Οι λάθος επιλογές απ’ την αρχή φαίνονται. Συνήθως ξέρεις τι μαλακία πας να κάνεις αλλά ελπίζεις να σου βγει σε καλό. Μέχρι την τελευταία στιγμή ελπίζεις κι όταν την πάθεις τη ζημιά, την προσωπική σου ήττα, χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, πέφτεις στα πατώματα, αυτομουτζώνεσαι.
«Στα ‘λεγα εγώ» ακούς από τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους. Αλλά όταν εκείνοι σου μιλούσαν, εσύ –κι ο εγωισμός σου– υιοθετούσες τη μέθοδο «από το ένα αυτί μπαίνει, από το άλλο βγαίνει» προσπαθώντας να αποδείξεις πως η δική σου άποψη κι επιλογή ήταν κι η σωστή.
Για θυμήσου την τοξική σχέση που προσπαθούσες να «φτιάξεις» και δικαιολογούσες τα αδικαιολόγητα προβλήματά της. Έμενες κολλημένος με έναν άνθρωπο που φώναζε από μακριά πως δεν ταιριάζει με ‘σένα. Τις δικαιολογίες τύπου «με είχε τυφλώσει ο έρωτας» ξέχνα τες. Παραδέξου πως δεν ήταν ούτε η κακιά η ώρα ούτε τα ‘φερε έτσι η μοίρα, εσύ το είχες προσεγγίσει λάθος.
Δεν είχες κάνει λάθος εκτίμηση, ήταν λάθος επιλογή εξ’ αρχής, παρ’ όλα αυτά ήθελες να το ζήσεις, έλεγες. Τι κατάλαβες;
Το να παραδεχθείς ότι είσαι με ένα βλάκα σε κάνει κ εσένα βλάκα ενώ με το να προσπαθείς να αλλάξεις αυτόν τον βλάκα σε καθιστά ήρωα, σε κάνει να νιώθεις σημαντικός και να ξεχνάς για λίγο την ανιαρή καθημερινότητά σου. Άλλωστε οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι πάντοτε μας ήταν συμπαθείς.
Δεν είναι τυχαίο που άνδρες ή γυναίκες όταν είναι καιρό μόνοι τους, όταν τα level τους έχουν πέσει, γενικά βαριούνται, ψάχνουν ένα ενδιαφέρον στη ζωή τους, θα ενθουσιαστούν από την πρώτη στιγμή με τον οποιαδήποτε μόνο και μόνο για να έχουν με κάτι να ασχολούνται, που λέμε.
Δεν έχουν κάποιο πρόβλημα οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, όλοι την έχουμε πατήσει κάποια στιγμή. Απλά ας παραδεχθούμε ότι υπήρχαν φάσεις που η ζωή μας ήταν αρκετά βαρετή γι’ αυτό μπήκαμε σε μια τέτοια κατάσταση περιμένοντας ένα θαύμα.
Πέρα από τα ερωτικά μας, πού αλλού τα θέλουμε και τα παθαίνουμε; Στα επαγγελματικά. Αυτό το κεφάλαιο συνήθως ξεκινά στα δεκαοκτώ μας έτη. Μόλις ενηλικιωθείς καλείσαι να διαλέξεις τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό. Πόσα παιδιά με σκοπό να φύγουν από το πατρικό τους σπίτι, από το χωριό τους, την πόλη τους, πηγαίνουν να σπουδάσουν σε σχολές που δεν τους ταιριάζουν;
Πόσοι δουλεύουμε σε δουλείες που αντικειμενικά δεν είναι καλά αμειβόμενες, χωρίς ασφάλιση, χωρίς τίποτα αλλά μένουμε εκεί; «Πού θα βρω καλύτερα μωρέ;». «Θα αφήσουμε τα σίγουρα;». «Άμα βρω κάτι καλύτερο θα φύγω».
Μερικές από τις δικαιολογίες που ακούγονται καθημερινά σε συζητήσεις που κάνουν οι παρέες. Όλα αυτά γίνονται εις γνώσιν μας. Ποιος φταίει; Μόνο τα αφεντικά κι η κοινωνία; Αφού εμείς οι ίδιοι τα επιτρέπουμε στους εαυτούς μας.
Είτε τα ερωτικά σου είτε τα επαγγελματικά σου είτε οι κοινωνικές σου συναναστροφές πάνε από το κακό στο χειρότερο κι ενώ είσαι σε θέση να το αναγνωρίζεις αυτό δεν κάνεις κάτι για να το αλλάξεις, θέλεις και τα παθαίνεις.
Ίσως στην προσωρινή δουλειά που κάνεις αυτόν τον καιρό, πραγματικά δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, υπομένεις καταστάσεις μιας και είναι βιοποριστικό το ζήτημα. Σε όλα τα υπόλοιπα;
Σταμάτα να μιζεριάζεις και να ρίχνεις αλλού τις ευθύνες περιμένοντας να αλλάξουν όλα μαγικά στη ζωή σου. Μπορεί να μην είναι όλα ρόδινα αλλά δεν είναι κι όλα αμετάβλητα.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
