Pillowfighters έχουμε πρόβλημα. Ο φάκελος αυτοσυγκράτησης προσωπικών στοιχείων-δεδομένων ορισμένων ανθρώπων έχει γίνει κοινόχρηστο αρχείο. Οι γνωστοί-άγνωστοι «είμαι ανοιχτό βιβλίο και σου λέω τα πάντα για μένα από την πρώτη στιγμή που σε γνωρίζω» πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Αν σου τυχαίνουν συχνά τέτοιες περιπτώσεις μην πιστέψεις πως όλοι σου ανοίγονται γιατί εσύ έχεις το χάρισμα, βγάζεις εμπιστοσύνη και οικειότητα σε κάθε ον που συναντάς. Όχι, δεν πάει έτσι.
Μήπως είναι οι άνθρωποι που έχουν τεράστια ιδέα για τον εαυτό τους, θα μπορούσε να είναι ενοχλητικά κοινωνικοί ή είναι ανασφαλείς που προσπαθούν να πιαστούν από τον οποιοδήποτε προκειμένου να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά; Ίσως όμως να είναι απλά αφελείς και καλοπροαίρετοι.
Μακάρι να μπορούσα να μην το πιάσω ηλικιακά αλλά συγχωρήστε με, δε γίνεται. Καθώς μεγαλώνουμε γινόμαστε σοφότεροι, κάθε μέρα μαθαίνουμε όλο και περισσότερα, γνωστές φράσεις όπως το «όσο ζω, μαθαίνω» και το άλλο με την εμπειρία που είναι χτένα και που την αποκτάς όταν είσαι πλέον φαλακρός. Εγώ με τη σειρά μου λέω πως άλλη αντίληψη είχα στο σχολείο, άλλη ως σπουδάστρια και άλλη αυτή τη στιγμή, όσον αφορά το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Στο παρελθόν μπορεί να συζητούσα τις ανησυχίες μου, τις ευαισθησίες μου, τους φόβους μου με διάφορους ανθρώπους και όχι μόνο με τους πολύ κοντινούς μου. Ο λόγος ήταν η άγνοια και γιατί θεωρούσα πως δεν είναι κακό το να μιλάς ανοιχτά αναλύοντας το ποιος είσαι σε βαθύτερα επίπεδα, τι θέλεις να επιτύχεις στη ζωή σου, ποιοι είναι οι στόχοι σου, πώς βλέπεις τον κόσμο. Μέγα σφάλμα.
Αυτές οι συζητήσεις που συνήθως γίνονται βράδια σε ήσυχα στέκια ή σε μαζώξεις σπιτιών με φίλους φίλων και γνωστούς γνωστών μπορούν να καταλήξουν σε λάθος συμπεράσματα προς το άτομό σου. Το σίγουρο είναι πως μετά την αποχώρησή σου θα σχολιαστείς από όσους έχουν μείνει, τα λεγόμενα σου ίσως να μην ταιριάζουν στο μικρόκοσμο τους και έτσι να δώσεις μια λάθος εντύπωση. Εδώ που τα λέμε, μπορεί να μην σε ενοχλήσει ιδιαίτερα γιατί μπορεί και να μην ξανασυναντηθείς μαζί τους αλλά δε θέλεις και να σε θυμούνται ως τον τύπο ή την τύπισσα που ένα βράδυ έβγαζε τα εσώψυχα του/της στη φόρα.
Άλλωστε ένας από τους λόγους που επιλέγουμε να έχουμε τους σωστούς φίλους στη ζωή μας είναι να για μπορούμε να λέμε και να εκφράζουμε όσα δε μπορούμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Φίλους λίγους που να εμπιστευόμαστε.
Παρέες υπάρχουν πολλές. Να βγεις μαζί τους έξω να ξεσκάσεις, να πας ένα θέατρο, ένα σινεμά, να πιεις ένα ποτό, να μοιραστείς ένα-δύο πράγματα της καθημερινότητάς σου, να κάνεις και το ελαφρύ κους κουσάκι σου (κοινωνικός σχολιασμός είναι και αυτό).
Δε γίνεται πράγματα που σε απασχολούν και σε βασανίζουν τόσα χρόνια να γίνουν κατανοητά από κάποιον τυχαίο συνομιλητή. Αν ήταν τόσο εύκολο να σε κατανοήσει κάποιος, θα ήταν ευκολότερο να είχες καταλάβει και εσύ τον εαυτό σου πολύ πιο πριν. Θα μου πεις, καλό είναι να αλλάζουμε οπτική στα πράγματα και ίσως η γνώμη ενός άλλου να σε βοηθούσε αλλά πολλές φορές αυτό που χρειάζεσαι είναι κάποιον απλώς να σε ακούσει κι αυτός ο κάποιος, δε θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε.
Βρε καλό μου, γιατί προσπαθείς να κάνεις ψυχογράφημα του εαυτού σου με όποιον τύχει και βρεθεί στο δρόμο σου; Κλέφτες θα γίνουν οι ψυχολόγοι;
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
