Καθώς μεγαλώνεις (κάπου κοντά στα πρώτα -άντα, ίσως και πιο πριν) αρχίζεις να βλέπεις τις ηλικίες με άλλο μάτι. Κάνεις παρέα με άτομα που σου ρίχνουν μια δεκαετία και βάλε, θεωρείς συνομήλικους όσους έβλεπες «μεγάλους» στα σχολικά χρόνια και τα «μικρά» που σνόμπαρες στο παρελθόν, έχουν γίνει φιλαράκια σου.
Το θέμα μας όμως δεν είναι οι συνομήλικοί μας ή οι μικρότεροί μας, αλλά οι «μεγάλοι», συνήθως οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι θείοι μας κι άλλα αγαπημένα -και μη- πρόσωπα της καθημερινότητάς μας. Κάποιοι με γοητευτικά γκρίζα μαλλιά, άλλοι με ρυτίδες που δηλώνουν την ωριμότητα, την εμπειρία κι όλα όσα έχουν βιώσει. Από όποια μεριά και να το δεις, αυτά τα άτομα σου βγάζουν έναν σεβασμό, μια περιέργεια που σε κάνει να θες να ακούσεις, να μάθεις, να παραδειγματιστείς.
Είναι όλοι εκείνοι που σου λένε ιστορίες για τα δικά τους χρόνια, κι όσο και να ακούς με προσοχή και να θες να ταυτιστείς έστω και λίγο ώστε να συζητήσεις μαζί τους, δεν τα καταφέρνεις ποτέ μιας και πάντα η κουβέντα ξεκινά με τη φράση: «Εμείς στην ηλικία σου…».
Αμάν πια. Κάθε φορά που κάποιος ξεστομίζει τη συγκεκριμένη φράση, νομίζουμε πως έχουμε μπροστά μας τον Μαθουσάλα. Κι όταν λένε «εμείς», ποιους εννοούν; Όλοι ήταν έτσι; Δε θέλω να μειώσω κανέναν, αλλά δεν μπορεί όλοι να έχουν περάσει τα πάνδεινα ή να έπαιρναν όλοι τους σωστές αποφάσεις κι ότι τότε ήταν «αγνά τα πράγματα» στον έρωτα και στις σχέσεις τους. Ούτε στο μικρό σπίτι στο λιβάδι να ζούσαν. Πρέπει να παραδεχθούμε πως σε κάποιες περιπτώσεις η τρίχα γίνεται τριχιά κι οι σάλτσες ξεχειλίζουν.
Σίγουρα έχεις ακούσει τη μαμά σου να λέει: «εγώ στην ηλικία σου είχα δύο παιδιά» και τον μπαμπά σου: «εγώ στην ηλικία σου έκανα δύο δουλειές». Έτσι, δεν είναι; Δε λέω, έχουμε προκομμένους γονείς, σωστούς οικογενειάρχες με τα όλα τους, άλλα μας τρελαίνει αυτή η σύγκριση που κάνουν κατά καιρούς. Μήπως προσπαθούν να διακρίνουν στα πρόσωπά μας τη ζωή που δεν έζησαν ή μας κατακρίνουν πλαγίως;
Είναι γεγονός πως συχνά-πυκνά αναφέρονται στα δικά τους νεαρά χρόνια με καμάρι και κομπορρημοσύνη. Μέσα απ’ τις επαναλαμβανόμενες ιστορίες τους νοσταλγούν κομμάτια του παρελθόντος ευλογώντας και λίγο τα γένια τους. Άλλωστε έχουν περάσει κι εποχές που είχαν λεφτά, τα πεντοχίλιαρα ήταν πετσετάκια και χρηματιστήριο έπαιζε μέχρι κι η γιαγιά μου.
Εμείς πάλι έχουμε βαρεθεί να ακούμε το «εμείς τότε» κι «εμείς στην ηλικία σου», αλλά δεν τολμάμε να τους το αποκαλύψουμε. Όχι, ότι φοβόμαστε. Σιγά τι έκαναν εκείνοι τότε. Μωρέ, λέτε να κάνουμε κι εμείς τα ίδια στους νεωτέρους μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε; Προλάβαμε κι εμείς για μερικά χρόνια τη δραχμή και λέμε ιστορίες για τα χαρτζιλίκια με τα πεντοχίλιαρα που είχαν αξία.
Ωχ, μεγαλώσαμε! Όσο μεγαλώνουμε τους μοιάζουμε. Αυτά που κοροϊδεύαμε αρχίσαμε να λέμε. Μπορούμε να το σταματήσουμε ή είναι αργά;
Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις, λέει μια λαϊκή παροιμία. Το θέμα είναι πως εγώ δεν είμαι εσύ κι όταν φτάσω χωρίς να το επιλέξω, ίσως τελικά σου μοιάσω.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
