Απ’ τα πρώτα λεπτά της γέννησής σου -μη σου πω και πιο πριν, απ’ το υπερηχογράφημα- όλη η οικογένεια ασχολείται μαζί σου και αναρωτιέται με ποιον μοιάζεις. Έλα, μη μου πεις ότι από τότε που ήσουν μωρό «έφερνες» σε κάποιον απ’ την οικογένεια κι ότι συγκρίνοντας παλιές φωτογραφίες είσαι ίδιος ο μπαμπάς σου, η μαμά σου, ο παππούς σου, η γιαγιά σου. Όταν ήσουν μηνών με πατάτα έμοιαζες, καλά-καλά δεν είχε πάρει σχήμα το πρόσωπό σου, έτσι δεν είναι;
Ως γνωστόν οι πατροπαράδοτες φαμίλιες δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των παππούδων και των γιαγιάδων. Γιατί άραγε; Πέρα απ’ το έθιμο για «να συνεχιστεί το όνομα» κρύβονται κι άλλα πίσω απ’ το προφανές.
Ένα από αυτά είναι για να ‘χουν να λένε (και να χαίρονται) τα παππουδάκια μας, μια συγκεκριμένη ατάκα: «πήρες το όνομα πήρες και τη χάρη». Είναι γλυκό, δε λέω, αλλά κουράζει όταν επαναλαμβάνεται συχνά-πυκνά και κυρίως όταν δεν ισχύει. Πώς είναι δυνατόν όλα τα εγγόνια που τυχαίνει να έχουν τις τα ίδια ονόματα με τους παππούδες τους, να τους μοιάζουν είτε σε χαρακτήρα είτε σε εμφάνιση;
Κι η παράνοια των ομοιοτήτων δε σταματά εκεί. Ακόμη κι αν το παιδί μόλις έχει βγει απ’ την κοιλιά της μάνας του, οι υπόλοιποι συγγενείς ξεκινούν να παίζουν το αντίστροφο του «βρείτε τις διαφορές». Προσπαθεί ο καθένας να εντοπίσει τις ομοιότητες του παιδιού με τους γονείς. Φράσεις όπως «ίδιος ο πατέρας του, τα μάτια της μάνας του έχει, η μύτη της θείας του, τα χέρια του θείου του».
Σε πολλές περιπτώσεις αναρωτιόμουνα μήπως οι άλλοι έβλεπαν κάτι που εγώ δεν μπορούσα να διακρίνω, γιατί το παιδί πιο πολύ έμοιαζε με τον κουμπάρο παρά με κάποιον συγγενή εξ αίματος. Αλλά, δεν τα λένε αυτά.
Όποιος θα τολμούσε να φέρει αντίρρηση στο συγγενολόι, θα ‘πρεπε να αντιμετωπίσει τη μαζική επίθεση όλων, μιας και θα έπεφταν πάνω του να τον φάνε. Οπότε έκανα το γνωστό, ένα ευγενικό χαμόγελο χωρίς πολλές-πολλές κουβέντες. Ας πιστεύει ο καθένας ό,τι θέλει. Γιατί να τους χαλάσουμε τη χαρά και την ικανοποίηση;
Το άλλο με τις «περίεργες» ομοιότητες, πού το πας; Έχει το παιδί κλίση στη ζωγραφική και λένε ότι πήρε το χάρισμα απ’ τον δεύτερο ξάδερφο του πατέρα του που είναι ζωγράφος. Έχει καλή φωνή το παιδί, έμοιασε στην αδερφή της γιαγιάς του που τραγουδούσε στα νιάτα της. Είναι νευρικό και πεισματάρικο το καμάρι τους; Έμοιασε στον συγχωρεμένο τον προπάππου του, που έσκαγε γάιδαρο.
Άντε, πες πως όλα όσα λέγονται για τους περισσότερούς μας, μπορεί και να ισχύουν για ορισμένους σε μεγάλο βαθμό και για άλλους σε μικρό.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που όντως δε μοιάζεις με κανέναν απ’ την οικογένει’α σου, ούτε σ’ εμφάνιση μα ούτε και σε χαρακτήρα; Πριν αρχίσεις να ψάχνεις για κρυμμένα χαρτιά υιοθεσίας, πλάθοντας τρελές ιστορίες για τους γονείς σου και για το πώς ήρθες στον κόσμο, ηρέμησε και σκέψου λογικά. Δεν έχεις εσύ το πρόβλημα, αντιθέτως είχες την τύχη να ξεχωρίσεις από όλους τους υπόλοιπους.
Εκμεταλλεύσου το όπλο σου και κάνε την αρχή. Εντάξει, μην το πας και στο άλλο άκρο θεωρώντας πως είσαι από άλλο πλανήτη ή δεν ξέρω κι εγώ τι και σε τρέχουν σε ψυχιατρικές κλινικές. Με μέτρο.
Μάθετέ τους να μην πιάνονται απ’ το φαίνεσθαι, να εστιάσουν στην αυθεντικότητά σας, σε εσάς τους ίδιους. Ναι, κυρίες και κύριοι, γεννιούνται παιδιά που δεν έχουν ομοιότητες με τους γονείς τους. Πειράζει; Έτυχε μα πάνω απ’ όλα πέτυχε.
Να χαίρεστε που το παιδί σας δε μοιάζει με κανέναν. Όχι, δεν είχε γίνει κανένα λάθος στο μαιευτήριο. Είναι απλό, το παιδί σας είναι μοναδικό και ξεχωρίζει.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
