Πριν από μερικές μέρες η Κύπρος ψήφισε «ΝΑΙ» στο σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και ζευγάρια του ίδιου φύλου που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, μπορούν να ορίσουν ενόψει συμβολαιογράφου τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της συμβίωσής τους για θέματα κυρίως ασφαλιστικά και κληρονομικά.
Ακούγεται πολύ λογικό αλλά δυστυχώς στην εποχή μας τα αυτονόητα πάντα παίρνουν παραπάνω χρόνο να θεσμοθετηθούν. Αρκετό χρόνο πήρε άλλωστε να αναγνωριστεί στην Ελλάδα κι ο πολιτικός γάμος. Πλέον όμως είναι πολλά τα ζευγάρια που επιλέγουν πολιτικό γάμο χωρίς κανένα ιδιαίτερο κόλλημα.
Καθώς διάβαζα για το σύμφωνο συμβίωσης, για τις ανάγκες του συγκεκριμένου κειμένου, μου έκανε εντύπωση η δήλωση ενός Κύπριου πολιτικού που ψήφισε υπέρ του συμφώνου: «οι νόμοι πρέπει να καλύπτουν τις ανάγκες της κοινωνίας διαφορετικά η ίδια η κοινωνία θα μας προσπεράσει». Είναι πολύ σημαντική αυτή η άποψη διότι αυτά τα ζευγάρια δεν περιμένανε το συγκεκριμένο σύμφωνο για να αποφασίσουν να μοιραστούν τις ζωές τους. Η συμβίωση τους αποτελούσε πραγματικότητα πολλά χρόνια τώρα.
Απλά τώρα το πλήρωμα του χρόνου αναγκάζει την πολιτεία να συμπεριλάβει στους θεσμούς της τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν ωφελεί άλλωστε κανέναν η καταψήφιση του συγκεκριμένου συμφώνου. Είναι καθαρά νομικό ζήτημα. Δύο άντρες ή δύο γυναίκες που συμβιώνουν μαζί τους δίνεται η δυνατότητα να δώσουν νομική υπόσταση στην κοινή τους πορεία.
Η λέξη κλειδί είναι η «συμβίωση» στο συγκεκριμένο σύμφωνο. Οποιαδήποτε άλλη διάσταση στο θέμα είναι άτοπη. Τα ζευγάρια αυτά ούτως ή άλλος συμβιώνουν μαζί. Γιατί να μην μπορούν να ορίσουν τα οικονομικά κι ασφαλιστικά τους ζητήματα αξιοπρεπώς;
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα:
Γνωρίζω ένα ζευγάρι που συμβιώνει εδώ και χρόνια μαζί. Κι οι δύο έχουν τις δουλειές τους κι εδώ και χρόνια ζουν αξιοπρεπώς κάτω από την ίδια στέγη. Τι να κάνουμε, όμως, δε φτάνει μόνο η αγάπη για να μπορούν δύο άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι. Ο ένας από τους δύο είχε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα κι ο σύντροφος του δεν μπορούσε να τον επισκεφτεί στην εντατική καθώς επιτρέπεται η είσοδος μόνο στους συγγενείς. Βλέπεις δεν ήταν συγγενής. Άσχετα αν αυτός ο άνθρωπος είναι η οικογένειά του.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο καθώς αναγκάστηκε να επικοινωνήσει με την αδερφή του συντρόφου του, με την οποία είχαν να μιλήσουν χρόνια, προκειμένου να υπογράψουν συγκεκριμένα έγγραφα του νοσοκομείου. Και το ερώτημα είναι γιατί να γίνεται όλο αυτό εν έτη 2015; Δεν είναι ζήτημα αισθητικής το όλο θέμα. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας κι επιβίωσης.
Η νομοθεσία βλέπεις λειτουργεί καλύτερα για πράγματα δευτερευούσης σημασίας, όπως αυθαίρετα σπίτια, οικόπεδα και χωράφια. Όταν όμως η πολιτεία καλείται να αποφανθεί για σημαντικά ζητήματα σχέσεων των ανθρώπων της τότε τα πράγματα αυτόματα δυσκολεύουν. Και πώς να μην δυσκολέψουν, αφού στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, που θα κατατεθεί και στη δική μας Βουλή, υπάρχει η λέξη «ομοφυλοφιλία». Κάπου εδώ αρχίζουν κάποιοι να βγάζουν φωτιές απ’ τα μάτια και να παίρνουν τις τσουγκράνες στα χέρια.
Δηλαδή τι νομίζουν κάποιοι, ότι αν ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης και στη χώρα μας θα γίνει ξαφνικά γκέι η κοινωνία; Πόσο συντηρητικά μυαλά;
Υπάρχουν ομόφυλα ζευγάρια που έχουν γεράσει μαζί. Έχουν βρει τρόπους σε μια δυσκίνητη κοινωνία να ζήσουν μαζί. Η πολιτεία έρχεται με πολύ μεγάλη καθυστέρηση να αποφανθεί γι’ αυτούς κι ελπίζω και η δική μας η χώρα να παραδειγματιστεί από την Κύπρο και να πει το μεγάλο «Ναι».
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
