-Ναι.
-Έλα παιδί μου, ξύπνησες;
-Πριν λίγο.
-Ωραία, άκου. Έφτιαξα πίτα και…
-Μαμά να σε πάρω πιο μετά; Έχω πονοκέφαλο.
-Γιατί ήπιες χθες; Δευτεριάτικα; Εμ, παιδάκι μου, όλες οι μέρες ίδιες είναι για ‘σένα τώρα που δε δουλεύεις. Δεν πειράζει, όμως, καλά κάνεις. Κάτι θα βρεις, μην απελπίζεσαι. Θες να δουλέψεις σε ένα μαγαζί εδώ κοντά σε εμάς; Προσωρινά, μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο. Μου είπε η φίλη της γιαγιάς σου, αυτή που μένει στην άλλη γωνία, στο σπίτι με τις πολλές τις γλάστρες, ότι η γυναίκα του γιου της, η ψηλή, η αδύνατη, ανοίγει σε λίγες μέρες το μαγαζί που σου λέω.
Μανούλα, μητέρα, μαμά. Είτε είσαι 18 είτε 28, 38 και πάει λέγοντας, η μητέρα σου πάντοτε θα νοιάζεται για ‘σένα, για το σπλάχνο της, το καμάρι της. Θαρρεί πως είσαι ακόμη το «απροστάτευτο» μικρό παιδί που κρατούσε κάποτε στην αγκαλιά της. Φυσικά και θέλει να έχει λόγο για οτιδήποτε αφορά εσένα και τη ζωή σου.
Βρίσκει άπειρες αφορμές, πολλές φορές αστείες κι ανούσιες για να σου τηλεφωνεί όσο πιο συχνά μπορεί, μόνο και μόνο για να ακούσει τη φωνή σου. Έτσι, σε ψυχολογεί με το δικό της μοναδικό τρόπο κι αυτομάτως καταλαβαίνει πώς είσαι, πώς περνάς, αν είσαι καλά και πάντοτε θα θέλει να σου δίνει συμβουλές.
Ακόμη και σε άκυρες στιγμές, κάτι θα βρει να σου πει να κάνεις, για το καλό σου, βρε κουτό, για να μην πάθεις τίποτα. Δηλαδή αν δει βροχές και καταιγίδες στην πρόβλεψη του αυριανού καιρού στην τηλεόραση να μη σε πάρει να σου πει να πάρεις ομπρέλα; Αν δει διαφημιστικό σποτ απ’ το σούπερ μάρκετ να μη σε ενημερώσει για τις προσφορές;
Εσύ είσαι η καθημερινή της έννοια. Αυτό δε θα αλλάξει ποτέ και το ξέρεις. Από τη στιγμή που «άνοιξες τα φτερά» σου κι έφυγες απ’ το πατρικό σου, το κανονικό σου σπίτι, όπως λέει, έχει περισσότερους λόγους να σου τηλεφωνεί συχνά-πυκνά. Το πόσο στεναχωριέται που δεν τρως απ’ τα χεράκια της ή που δεν είναι εκεί μαζί σου για να σε περιποιηθεί, φαντάζομαι στο υπενθυμίζει όταν μιλάτε.
Αλλά μιας και η τεχνολογία προχωρά, εκείνη θα έμενε στάσιμη; Μέχρι και λογαριασμό στο facebook έχει κάνει, με ‘σένα στη φωτογραφία του προφίλ της και από κάτω σχόλια από φίλες της, ξαδέρφες και συγγενείς να γράφουν πόσο της μοιάζεις, τι τυχερή μάνα είναι που σε έχει και να σε καμαρώσει όπως ποθεί.
Δυστυχώς η καλή σου η μανούλα κάποιες στιγμές κάνει κατάχρηση του διαδικτύου με το να γίνεται stalker και σίγουρα θα σου έχει στείλει ένα μήνυμα στο messenger, σαν αυτό : «Μου βγάζει στη συνομιλία στα δεξιά ότι ήσουν ενεργός πριν από 16 ώρες. Πού είσαι; Τι έπαθες;». Βασικά όχι ακριβώς έτσι· με κεφαλαία γράμματα, χωρίς κόμματα, τελείες, ερωτηματικά. Σαν να σου φωνάζει ο γραπτός της λόγος με την υπέρτατη ανησυχία.
Ή το άλλο; Ενώ μιλάτε αρκετή ώρα στο τηλέφωνο, να της λες ότι πρέπει να την κλείσεις, σε περιμένουν οι φίλοι σου να βγείτε και να απαντάει: «Εντάξει παιδί μου. Καλά να περάσετε. Να σου πω, check in να κάνεις ή ανέβασε καμιά φωτογραφία με ‘σένα να σε δω λίγο, να σου πατήσω και like. Μόνο καφέδες, ποτά και φαγητά ανεβάζετε. Τι πράγματα είναι αυτά;»
Όπως και να ‘χει, οι μητέρες έχουν έρωτα με τα παιδιά τους. Τώρα θα τις μάθεις; Μην τις παρεξηγείς. Σ’ αγαπάνε τόσο πολύ που γίνονται παρανοϊκές καμιά φορά. Τους λείπεις, δεν είναι εύκολο να συνηθίσουν την απουσία σου απ’ το σπίτι όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τότε που έφυγες για να μείνεις σε ένα δικό σου χώρο.
Άλλωστε γι’ αυτό δεν έχουν πειράξει τίποτα απ’ το παιδικό σου δωμάτιο. Είναι όλα όπως τα άφησες, τα παραμύθια που σου διάβαζε όταν ήσουν μικρό παιδί, βιβλία που είχες στο σχολείο, παλιές φωτογραφίες σου. Ξέρουν πως μεγάλωσες και χαίρονται για ‘σένα αλλά κοιτάζοντας τα πράγματα που άφησες πίσω μεγαλώνοντας σε νιώθουν εκεί, όπως παλιά γιατί στα μάτια τους είσαι ακόμη το μικρό τους. Ήσουν, είσαι και θα είσαι η χαρά της ζωής τους.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
