Θυμήσου τότε που ‘σουν μικρό παιδί κι έβλεπες κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, όπως «Τομ και Τζέρι» για παράδειγμα. Μικρές ιστορίες, στις οποίες κάποιος κυνηγούσε και κάποιος έτρεχε για να κρυφτεί κι εσύ γελούσες και διασκέδαζες με το κρυφτοκυνηγητό των αγαπημένων σου καρτούν. Ήταν οι μέρες της ανεμελιάς, μ’ αμέτρητες ώρες παιχνιδιών σ’ αλάνες και σ’ αυλές σπιτιών. Ήταν εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια που ‘παιζες κρυφτό και κυνηγητό με φίλους, στη γειτονιά που μεγάλωσες. Τ’ αναπολείς καμιά φορά και σου ‘ρχονται στο μυαλό εικόνες, μυρωδιές κι αναμνήσεις.
Κρυφτό και κυνηγητό παρέα με τους τότε φίλους σου, με ματωμένα γόνατα, λερωμένα ρούχα απ’ το παιχνίδι στα χώματα, λαχανιασμένοι απ’ το τρέξιμο και με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα. Πού να ‘ξερες τότε πως αυτά τα παιδικά παιχνίδια θα συνεχίσεις να τα παίζεις μια ζωή;
Καθώς μεγάλωσες, συνέχισες να παίζεις κρυφτό και κυνηγητό, όχι πια όπως παλιά. Με τα χρόνια έγιναν παιχνίδια ενηλίκων, έχοντας πλέον να κάνουν μ’ ανθρώπους, όνειρα κι αισθήματα.
Αποφοίτησες απ’ το λύκειο, με στόχο να περάσεις σε μια σχολή και να κυνηγήσεις τ’ όνειρό σου, να κάνεις όλα όσα είχες στο μυαλό σου και στα σχέδιά σου. Άρχισες να κυνηγάς ευκαιρίες, να κερδίζεις και να χάνεις. Σε κυνήγησαν με τη σειρά τους οι λανθασμένες επιλογές κι οι κακοί χειρισμοί. Ίσως να κυνηγήθηκες κι απ’ ανθρώπους, ίσως πάλι και τ’ αντίστροφο.
Μεγαλώνοντας, το κυνηγητό γίνεται όλο και πιο περίπλοκο, χωρίς ποτέ να ‘χει την ίδια κατάληξη. Σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο γίνεται, χωρίς απαραίτητα να υπάρχει μόνο νικητής ή χαμένος. Πλέον, υπάρχει κι η εκδοχή της ισοπαλίας, που μεταφράζεται σε αμφότερη ήττα ή νίκη, ανάλογα με την περίπτωση.
Επόμενο παιχνίδι το κρυφτό, που κι αυτό καλά κρατεί. Ακόμη και στο παρόν, συνεχίζεις να κρύβεσαι και πολλές φορές αρνείσαι να το παραδεχθείς. Κρύβεις κατά κύριο λόγο τα αισθήματά σου, είτε γιατί δεν είσαι όσο θαρραλέος θα ‘θελες ώστε να τα φανερώσεις και να τα εκφράσεις, είτε γιατί θεωρείς πως έτσι μπορεί να φύγουν, να χαθούν και μ’ αυτόν τον τρόπο τα πολεμάς, ελπίζοντας να κερδίσεις το παιχνίδι.
Είναι σχεδόν απίθανο να μην έχεις κρύψει ποτέ τα αισθήματά σου από έναν άνθρωπο ή για έναν άνθρωπο. Απαντάς μ’ένα «είμαι καλά» στην ερώτηση των αγαπημένων σου ανθρώπων, για να μην τους στενοχωρήσεις και τους πληγώσεις κι ας είσαι χάλια μέσα σου. Αναφέρουμε, ίσως, τους σωματικούς μας πόνους, τους άλλους όμως μέσα μας, που δεν υποχωρούν με χάπια, τους κρατάμε κρυφούς, χωρίς να τους ανακοινώνουμε.
Ούτε στο σύντροφό μας, ακόμη, δεν έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ό,τι μας ενοχλεί, τη στιγμή που αυτό συμβαίνει. Τα κρατάμε όλα μέσα μας, ώσπου να σκάσουν ξαφνικά μια μέρα και να μας φτάσουν στα όριά μας. Λέμε μόνον όσα έχουμε το κουράγιο να πούμε και προσπαθούμε να πνίξουμε όσα παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια.
Πόσα, άραγε, «σ’ αγαπώ» έμειναν βουβά κι ενώ τα φώναζες δυνατά μες στο κεφάλι σου, δεν τα ξεστόμισες ποτέ; Όχι απαραίτητα μόνο στο ερωτικό κομμάτι της ζωής σου, αλλά και σε στιγμές με την οικογένειά σου, τους φίλους σου, τους ανθρώπους που αγαπάς.
Τελικά ποιο τ’ όφελος απ’ το να παίζουμε ακόμη κρυφτό και κυνηγητό; Μεγαλώσαμε και δεν έχει πια πλάκα, ήταν ωραία μόνον όταν ήμασταν παιδιά και παίζαμε όλοι μαζί το ίδιο ακριβώς παιχνίδι. Πλέον, παίζει ο καθένας μόνος του και χωρίς ν’ ακολουθεί τους κανόνες, κάτι που μόνο διασκεδαστικό δεν είναι.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
