28η Οκτωβρίου, εθνική επέτειος της χώρας μας, σωστά πατριώτες; Λίγες ημέρες πριν σε συζήτηση νεολαίας στο chat:
«-Τσαρούχια και φουστανέλα θα φοράει το ανίψι σου στη σχολική γιορτή που θα πει το ποίημα του; (emoticon με χαμόγελα)
-Λογικά, ναι! (emoticon με γλώσσα)
-Ωραία, θα ‘ρθω κι εγώ να βγάλουμε καμιά selfie. (αυτοκόλλητο)
-OMG! Εγώ θα ανεβάσω Σφακιανάκη, από αυτά τα πατριωτικά που λέει για να μπούμε στο κλίμα. (αυτοκόλλητο)
-YOLO!»
Άραγε τα παιδιά του lol, yolo, omg γνωρίζουν τι ακριβώς γιορτάζουμε ή μπερδεύονται με την 25η Μαρτίου; Σου λένε εθνικές εορτές κι οι δύο, αργία, ελληνικές σημαίες να ανεμίζουν σε κτήρια και μπαλκόνια σπιτιών, λειτουργία στην εκκλησία και παρέλαση. Βέβαια αν δεν είσαι γονιός, μαθητής, καθηγητής, ηλικιωμένος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων που να σε συνδέει με την παρέλαση της εκάστοτε χρονιάς, δε σηκώνεσαι από το κρεβάτι σου πριν μεσημεριάσει.
Για την ιστορία, την 28η γιορτάζουμε το ηρωικό «ΟΧΙ» της Ελλάδας στον Μουσολίνι. Ήταν η αρνητική απάντηση της Κυβέρνησης Μεταξά στο τελεσίγραφο των Ιταλών. Δεν ήταν ένα απλό όχι στη γειτονική χώρα σαν να έλεγαν «Παίδες, όχι! Δε μας βολεύει αυτή τη βδομάδα το ματς με την εθνική, έχουμε τραυματισμένους παίχτες κι αναπληρωματικούς, δε μαζεύεται η εντεκάδα». Στην ουσία στις 28 Οκτωβρίου 1940 είναι η είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο, το λεγόμενο «έπος του σαράντα», δεν είναι το τέλος του πολέμου. Ανοίξτε και κανένα βιβλίο να μάθετε δυο-τρία βασικά πραγματάκια, γιατί τότε στο σχολείο παπαγαλίζαμε την ιστορία και δεν μας έχει μείνει τίποτα στο κεφάλι.
Για θυμήσου στις σχολικές εορτές εκείνα τα τραγούδια της χορωδίας για να φρεσκάρεις λίγο τη μνήμη σου, όπως το «κορόιδο Μουσολίνι κανείς σας δε θα μείνει…» το οποίο τραγούδησε πρώτος ο Νίκος Γούναρης. «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά…». Σοφία Βέμπο σου λέει κάτι το όνομα; Ήταν η «τραγουδίστρια της νίκης», που με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τότε τους στρατιώτες μας.
Αν τα ακούσεις είναι όλα μικρές ιστορίες του τότε, γεγονότα. Θα μου πεις δε σ’ αγγίζουν στη φάση που βρίσκεσαι, εσύ ακούς άλλα είδη, δε συγκρίνονται με την κλαρινομπαλάντα του τάδε που τον «πέθανε» ο χωρισμός του και τραγουδάει για τον αβάσταχτο πόνο της μοναξιάς. Νταλκάς, κατανοητό.
Αλλά από μικρό παιδί κάθε χρόνο τέτοιες μέρες βλέπεις όλες τις ελληνικές ταινίες εποχής με πρωταγωνιστές τον Πρέκα, τη Βιουγιουκλάκη, τον «αντάρτη» Παπαμιχαήλ και νομίζεις πως πάνω-κάτω έτσι ήταν και τρολάρετε στο facebook τα χρόνια της κατοχής. Αυτά θα δουν οι ποιοτικοί αοιδοί και θα σας δίνουν πάλι συμβουλές για το βίο σας στις συνεντεύξεις τους. Τα θέλει ο πωπός σας.
Να δείτε τι θα ακούσετε (από άλλα διάφορα «δημόσια» πρόσωπα) αν αρχίσετε πάλι τα check in στα καφέ και έπειτα στα τσιπουράδικα μετά την παρέλαση. Τα κλασσικά, τα «χρόνια πολλά» με φωτογραφίες τσουγκρίζοντας τα ποτήρια με backround μεζέδες με ψαρικά. Γιατί άμα δε φας το μπακαλιάρο με τη σκορδαλιά, το καλαμαράκι το τηγανιτό και το χταποδάκι το ξιδάτο, πώς θα νιώσεις την εθνική επέτειο; Αυτό τώρα το τσιμπούσι πως εξηγείται; Από το ΄40 το υιοθετήσαμε κι εμείς; Μα να μην έχω έναν υπερήλικα ιντερνετικό φίλο να τον ρωτήσω χωρίς να παρεξηγηθώ;
Με αυτά και με αυτά πέρασε η ώρα και δε θα προλάβω να πάω σε αυτό το κατάστημα από τη Δανία να αγοράσω ελληνικά σημαιάκια για την παρέλαση, ο μπακάλης τα πουλάει πανάκριβα. Για έξοδα είμαστε; Οικονομία σήμερα, αύριο θα μας φύγουν τόσα λεφτά που θα είμαστε όλη μέρα έξω να γιορτάζουμε το «ΟΧΙ».
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
