Ζωντοχήρα, πόσο μα πόσο άσχημη λέξη.
Αν με διάβαζε η γιαγιά μου θα λεγε: «γεροντοκόρη που θα καταντήσεις εσύ, είναι άσχημη λέξη» και θα συνέχιζε αιτιολογώντας τις απόψεις της. «Οι ζωντοχήρες κάναν και έναν γάμο, πριν τα 30, πρόλαβαν και έκαναν παιδιά πριν σιτέψουν. Ε, άμα δεν τα βρήκαν με τον άντρα τους και χώρισαν έχουν να κοιτάξουν τα παιδιά τους τώρα και άμα τα μεγαλώσουν και τα παντρέψουν έχει ο Θεός. Εσύ μην κοιτάς την αδελφή του παππού σου, η θεία Μαρία ήταν τυχερή μες την ατυχία της που παντρεύτηκε χήρο με παιδιά και την έχει σαν βασίλισσα. Άλλες εποχές τότε.»
Σύμφωνα με την γιαγιά μου πάντα, είμαι κι εγώ πολύ τυχερή που με συμβουλεύει πως να κρατήσω τον «άντρα» μου, στην προκειμένη περίπτωση το αγόρι μου για να με παντρευτεί και να δει επιτέλους δισέγγονα.
Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου είναι true story καθώς η αγαπημένη μητέρα του πατέρα μου, φροντίζει να μου υπενθυμίζει συχνά ότι θα μείνω στο ράφι, ότι με αυτό το παράπονο θα φύγει από τη ζωή, δε θα με δει ντυμένη νυφούλα αν δεν ακολουθήσω τις συμβουλές της.
Προσέξατε ότι είπα «θα ‘λεγε η γιαγιά μου» και όχι η μάνα μου. Η μητέρα μου είναι νέα, δεν έχει οπισθοδρομικές αντιλήψεις (τουλάχιστον ως προς εμένα). Θέλει να ευτυχήσω και να κάνω τη ζωή που εγώ θα επιλέξω. Με αγαπάει, με αποδέχεται όποιες και αν είναι οι αντιλήψεις μου περί γάμου, παιδιών, σχέσεων. Επίσης δεν την ενοχλεί που η παιδική της φίλη χώρισε έχοντας ένα μικρό παιδί και συνεχίζει τη ζωή της ούτε ότι ο πρώτος της εξάδελφος συζεί με με μια χωρισμένη γυναίκα με κόρη της παντρειάς.
Αλλά για την τάδε την χωρισμένη με τα δυο παιδιά που τα έμπλεξε με έναν και τον δείνα που έχασε την γυναίκα του και τον ξεμυάλισε μια άλλη και θέλει να την σπιτώσει, φυσικά και κάνει κοινωνικό σχολιασμό.
Δυστυχώς δίνουμε μεγάλη βάση στο τι θα πει ο κόσμος, που δεν είναι μόνο οι γνωστοί-άγνωστοι γύρω μας αλλά και η οικογένεια μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας. Για το αν θα φτιάξει ξανά τη ζωή του κάποιος είτε από χωρισμό είτε από χηρεία αποτελεί καθαρά δική του απόφαση.
Έχουμε λοιπόν δύο ειδών χωρισμού. Ο ένας είναι ο χωρισμός όπου δύο άνθρωποι επιλέγουν να χωρίσουν, με απλά λαϊκά λόγια δεν πάει άλλο. Το ζευγάρι αποφασίζει να διακόψει τη μεταξύ τους σχέση για λόγους τους οποίους δεν είναι το θέμα μας αυτή τη στιγμή. Υπάρχει όμως και ο χωρισμός όπου ο ένας εκ των δύο φεύγει στη κυριολεξία από τη ζωή του άλλου.
Στον πρώτο χωρισμό πρέπει και οι δύο να συνεχίσουν τη ζωή τους έχοντας όμως στο μυαλό τους ότι ο άνθρωπος που ήταν κάποτε μαζί, υπάρχει, ζει, προσπαθεί και αυτός να συνεχίσει έχοντας βγει από την σχέση που κάποτε τους ένωνε. Επίσης υπάρχει, έστω και ένα μικρό ενδεχόμενο ότι στο μέλλον μπορεί να είναι πάλι μαζί.
Στην άλλη περίπτωση όμως ο χωρισμός είναι ένας.
Δεν υπάρχουν εξηγήσεις, συγνώμες, στάδια και προστάδια χωρισμού. Ο άνθρωπός σου απλά δεν είναι στη ζωή. Υπάρχει μόνο η εικόνα του στο μυαλό σου, οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα που ένιωσες γι΄αυτόν στην καρδιά σου. Το σοκ είναι πάρα πολύ μεγάλο γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται να ξαναβιώσεις τίποτα με αυτόν τον άνθρωπο και ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τη ζωή πολύ διαφορετικά. Σου επιβάλλεται μια αλήθεια που πολλές φορές είναι δύσκολο να διαχειριστείς. Ένα κομμάτι σου μένει μετέωρο καθώς ο άνθρωπος σου δεν είναι εκεί για το στηρίξει. Και αυτό που μπορεί να βοηθήσει εκείνη τη στιγμή να συνεχίσεις τη ζωή σου, είναι η αγάπη για την ίδια τη ζωή.
Άρα ο κάθε άνθρωπος επιλέγει αυτό που θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό του, είτε επιλέξει να βαδίσει μόνος, είτε με ένα νέο συνοδοιπόρο.
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
