Εσύ συμβιβάστηκες ή κυνηγάς ακόμη τα όνειρά σου;

Πριν λίγους μήνες έκλεισα τα τριάντα. Σιγά τ’ αυγά, θα μου πείτε αλλά, όπως και να το κάνουμε είναι ένα κομβικό σημείο. Οι περισσότεροι τρομάζουν όταν έρχονται τα πρώτα –άντα, κάτι παθαίνουν. Όσο να ‘ναι, τριάντα χρόνια είναι αρκετά για έναν άνθρωπο μα λίγα για μια ολόκληρη ζωή γι’ αυτό και είπα να το πάρω ψύχραιμα.
Τι πειράζει που ακόμα δεν έχω βρει μια «καλή δουλειά», να «βολευτώ», να ανοίξω δικό μου «σπιτικό», να παντρευτώ κι εγώ όπως κάνει όλος ο σωστός ο κόσμος; Βέβαια, σύμφωνα με κάποια μυαλά πειράζει και παρά πειράζει.

Θα ‘πρεπε ήδη να έχω παντρευτεί έναν άντρα από καλή οικογένεια και να έχω αποκτήσει μαζί του τουλάχιστον ένα παιδί, λες και τα παιδιά είναι μια επιβράβευση, μια πιστοποίηση της κανονικότητας και της συνέχειάς μας πάνω στον πλανήτη γη. Διαφορετικά είμαστε καταδικασμένοι, κοινωνικά μη αποδεκτοί. Είναι σαν να ανεβαίνεις επίπεδο και να περνάς στην επόμενη πίστα του παιχνιδιού. Έτσι, να ρολάρει το πράγμα, να έχει ένα νόημα.

Και πες πως ο σύντροφός μου κι εγώ, έπειτα από υπνωτισμό ή πλύση εγκεφάλου (όλα είναι πιθανά στον μάταιο τούτο κόσμο), παίρνουμε την απόφαση και κάνουμε τα θελήματα του καθώς πρέπει, να χαρεί και το συγγενολόι. Γάμοι με λευκά νυφικά κι ακριβά κοστούμια, κουμπάροι, χρυσές βέρες, έθιμα, γλέντια σε κακόγουστα -επί το πλείστον- κέντρα διασκέδασης και τα συναφή.

Ποια είναι τα συναφή; Θέλεις να αναφέρουμε τα στερεότυπα της συνένωσης δυο ανθρώπων όπως περνάνε από γενιά σε γενιά; Έτσι ακριβώς όπως γίνονται αιώνες τώρα.

Αρχικά οι δυο οικογένειες -ή οι γονείς του ζευγαριού- επιβαρύνονται οικονομικά πριν ακόμη την κοινωνική εκδήλωση. Τα πεθερικά έχουν χρέος να αγοράσουν σε νύφη και γαμπρό αντίστοιχα, χρυσαφικά κι άλλα πλουσιοπάροχα δώρα για τη χαρά και το καλωσόρισμα στην οικογένεια. Οι συγγενείς του ενός γίνονται αυτόματα και συγγενείς του άλλου απ’ τη στιγμή που το ζευγάρι ανακοινώνει το χαρούμενο συμβάν κι οι υπόλοιποι γνωστοί, φίλοι, κοινώς καλεσμένοι ράβονται και μαζεύουν χρήματα με σκοπό το δώρο του ζευγαριού για την κοινωνική εκδήλωση-υποχρέωση.

Για έναν περίεργο λόγο όλοι δείχνουν χαρούμενοι και περιμένουν πώς και πώς τη γαμήλια τελετή. Ίσως, για να ‘χει λόγο ύπαρξης κι η φράση: «Όπου γάμος και χαρά». Δεν ξέρω, απλές υποθέσεις κάνω.

Αλήθεια, που αποσκοπούν όλα αυτά εν έτει 2017; Δε λέω, αν το δεις σαν ένα μεγάλο πάρτι, μπορεί και να έχει πλάκα. Αλλά και πάλι, ενώ όλα γύρω μας αλλάζουν και εξελίσσονται, για παράδειγμα η μόρφωση, γιατί κάποια άλλα έχουν μείνει αναλλοίωτα στο χρόνο;

Έχουμε μάθει να λειτουργούμε με βάση το: «τι θα πει ο κόσμος», «τι θεωρεί σωστό και πρέπον ο κόσμος». Όσο κι αν προσπαθούμε να αποβάλλουμε ορισμένες παλαιολιθικές αντιλήψεις, καταστάσεις, πάντα πέφτουμε στην παγίδα τους. Μας το επιβάλλουν ύπουλα, με πλάγιο τρόπο και πολλές φορές προδίδουμε τις απόψεις μας, αφήνουμε μισά τα σχέδιά μας, ξεχνάμε τα όνειρά μας.

Θυμάσαι παλιότερα, που έλεγες ότι μέχρι τα τριάντα σου θα είχες κάνει τόσα και τόσα πράγματα ή τα ξέχασες μεγαλώνοντας; Άσε τους γάμους και τα πανηγύρια, μια απλή πρόφαση ήταν. Πήγαινε κάμποσα χρόνια πίσω, τότε που εσύ παρέα με τους φίλους σου κοροϊδεύατε τους «μεγάλους» και ορκιζόσασταν πως δε θα γίνετε ποτέ σαν εκείνους, θα ήσασταν διαφορετικοί. Θα φτιάχνατε τις ζωές σας, όπως τις είχατε φανταστεί.

Τελικά, τι στην ευχή έκανες; Έγινες και εσύ ένα με τους «μεγάλους» ή παλεύεις και μάχεσαι ακόμη για τα όνειρά σου;