Ένα πράγμα που μ ‘ αρέσει στα μέσα μαζικής μεταφοράς και συγκεκριμένα στο αστικό λεωφορείο είναι ότι ταξιδεύω για μερικά λεπτά, άλλες φορές και περισσότερο ανάλογα την κίνηση, με ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσω ποτέ. Λόγω της δουλειάς και της καθημερινότητας κάποιες φορές ο κοινωνικός μου κύκλος είναι περιορισμένος. Δεν παραπονιέμαι. Μη βιάζεστε. Αλλού θέλω να καταλήξω. Στο λεωφορείο λοιπόν μου δίνεται η δυνατότητα να βγω για λίγο απ τον κύκλο μου. Να τον διευρύνω. Να αφουγκραστώ της ιστορίες της πόλης. Μη νομίζετε ότι είμαι καμιά κουτσομπόλα. Το αρνούμαι πεισματικά. Άλλωστε πάντα υπάρχει κάτι άξιο για να προσέξεις γύρω και να βγάλεις τα συμπεράσματά σου. Αρκεί να το κάνεις με καλό τρόπο και στιλ. Και να ξέρεις, ίσως και τη δική σου ιστορία την έχει ακούσει κάποιος τρίτος. Μακρηγόρησα αλλά έπρεπε να βάλω τα πράγματα στη θέση τους πριν ξεκινήσω. Κάποια μέρα λοιπόν, σ ένα απ’ αυτά τα μικρά ταξίδια μου μέχρι το κέντρο της πόλης όπου καθόμουν δίπλα με δύο νεαρά κορίτσια ακούω τον εξής διάλογο:
– Κοίτα να δεις με τι υφάκι μας χαιρέτησε ο γελοίος.
– Δεν ήξερα ότι μιλάτε.
– Όχι, βέβαια. Ένα αναγκαστικό «γεια» λέμε, που και που, μη φανταστείς.
– Καλό παιδί είναι μωρέ, απλά δεν ταιριάζατε.
– Καλός μαλάκας είναι κι αυτός.
– Συγνώμη, αλλά θα διαφωνήσω. Σταμάτα τώρα μη σ’ ακούσει κανένας γνωστός του και γίνουμε ρεζίλι.
Ο μαλάκας, ο ξενέρωτος, ο ακατανόσμαστος είναι κάποια απ’ τα κοσμητικά επίθετα που χαρακτηρίζουν τους πρώην συντρόφους συνοδευόμενα με λίγη χολή και μερικά φάσκελα. Η κάρυα, η σκύλα και χαζογκόμενα είναι τα ονόματα που παίρνει μια πρώην την ώρα που ο τύπος είναι στο δέκατο σφηνάκι τεκίλα με τους κολλητούς του. Ο/η πρώην δεν έχει καν όνομα. Έτσι ώστε πάντα να μπορούν να πάρουν ό,τι χαρακτηρισμό τους προσδώσει ο πρώην έρωτάς τους.
Αυτό το εικονικό λιντσάρισμα όλοι το ‘χουμε κάνει και ειδικά τις πρώτες μέρες του χωρισμού είναι αρκετά ανακουφιστικό. Είναι η στιγμή που θες να προχωρήσεις μπροστά και το να περιφρονήσεις το παρελθόν σε βοηθάει. Ίσως να είναι και το ένστικτό της αυτοσυντήρησης. Μπορεί βέβαια να υπάρχει αλήθεια σ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς αλλά αυτό είναι κάτι που ποικίλει ανάλογα με την ερμηνεία και την οπτική του καθενός. Κι αυτή είναι η μαγική λέξη: η οπτική. Ανάλογα από το ποιος και από πού βλέπει τα πράγματα.
Παίζει άκρως σημαντικό ρόλο το να διαμορφώσουμε μια αντίληψη που δε θα μας καθιστά έρμαια όταν μια σχέση δεν πετυχαίνει ή οδεύει προς το τέλος της. Ρίχνωντας όλες τις ευθύνες στον απέναντι, υποτιμώντας όλα όσα ζήσαμε μαζί του, υποτιμάμε κυρίως εμάς. Τις επιλογές μας, τις στιγμές που μοιραστήκαμε όταν πιστεύαμε και δηλώναμε ότι είμαστε στα ουράνια.
Όταν μια σχέση τελειώνει έχει τους λόγους της. Άλλες φορές γιατί είναι μια πολύ κακή σχέση, άλλες φορές γιατί έχει κάνει τον κύκλο της και δεν μπορεί να εξελιχθεί άλλο. Το σίγουρο είναι ότι οι πρώην έχουν ονόματα και ότι έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή σου. Αν ήταν τόσο κακοί σύντροφοι τότε γιατί ήσουν μαζί τους; Αν πάλι ήταν καλοί γιατί δεν συνεχίζετε να είστε μαζί; Αν απλά δεν ταιριάξατε, δεν τα βρήκατε και τέλος πάντων το αίσθημα ξεφούσκωσε, παραμένουν και πάλι κομμάτια σου. Κομμάτια που τους αξίζει σεβασμό.
Αν υποθέσουμε πως όλοι οι πρώην σύντροφοί σου, μιλούσαν προσβλητικά για εσένα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, πώς θα σου φαινόταν; Μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις και να πάψεις να ασχολείσαι με το παρελθόν; Να θυμάσαι πως το να μιλάς με απαξίωση για έναν πρώην σύντροφο, εκτός από ταπεινωτικό, χτυπάει και δυσάρεστο καμπανάκι στ’ αυτιά όσων σε ακούνε. Και δεν το θες αυτό, έτσι;
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
