–Πότε θα σε ξαναδώ;
–Δεν ξέρω. Όταν βρω ευκαιρία, θα σε πάρω τηλέφωνο απʼ το περίπτερο.
–Αύριο βράδυ, όταν κοιμηθούν οι δικοί σου, βγες λίγο στο μπαλκόνι. Θα περιμένω από κάτω.
–Είσαι τρελός; Αν μας δει η γειτονιά θα μας κρεμάσουν κουδούνια. Άσε που αν φτάσει κάτι στʼ αυτιά του πατέρα μου, θα μας σκοτώσει και τους δυο.
-Μην ανησυχείς. Θα προσέχω.
Η παραπάνω σκηνή θα μπορούσε νʼ αποτελεί απόσπασμα από το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Στην πραγματικότητα, όμως, είναι η ιστορία μιας περασμένης γενιάς μʼ αυστηρούς γονείς και συντηρητικούς κανόνες. Πρωταγωνιστές θα μπορούσαν να είναι τόσο οι γονείς σου, όσο κι οι δικοί μου.
Τι νόμιζες; Ότι τα ραντεβού κανονίζονταν μʼ ένα απλό τηλέφωνο ή μήνυμα για φαγητό-ποτό κι αργότερα ό,τι ήθελε προκύψει; Υπήρχε ολόκληρη διαδικασία μέχρι να συναντηθεί το ζευγάρι, ξεκινώντας απʼ τα πειστικά ψέματα των κοριτσιών που διασφάλιζαν την έξοδο απʼ το σπίτι. Η φίλη ερχόταν αυτοπροσώπως να πάρει την κοπέλα για να τη δει ο πατέρας (που παρεμπιπτόντως καθόριζε την ώρα επιστροφής) και να μη ψυλλιαστεί τίποτα.
Όχι, δεν ήταν ανήλικα κοριτσόπουλα που πήγαιναν ακόμη σχολείο. Μιλάμε για ώριμες κι ενήλικες κοπέλες, που ζούσαν στο πατρικό τους κι όφειλαν νʼ ακολουθούν τους κανόνες του σπιτιού μέχρι νʼ αποκατασταθούν.
Τότε οι εραστές δεν επικοινωνούσαν με κινητά τηλέφωνα, ούτε έκαναν γνωριμίες μέσω ίντερνετ. Το «με κοιτάς και σου αρέσω», ισοδυναμούσε με αρραβώνα προκειμένου το ζευγάρι να είναι μαζί. Αυτό γινόταν με τα φανερά φλερτ, γιατί υπήρχαν και τα κρυφά –όπως είδαμε στην αρχή– που περνούσαν από άθλους μέχρι να ευδοκιμήσει η σχέση τους.
Ήταν οι εποχές που οι ερωτευμένοι άνδρες ζητούσαν τʼ αγαπημένα τους τραγούδια σε ζωντανές ραδιοφωνικές εκπομπές, κι ελπίζοντας οι κοπέλες τους νʼ ακούν εκείνη τη στιγμή, έστελναν με αφιερώσεις όσα ήθελαν να εκφράσουν προς αυτές. Κάποιοι τολμηροί έκαναν ακόμη και καντάδες!
Σήμερα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν κι οποιοδήποτε κομμάτι επιθυμούν νʼ αφιερώσουν υπάρχει πλέον στο διαδίκτυο. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, πριν μερικά χρόνια, αποτελούσαν σενάρια ταινίας επιστημονικής φαντασίας.
Όπως και να ‘χει, όσο μπροστά μας οδήγησε η εξέλιξη της τεχνολογίας σε διάφορους τομείς της ζωής μας, τόσο πίσω πήγε τις ανθρώπινες σχέσεις κι ειδικότερα τις ερωτικές. Έστω ότι γνωρίζεις ή ενδιαφέρεσαι για κάποιον. Τον ψάχνεις στο Facebook, μαθαίνεις κάποιες γενικές πληροφορίες γιʼ αυτόν κι αν σου κινήσει κάτι το ενδιαφέρον, τον προσεγγίζεις μʼ ένα μήνυμα. Έτσι όμως χάνεται ο ενθουσιασμός της πρώτης γνωριμίας, αφού ήδη έχουν μια διαδικτυακή εικόνα ο ένας για άλλον.
Για να πω την αλήθεια, ζηλεύω λίγο το «τότε» και σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου μια εικοσαετία (και βάλε) πίσω. Θα είχαμε την ίδια εξέλιξη με τον σύντροφό μου; Πώς θα ξεκινούσαμε; Πώς θα συνεχίζαμε; Πώς θα ήταν η καθημερινότητά μας;
Τα τηλεφωνήματα ή τα μηνύματα μες στη μέρα, που θεωρούμε δεδομένα σε μια σχέση, κάποια χρόνια πριν ήταν ανέφικτα. Ένα γράμμα ή ένα ραβασάκι, που δινόταν στη λούφα, ήταν ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας εκείνων των ανθρώπων.
Κι όμως αυτό αρκούσε. Βράδια ατελείωτα ξαγρυπνούσαν, διαβάζοντας ξανά και ξανά τα ίδια λόγια αγάπης κι ένιωθαν πως μʼ αυτό τον τρόπο είχαν δίπλα τους τον σύντροφό τους. Λόγω της έμμεσης επικοινωνίας, καθένας βίωνε τον έρωτα αρκετά μοναχικά με μεγάλες δόσεις ρομαντισμού κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να βλέπει αν τα συναισθήματα του ήταν αληθινά ή αν ήταν μια ψευδαίσθηση που προκαλούσε ο ενθουσιασμός.
Στην εποχή μας αλλάζουμε τους ερωτικούς συντρόφους σαν τα πουκάμισα . Άλλο όμως νʼ αναζητάμε εμπειρίες (το «από κανάρα σε κανάρα θα πετάω» υπήρχε ανέκαθεν) κι άλλο να βαφτίζουμε «έρωτα» τον ενθουσιασμό και να μας περνάει, το πολύ, σʼ ένα μήνα.
Τελικά μήπως η διαρκής επικοινωνία με τα τηλεφωνήματα για ψύλλου πήδημα, με τις εφαρμογές στα κινητά και με τα social media, που τσεκάρουμε τι ανέβασε ο καλός μας στο προφίλ του και πού έκανε like, φθείρει τις σχέσεις μας;
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
