, χαμογελάς και συμφωνείς.
Αν καθίσεις μετά και το καλό σκεφτείς θα απορήσεις. Τι στο καλό; Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν συναντιόμαστε με αυτούς τους ανθρώπους που κάπως τα έχουν μπερδέψει μέσα τους.
Πώς γίνεται να τους λείπουν πράγματα και καταστάσεις τις οποίες δε γνωρίζουν;
Μήπως εκφράζονται λάθος ή όντως τα πιστεύουν αυτά που λένε;
Αν τα πιστεύουν, τους αφήνεις να ζουν στον κόσμο τους ή τους αναλύεις την πραγματικότητα; Δε λέω, ωραίες οι αυταπάτες ορισμένες στιγμές άλλα όχι πάντοτε. Με τον καιρό αν συνηθίσεις στο «ψέμα σου», η αλήθεια του κόσμου δε θα σε χωράει και μετά ίσως υπάρξει μεγάλο πρόβλημα. Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το άσπρο από το μαύρο και να βλέπουμε και τα υπόλοιπα χρώματα της παλέτας.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
