Η λέξη «διακοπές» προέρχεται από το πρόθεμα διά και το ρήμα κόπτω και σημαίνει την παύση μιας κατάστασης για ένα χρονικό διάστημα. Είπα να γίνω λίγο πιο αναλυτική, γιατί όλοι ξέρουμε τι σημαίνουν οι διακοπές. Τις περιμένουμε, τις ζούμε και μετά τις νοσταλγούμε. Πάντα όμως στο φινάλε τους μας αφήνουν την αίσθηση ότι θα θέλαμε λίγο ακόμα. Κι αναρωτιόμαστε, γιατί να μη ζούσαμε συνέχεια όπως στις διακοπές μας; Κάθε μέρα Κυριακή κι «η Δευτέρα να ‘ταν μόνο» η συνέχεια γνωστή.
Η απάντηση έρχεται από μόνη της, όταν επιστρέφεις στο σπίτι σου και στην καθημερινότητά σου μετά από διακοπές . Αν θες, το λέμε ρουτίνα. Δεν τη φοβάμαι αυτήν τη λέξη. Τη σιχτιρίζω συχνά, αλλά μετά από μεγάλα διαλείμματα την επιζητώ σαν τρελή. Εκεί είναι η βάση μου. Ο χώρος που νιώθω οικεία. Άνετα. Που τα πράγματα μου βρίσκονται εκεί που εγώ θέλω.
Φαίνομαι σαν νευρωτική, αλλά τα ταξίδια των διακοπών θα ‘πρεπε να είναι συνώνυμα με την ακαταστασία και την ταλαιπωρία. Όλο το βιος μιας βδομάδας να κουβαλάς μέσα σε μια βαλίτσα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Κι οι δυνατοί λυγίζουν. Ειδικά, όταν ξεπακετάρεις μια μέρα πριν ξαναπάς στη δουλειά σου.
Αν η καθημερινότητα ήταν όπως οι διακοπές μας τότε πολύ απλά δε θα ‘ταν διακοπές. Θα ήταν αυτή η ρουτίνα. Και πιστέψτε με, θα χρειαζόμασταν κι απ’ αυτήν τη ρουτίνα ένα διάλειμμα. Το πιο ανυπόφορα βαρετό πράγμα στον κόσμο είναι το μονότονο. Οι αλλαγές είναι αυτές που χτίζουν το όμορφο στη ζωή μας. Τυχερός δεν είναι αυτός που ζει συνέχεια στην ανεμελιά και στη χαλάρωση, αλλά αυτός που αλλάζει συχνά καταστάσεις, παραστάσεις.
Αυτούς που θα μπορούσαμε ίσως να ζηλέψουμε λίγο είναι αυτοί που η δουλειά τους δίνει αυτήν τη δυνατότητα. Να ταξιδεύουν. Να γνωρίζουν καινούργιους ανθρώπους και να ‘χουν νέες εμπειρίες. Κι αυτοί όμως έχουν κάποια βάση. Έστω και νοητή. Ένα μέρος στο οποίο θα ‘θελαν να σταθούν για λίγο διάστημα. Να ξερουτινιάσουν. Να μην ετοιμάσουν βαλίτσα για μια μέρα. Όλα εκεί, στην ίδια θέση, στην ίδια αρμονία.
Αν το καλοσκεφτείς, ακόμη και τα διαλείμματα κι η χαλάρωση κουράζουν και θέλουμε να επανέλθουμε στη ρουτίνα μας. Κράτησέ το αυτό, ισχύει. Η ρουτίνα είναι η κατάσταση στην οποία δε χρειάζεται να σκεφτόμαστε ανά πάσα στιγμή τι να κάνουμε. Τα ‘χουμε λύσει αυτά.
Ξυπνάμε την τάδε ώρα, πίνουμε τον καθιερωμένο μας καφέ κι έπειτα ο καθένας στους ρυθμούς του. Η μέρα με τους συναδέλφους στη δουλειά, η συνάντηση με τους φίλους για να πεις και ν’ ακούσεις τα γνωστά. Μα όταν βραδιάζει κι επιστρέφεις σπίτι σου, κατεβάζεις διακόπτες και νιώθεις πως βρίσκεσαι στο βασίλειό σου, εκεί όπου ανήκεις και νιώθεις άνεση, θαλπωρή, ηρεμία, γαλήνη. Δεν αλλάζεται με τίποτα το συγκεκριμένο σκηνικό. Έτσι, δεν είναι;
Αφού αγαπάς τη ρουτίνα σου, γιατί αυτή σε χαρακτηρίζει, αυτή σε καθορίζει κι εσύ ο ίδιος επέλεξες να την έχεις. Καμιά φορά θέλουμε μια ανάσα κι απ’ την ανάσα μας. Η πολλή χαλάρωση μας κουράζει και θέλουμε να τρέξουμε να μπούμε στο καθιερωμένο πρόγραμμά μας.
Και τι ζητάμε επιτέλους; Τάξη κι ασφάλεια στις άτακτες ψυχές μας για να ‘χουν νόημα και τα μικρά διαλείμματα.
Επιμέλεια κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
