-Πέτυχα χθες τον Κώστα με την καινούρια.
-Τον δικό μου Κώστα; Με ποια ήταν ο γελοίος;
-Μία, με το ζόρι εικοσιπέντε. Άγνωστη, δεν την ξέρουμε.
-Μη συνεχίζεις. Τα νεύρα μου δεν είναι καλά, δε θα ασχοληθώ με τον συγχωρεμένο. Μας έχει τελειώσει.
-Καλέ όχι, τι σε νοιάζει εσένα; Χάλια είναι αυτή, μια αδύνατη ξερακιανή. Βέβαια ο Κωστάκης έκανε πως δε με είδε, αλλά εγώ πέρασα επιδεικτικά από μπροστά τους.
-Μιλήσατε; Στη σύστησε τη λεγάμενη;
-Μόνο μια «καλησπέρα» πρόλαβα να ξεστομίσω και πριν προλάβει να μου τη συστήσει, χτύπησε το κινητό του κι έφυγαν.
-Καλά-καλά δε μάζεψε όλα του τα πράγματα απ’ το σπίτι, δεν ντρέπεται να κυκλοφορεί επισήμως με άλλη;
-Ακόμα; Τόσος καιρός πέρασε. Τι άλλα έχει αφήσει;
-Το μεγάλο φανάρι στη βεράντα, ένα μικρό σκαμπό, ένα άσχημο τασάκι, μία πετσέτα θαλάσσης, μία ζακέτα, κάτι μποξεράκια, μία ζώνη, «Το εκκρεμές του Φουκώ» που δεν το είχε τελειώσει ο άχρηστος και την αποκριάτικη στολή του.
-Οι άντρες πάντα κάτι ξεχνάνε, μη νομίζεις κι ο δικός μου, ο πρώην εννοώ, είχε ξεχάσει ακόμα και το ακριβό του το άρωμα και δεν ήρθε ποτέ να το πάρει. Επίτηδες τα κάνουν;
-Ο δικός μου ο άντρας, έχει κάλλο με το άρωμά του, ήταν απ’ τα πρώτα πράγματά που πήρε φεύγοντας. Δεν ξέρω αν το κάνουν επίτηδες αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλουν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, λες και δεν έχουμε να ασχοληθούμε με τίποτα άλλο.
Μόλις διάβασες ένα διάλογο μιας χωρισμένης γυναίκας, θα μπορούσε να είναι κι ενός χωρισμένου άνδρα με τις ανάλογες παραλλαγές, χωρισμός είτε από γάμο είτε από σχέση συμβίωσης, σχεδόν συμβίωση τύπου «μένω σπίτι σου, μένεις σπίτι μου τα βράδια, ζούμε σχεδόν μαζί, μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι» και τα συναφή.
Δε θα μπορούσε; Έλα, τώρα. Στο πολύ άνετο, ίσως έχεις βιώσει κι εσύ κάτι αντίστοιχο. Συχνά-πυκνά ακούγονται οι φράσεις: «o άντρας μου», «η γυναίκα μου» ενώ το ζευγάρι έχει χωρίσει.
Κάποιοι άνθρωποι μετά το χωρισμό τους συνεχίζουν να εκφράζονται λανθασμένα για το τέως ταίρι τους. Γνωρίζουν πως τα πράγματα μεταξύ τους δεν είναι όπως στο παρελθόν, αλλά εκείνοι εξακολουθούν να είναι κτητικοί.
Το να αποκαλείς τον άλλο: «ο δικός μου», «η γυναίκα μου» είναι η απόλυτη, ατελείωτη κτητικότητα. Παράλογο, ανισσόροπο, εγωκεντρικό και χαζό. Δε συμφωνείς; Δεν είναι πλέον δικός σου ούτε δική σου και το ξέρεις. Επίσης γνωρίζεις πως ούτε εσύ του ανήκεις, βασικά δεν είσαι κανενός.
Ας αναλύσουμε τη φράση «κανείς δεν είναι κανενός» κάτι που ισχύει απόλυτα σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Η μητέρα σου πιστεύεις ότι είναι κτήμα του πατέρα σου ή ότι ο πατέρας σου είναι κτήμα της μητέρας σου; Επειδή έκαναν εσένα κι «ένωσαν τις ζωές τους» μέσα σε μια εκκλησία ή μέσα σε ένα δημαρχείο, τους καθιστά ένα μια σφραγίδα του νόμου; Όχι και πάλι όχι.
Αν πάψει να υπάρχει η αγάπη κι ο αλληλοσεβασμός ούτε οι σφραγίδες, ούτε οι υπογραφές, ούτε τα έγγραφα, ούτε και τίποτα άλλο δεν ενώνει δυο ζωές, δυο ανθρώπινες υπάρξεις. Όταν τα πράγματα δεν πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα και το ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει, καλό θα ήταν να αποδεσμευτούν οι άλλοτε συνοδοιπόροι και στην πράξη μα και στα λεγόμενα.
Η φράση: «Οι χωρισμένοι ζούνε πάντα με το χθες» δεν αρμόζει σε κανένα χωρισμένο άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του κι άσε τη «Λαίδη Άντζελα» να αναρωτιέται ποια θυσία έχει κάνει η αντίζηλος για τον πρώην της. Μην ταυτιστείς, δε θα βγάλεις άκρη.
Χώρισες. Πάει, τέλειωσε. Ποιο το νόημα να τον αποκαλείς άνδρα σου, να αναφέρεσαι σε εκείνη ως γυναίκα σου; Επικεντρώσου στο τώρα, η ζωή τρέχει, μη μένεις στάσιμος. Βέβαια, τα έχεις ακούσει ξανά αυτά. Τα περασμένα σε πάνε πίσω, σε ό,τι δεν υπάρχει πια και σου μπλοκάρει ένα ενδεχόμενο νέο ξεκίνημα.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
