Η ελπίδα είναι το μόνο που δεν πρέπει να χάσουμε

Η ζωή είναι δύσκολη. Δεν είναι όπως στα παραμύθια που μας διάβαζαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Ούτε όπως στα παιδικά που βλέπαμε μεγαλώνοντας και σίγουρα ούτε όπως στις ταινίες που βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι, δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί. Δεν υπάρχουν happy ends.

Όλα είναι μια μάχη, καθημερινή και σκληρή. Μια μάχη στην οποία παλεύουμε για τα λίγα, θυσιάζοντας τα πολλά. Αυτά τα λίγα, όμως, είναι που έχουν αξία, αυτές οι λίγες στιγμές ικανοποίησης και χαράς μέσα στις εκατοντάδες άλλες απογοήτευσης και λύπης. Αυτές είναι ο φάρος που στέκει φωτεινός και μας θυμίζει ότι μετά τις συμπληγάδες υπάρχουν πάντα ήρεμα νερά.

Πολλές φορές, όμως, δεν έρχονται γρήγορα και σίγουρα δεν έρχονται εύκολα. Θαρρείς πως σε κάποιες ιστορίες ο ποιητής ξέχασε να βάλει μέσα την Ιθάκη και κράτησε μόνο τις συμφορές και το ατέρμονο ταξίδι ταλαιπωρίας. Κι έτσι περνάμε μέσα από εκείνες τις στιγμές, τις άσχημες. Μοιάζει τόσο μακρύς ο δρόμος τους, που κάπου στην πορεία νιώθουμε εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτές. Παύουμε να πιστεύουμε ότι θα βγει ο ήλιος και προσκυνάμε το σκοτάδι.

Σαν να έχει τελειώσει το παιχνίδι και δεν μας ειδοποίησε κανείς. Μείναμε κολλημένοι σε μια πίστα του χθες που δεν έχει σημείο τερματισμού. Κάνουμε συνέχεια κύκλους μέσα στο σκοτάδι τους χωρίς να μπορούμε να βρούμε διέξοδο. Μέχρι που κουραζόμαστε σωματικά και ψυχικά να προσπαθούμε. Κάθε ώρα, κάθε λεπτό που περνάει, εκείνη η πίστα γίνεται όλο και περισσότερο η νέα μας πραγματικότητα.

Παγιδευμένοι εκεί μέσα, απαρνούμαστε την ελπίδα. Όλες οι καλές αναμνήσεις του χθες, ξεφτίζουν μέρα με τη μέρα από το μυαλό μας. Μέχρι που έρχεται η ώρα που γίνονται ξένες ιστορίες. Δεν αποτελούν πλέον δικό μας κτήμα. Φεύγουν από τον κόσμο μας και περνάνε σε εκείνον της φαντασίας.

Η χαρά έγινε και αυτή φανταστική υπόθεση, βγαλμένη από τα παραμύθια που ακούσαμε κάποτε. Έχει καθυστερήσει τόσο πολύ να έρθει που ξεχάσαμε ότι είναι αληθινή και πάψαμε να πιστεύουμε σε αυτή. Κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο.

Είμαστε τόσο κουρασμένοι και αποκαρδιωμένοι μέσα στο ταξίδι των κύκλων, που η χαρά μοιάζει κάτι το ουτοπικό. Όταν φτάσει η στιγμή της, μας βρίσκει ζαλισμένους, ανίκανους να την αντιληφθούμε. Την έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας και είναι αδύνατο να την αναγνωρίσουμε. Αρχίζουμε να ψάχνουμε πού είναι το λάθος της. Γυρνάμε πίσω για να βρούμε κοινά σημεία με παρόμοιες καταστάσεις που κατέληξαν άσχημα. Τη σκαλίζουμε τόσο πολύ, τόσο βαθιά, που χάνουμε τη στιγμή της. Δεν κρατάει για πολύ. Είναι μονάχα μια στιγμή κι εμείς μέσα στην άρνησή μας την αφήνουμε να χαθεί.

Έχουμε διαλέξει πλέον να ζούμε σε έναν φαύλο κύκλο λύπης. Όλα πάνε στραβά, όλα πάνε λάθος και το μόνο που κάνουμε είναι να συγκρίνουμε κάθε νέα κατάσταση με μια αρνητική του παρελθόντος. Ακόμα κι αν αφήνει ένα πιο θετικό πρόσημο, αντί να χαρούμε με αυτή, επιλέγουμε να αναπολούμε όλες τις κακουχίες που περάσαμε μέχρι να φτάσουμε σε εκείνη. Ώσπου να την απαξιώσουμε και τη σβήσουμε μέσα στα δεινά του χθες.

Κλείνουμε τα αυτιά στους γύρω μας. Φίλοι, οικογένεια, σχέσεις, είναι όλοι ανίκανοι να ακουστούν. Έχουμε διαλέξει την πορεία μας και όσοι διαφωνούν απλά προσπαθούν να μας χρυσώσουν το χάπι. Δε δέχονται τη δικιά μας αλήθεια, ότι δεν υπάρχει τίποτα καλό για εμάς. Τίποτα καλό για να ελπίζουμε και να πιστεύουμε. Το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να μας πείσουν ότι μια σταγόνα χαράς στον ωκεανό της λύπης είναι αρκετή να αλλάξει τα πράγματα.

Κι αν όμως είναι; Αν όντως έχουμε κολλήσει μέσα σε κάτι που δεν έχει καν νόημα; Αν μέσα σε όλους εκείνους τους κύκλους ξεχάσαμε τι πάει να πει ζωή; Δεν ήμασταν πάντα έτσι, δε σκεφτόμασταν πάντα το ίδιο. Υπήρχε μια περίοδος που γελάγαμε πιο συχνά, πιστεύαμε πιο πολύ. Τώρα, όμως, μοιάζει αδύνατο να γυρίσουμε εκεί.

Δεν είναι εύκολο να βγεις από έναν τέτοιο κύκλο. Θέλει πολλή πίστη και δύναμη που πιθανόν έχεις ήδη χάσει στη διαδρομή. Πρέπει να βρεις, πρέπει να βρούμε, ανθρώπους γύρω μας που θα αναπληρώσουν τη δική μας απώλεια πίστης μέχρις ότου ξαναβρούμε τα δικά μας πατήματα. Ακόμα κι αν χρειαστεί κάποιος πιο ειδικός να μας θυμίσει όλους εκείνους τους λόγους που κάποτε ξέραμε και είχαμε, για να ελπίζουμε και να ζούμε.

Άλλωστε η ζωή είναι στιγμές και είναι μετρημένες. Δεν έχει νόημα να γεμίζεις τον ωκεανό σου μόνο με τις άσχημες. Μπορεί να είναι περισσότερες αλλά φτάνει μόνο μία καλή για τις διαγράψει. Σε έναν ωκεανό λύπης, μια καλή στιγμή είναι ικανή να γίνει το σωσίβιο που θα σε σώσει.