Οι μεγάλοι έρωτες πολλές φορές ξεκινούν με μια φράση του στιλ: «Εγώ μ’ αυτόν, ποτέ». Και περιέχει μια μικρή δόση αλήθειας αυτή η φράση. Όχι γιατί μπορεί φαινομενικά να μην ταιριάζουν δύο άνθρωποι, αλλά γιατί συνήθως οι βαρύγδουπες δηλώσεις οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο της δήλωσης. Στον έρωτα δε σκεφτόμαστε λογικά -και καλά κάνουμε.
Ας θυμηθούμε λίγο την ασπρόμαυρη ελληνική ταινία του 60΄ «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», όπου ο Αντωνάκης έστελνε τελεσίγραφα στην Ελενίτσα λέγοντας: «Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω». Πάντα αναρωτιόμουνα αν χαρακτήρες σ’ αυτήν την ταινία ήταν ερωτευμένοι. Γιατί απλά δε χωρίζανε αφού διαφωνούσαν σε βασικά ζητήματα; Μπορεί άραγε μια σχέση να ζήσει όταν ο ένας ή κι οι δύο στέλνουν τελεσίγραφα υποστηρίζοντας την άποψή τους; Η απάντηση είναι ότι η ταινία αυτή ήταν love story. Οπότε υπήρχε έρωτας μεταξύ των δύο. Κατάφεραν όμως να είναι μαζί όταν κατέρρευσε το παλιό τους σπίτι, οι προηγούμενες συνήθειες τους, τα τελεσίγραφα του ενός στον άλλον.
Εκφράσεις όπως: «Δεν παντρεύομαι», «Δε θέλω να κάνω παιδιά», «Δε θέλω δεσμεύσεις», « Παντρευόμαστε ή χωρίζουμε», «Αν περάσεις την πόρτα τελειώσαμε» δε χωράνε σε μια σχέση –ή μάλλον σε μια ώριμη σχέση. Δεν τα θέλει αυτά, δεν τα γουστάρει. Έχει βασικό της οδηγό την επικοινωνία και την αλληλοκατανόηση, όχι τους συναισθηματικούς εκβιασμούς.
Δε θέλω να θίξω τις απόψεις αυτές καθ’ αυτές, αλλά το τελεσίδικο της δήλωσης. Οι απόψεις είναι απόψεις που μπορούν και καλό είναι να εκφράζονται μέσα στη σχέση, αλλά με τον σωστό τρόπο για να πιάσουν τόπο. Άλλωστε αυτό που κρύβεται πίσω απ’ το πέπλο αυτών των δηλώσεων είναι άμυνες και φοβίες. Είναι ο απόηχος των προηγούμενων σχέσεων, που νομίζει κανείς ότι προστατεύεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Άμυνες και φοβίες λοιπόν συμπυκνωμένες σε μια φράση.
Μπορεί σε μια προηγούμενη σχέση κάποιος να μπήκε με τα μπούνια και να ‘φαγε τα μούτρα του. Σύνηθες κι απόλυτα φυσιολογικό. Πολύ πιθανό μετά από αυτή τη σχέση να μη θέλει να δεσμευτεί. Να επιζητά κάτι ανάλαφρο χωρίς πολλά πολλά. Το καινούργιο πρόσωπο που θα έρθει στη ζωή του θα περάσει από αυτή τη δοκιμασία και θα βιώσει αρκετές φορές το οστικό κύμα αυτών των δηλώσεων. Κι ίσως αυτό να τον προκαλεί. Ο έρωτας βρίσκει πρόσφορο έδαφος σ’ αυτό το σημείο. Προσπαθείς να πάρεις απ’ τον άλλον αυτό που δε θέλει –και καλά– να σου δώσει, το απαγορευμένο. Μέχρι ένα σημείο όμως. Το πολύ το κυρ ελέησον το βαριούνται όλοι, όχι μόνο ο παπάς.
Η σχέση θέλει αγάπη, κουβέντα και ζεστασιά κι αυτό είναι τελεσίγραφο. Αυτά είναι τα όπλα της. Μ’ αυτά πορεύεται εδώ και πολλά χρόνια και θα συνεχίσει να πορεύεται όσο θα υπάρχει η ανάγκη της συμπόρευσης δύο ανθρώπων.
Σίγουρα βέβαια κάποιες φορές μας προστατεύουν απ’ την τάση που έχουμε να ενθουσιαζόμαστε με το οτιδήποτε. Πόσο κουραστικοί είναι κι οι άνθρωποι που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό. Όντας τόσο άβουλοι να συμφωνούν στα πάντα με τον σύντροφό τους, αδιαφορώντας στην ουσία γι’ αυτόν. Μ’ αυτούς τους τύπους ανθρώπων καλό είναι να ξεμπερδεύουμε γρηγορότερα. Το πηγάδι δεν έχει πάτο.
Εκεί όμως που υπάρχει έρωτας, ακόμα κι αν εκδηλώνεται μέσα από ατράνταχτες απόψεις, δες πέρα απ’ αυτές. Ίσως υπάρχει κάτι, ίσως κι όχι. Το σίγουρο είναι ότι αν θες να προχωρήσεις τη σχέση σου με έναν άνθρωπο, καλό θα είναι να αφήσεις κάποια στιγμή τα τελεσίγραφα να τα χρησιμοποιούν οι πολιτικοί κι οι διπλωμάτες.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
