Μόνοι από επιλογή!

Ο άνθρωπος έχει πολλές ανάγκες, κάποιες είναι έμφυτες κι υπάρχουν απ’ την πρώτη μέρα που ανοίγει τα μάτια του σε αυτόν τον κόσμο. Κάποιες άλλες γεννιούνται στην πορεία των χρόνων, και τέλος κάποιες άλλες φθείρονται και σβήνουν μέσα στην ίδια πορεία.

Η πιο μπερδεμένη και παρερμηνευμένη είναι αυτή της συντροφιάς. Κανείς δε θέλει να μείνει για πάντα μόνος, καθώς η μοναξιά γεννάει ένα αίσθημα φόβου κι ανασφάλειας. Έτσι, λανθασμένα, συγχέεται η συντροφικότητα με τη δέσμευση και λόγω αυτής της κακής ανάγνωσης, καταλήγουμε να αναζητούμε συνέχεια ανθρώπους που θα μείνουν για πάντα δίπλα μας, προκειμένου να νιώσουμε γεμάτοι.

Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ διαφορετική και χάνεται στην πλάνη που έχει σκεπάσει για γενιές ολόκληρες αυτήν την κοινωνία. Δε χρειάζονται μακροχρόνιες σχέσεις. Ή μάλλον δε χρειάζονται καν σχέσεις. Μόνο ένας άνθρωπος είναι ικανός να γεμίσει και να καλύψει το εσωτερικό κενό, που γεννάει την παρερμηνεία της αλήθειας, και δεν είναι άλλος παρά εκείνος που αντικρίζεις κάθε φορά που κοιτάς τον καθρέφτη.

Πολύ απλά γιατί αν δεν είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου, τότε σε βάθος χρόνου δε θα είσαι ποτέ καλά με κανέναν. Δε χρειάζεσαι σχέσεις για να καλύψεις τα εσωτερικά σου «θέλω» και να γεμίσεις τα ψυχολογικά κενά, αν τα έχεις καλά με εσένα.

Όσοι το αντιληφθούν, συνήθως καταλαβαίνουν ότι πρέπει να επενδύσουν πιο πολύ χρόνο στους ίδιους. Ψάχνουν πρώτα να τα βρουν με τον εαυτό τους και να λύσουν μόνοι τους τα δικά τους προβλήματα. Όταν το καταφέρουν, συνειδητοποιούν ότι η ανάγκη για μόνιμες και μεγάλες σχέσεις έχει ξεφτίσει. Δεν ήταν αυτή, άλλωστε, η λύση στο πρόβλημά τους. Μπορεί να έμοιαζε με λύση, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο μια αντίληψη που ενίσχυε κι έτρεφε τη μεγαλύτερη πλάνη που έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας.

Κάπως έτσι, επιλέγουν να μην κολλάνε σε δεσμεύσεις και προτιμούν να παραμένουν μόνοι. Γιατί στη μοναξιά κρύβεται ο πιο καλός σύντροφος, ο ίδιος τους ο εαυτός. Ο μόνος που ξέρει και μπορεί να τους προσφέρει αυτό που πραγματικά θέλουν. Καρπώνονται, λοιπόν, με αυτή τους την επιλογή τον τίτλο του εργένη.

Κι αυτό γιατί έχουν καταλάβει ότι κάθε σχέση είναι μια δέσμευση. Και εξ ορισμού η λέξη αυτή σημαίνει ότι δεν έχεις πλήρη ελευθερία να κάνεις αυτά που θες. Έτσι, δημιουργείται μια αίσθηση εγκλωβισμού σε μια κατάσταση που τους κρατάει στάσιμους.

Είναι λογικό, λοιπόν, να διαλέγεις να επενδύεις στον εαυτό σου κι όχι σε άλλους. Δε θες να χαραμίζεις τον χρόνο σου για τις ανάγκες και τις επιθυμίες τρίτων. Μοιάζει πιο λογική επιλογή να μένεις μόνος, κάνοντας περιστασιακές σχέσεις που θα τελειώσουν την ίδια στιγμή που θα γίνονται ο λόγος να σου στερήσουν κάτι. Ή ακόμα καλύτερα κρατάς τα πράγματα πιο απλά κι επιλέγεις να βρίσκεις άτομα απλώς για να καλύπτεις τις βιολογικές σου ανάγκες.

Έρχεται, βέβαια, η στιγμή που όλοι γύρω σου προσπαθούν να σε κάνουν να αμφισβητήσεις την ορθότητα της επιλογής σου. Είτε άμεσα, κάνοντάς σου κήρυγμα ότι θα καταλήξεις μόνος κι έρημος στα βαθιά σου γεράματα, χωρίς κανέναν δίπλα σου, είτε έμμεσα, όταν έρχεται η στιγμή που κοιτάς γύρω σου και βλέπεις όλους τους φίλους, γνωστούς και συγγενείς παντρεμένους με οικογένειες.

Κι εσύ έχεις μείνει οπαδός μιας επιλογής που μοιάζει σε όλους παράλογη. Σου ασκείται τόσο μεγάλη πίεση να κάνεις πίσω και να γονατίσεις στη δική τους υποκειμενικά σωστή επιλογή. Ίσως σε κάνουν να αμφιβάλεις για λίγο και να αναρωτηθείς, αν τελικά όλοι έχουν δίκιο κι εσύ άδικο.

Μετά το ξανασκέφτεσαι καλύτερα, κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ότι οι περισσότεροι είναι δυστυχισμένοι. Μετανιωμένοι για τη δική τους επιλογή και παρ’ όλα αυτά προσπαθούν να σε πείσουν ότι εσύ έχεις άδικο κι είσαι στον λάθος δρόμο. Μόνο που εσύ νιώθεις χαρούμενος και γεμάτος, παρότι είσαι μόνος. Ενώ αυτοί που βρήκαν κάποιον να γεμίσουν το κενό, μοιάζουν λυπημένοι κι ακόμα πιο άδειοι. Παράδοξο, όμως, συνάμα και πολύ λογικό, καθώς αν ενώσεις τα κενά δυο ανθρώπων, δεν τα σβήνεις, απλά δημιουργείς ένα ακόμα μεγαλύτερο κενό.

Δεν έχεις λόγο, λοιπόν, να μετανιώνεις και να αμφιβάλλεις για το αν κάνεις κάτι σωστά ή λάθος. Όσο εσύ νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και γεμάτος, τότε είσαι καλυμμένος με τον τίτλο του εργένη. Για την ακρίβεια ίσως και λίγο περήφανος που τον έχεις.