Μια φορά κι έναν καιρό, Δευτέρα με Παρασκευή όλοι οι φίλοι σου ξυπνούσαν πρωί, πολύ πρωί, συναντιόσασταν έξω από ένα κτήριο με τεράστια αυλή κι ύστερα μπαίνατε μέσα σε κάτι μεγάλες αίθουσες με διπλά θρανία κι άβολες ξύλινες καρέκλες. Εκεί δάσκαλοι και καθηγητές σας μάθαιναν γράμματα, από αρχαία, ιστορία, μαθηματικά, βιολογία μέχρι και διάφορα αθλήματα. Θυμήθηκες; Τότε που η ντουλάπα σου ήταν γεμάτη με φόρμες και φορούσες μόνο αθλητικά παπούτσια. Πήγαινες και στίβο, έκανες προπονήσεις κι έτρεχες ακούραστος γύρω-γύρω από το γήπεδο.
Μετά μεγάλωσες, οι προπονήσεις έγιναν βόλτες με ποδήλατα κι έπειτα βόλτες με τα πόδια για να βρεις τραπέζι σε καφετέρια να ξαποστάσεις. Μεγάλη κούραση το περπάτημα και το τρέξιμο ακόμη περισσότερο. Βέβαια, πού και πού γράφεσαι σε κανένα γυμναστήριο να ξεμουδιάσεις αλλά προτιμάς να κάνεις τα λεγόμενα προγράμματα όπως γιόγκα, πιλάτες κι ό,τι άλλο είναι της μόδας, κυρίως για να χάσεις κανένα κιλό. Με το διάδρομο του γυμναστηρίου είστε μαλωμένοι, τον βλέπεις και κουράζεσαι, καλύτερα να κάνεις ποδήλατο καθιστός και να ξεφυλλίζεις περιοδικά να περνάει η ώρα εκεί μέσα, να πιάσει τόπο κι η συνδρομή σου.
Δεν είσαι μεγάλος φαν του αθλητισμού, οφείλεις να το παραδεχθείς. Ούτε εγώ είμαι και τι έγινε; Όταν όμως σε πετυχαίνω στο περίπτερο ή στο πάρκο με μπλουζάκι «running team», κολάν κι αθλητικό παπουτσάκι δρομαία με ύφος «ξέρεις πόσα χιλιόμετρα έχω τρέξει εγώ στη ζωή μου», θα φας δούλεμα. Συγγνώμη αλλά θες να τα ακούσεις.
Μπορείς να μου εξηγήσεις τι σε έχει πιάσει και τα τελευταία χρόνια δεν έχεις αφήσεις μαραθώνιο κι ημιμαραθώνιο; Συμμετοχή στο νυχτερινό ημιμαραθώνιο της Θεσσαλονίκης τον Οκτώβρη, στο μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος το Μάρτη, μόνο στο Faethon Olympus Marathon δε δήλωσες συμμετοχή, ίσως γιατί εκεί ανεβαίνει η συνδρομή ενώ στα άλλα πληρώνεις δέκα-δεκαπέντε ευρώ ή προλαβαίνεις τις δωρεάν θέσεις που παραχωρούν μεγάλες εταιρίες για διαφημιστικούς λόγους.
Πλέον έχει καταντήσει γραφικό να σε βλέπω με τα μπλουζάκια της wind και τα μετάλλια περασμένα στο λαιμό σου να ποζάρεις σε όλα τα social media γράφοντας χαζές λεζάντες όπως: «Το πήραμε», «Νικήσαμε», «Τα καταφέραμε». Είσαι σοβαρός;
Τι αναγράφεται στο δελτίο με το τσιπάκι που στερεώνεις με παραμάνες στο στήθος σου (εκτός από το ονοματεπώνυμό σου και τον αριθμό) κάθε φορά που συμμετέχεις σε αντίστοιχο αγώνα; Τα ψιλά γράμματα λένε: «Δρόμος υγείας και δυναμικού βαδίσματος 5.000μ». Τι νόμιζες κι εμείς οι κοινοί θνητοί έχουμε λάβει μέρος αλλά δεν πάμε για το μετάλλιο και τη «δόξα» ούτε μετά το πέρας της εκάστοτε εκδήλωσης φοράμε τα μπλουζάκια με τους χορηγούς έξω στην πόλη.
Για να πούμε και την αλήθεια ούτε εμείς ξέρουμε ακριβώς το λόγο που μπήκαμε σε αυτό το τριπάκι. Φίλος, φίλου φίλης μας παρότρυνε, ξεσκονίσαμε τα αθλητικά μας και πήγαμε με την παρέα μας για βόλτα, τονίζω τη λέξη βόλτα, έχοντας όλη την καλή διάθεση να περάσουμε όμορφα.
Πες το η θετική ενέργεια του μαζεμένου κόσμου όλων των ηλικιών, οι κλεισμένοι δρόμοι στο κέντρο της πόλης για τους αγώνες, μας ώθησε στο να βγούμε απ’ το σπίτι μας και να αφήσουμε για λίγο τα καφέ και τα μπαράκια. Σε καμιά περίπτωση δε θεωρούμε τους εαυτούς μας αθλητές και δε μας καρφώθηκε το μικρόβιο του αθλητισμού στα ξαφνικά.
Ίσως θυμηθήκαμε και νοσταλγήσαμε περασμένα μεγαλεία διάκρισης μαθητικών χρόνων, ίσως θα θέλαμε να είχαμε ασχοληθεί περισσότερο με την άθληση, αλλά αφού δε μας βγήκε τόσα χρόνια απολαμβάνουμε αυτό το λίγο.
Όποτε συμβιβάσου με την ιδέα πως μόδα είναι θα περάσει, γιατί το πεντάρι που θαρρείς πως «τρέχεις» αγαπητό μου πλάσμα ένας αθλητής μεγάλων αποστάσεων το κάνει επί πέντε σε μια χαλαρή προπόνηση, μεσοβδόμαδα για να ξεπιαστεί ενώ εσύ χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο για να πας στο γυμναστήριο της γειτονιάς.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
