Πέσιμο στο φιλαράκι κάποιου για να τραβήξεις το ενδιαφέρον του;

Πόσες φορές γνώρισες κάποιον και τυφλώθηκες απ’ τα συναισθήματά σου; Ένιωσες ικανός να κάνεις τα πάντα, ακόμα και να βγάλεις φτερά για να πετάξεις, που λέει ο λόγος, αρκεί μόνο να στο ζητούσε. Κι αν φαινομενικά σε πρώτο χρόνο ένιωσες ότι όλο αυτό είναι αμοιβαίο, εν τέλει το ενδιαφέρον απ’ την άλλη μεριά αποσύρθηκε και σε άφησε να πνίγεσαι σε μια φουρτούνα συναισθημάτων που σου στέρησε κάθε ίχνος ορθής κρίσης.

Στον έρωτα δε χωράνε παιχνίδια. Τετριμμένο ίσως και κάπως κλισέ αλλά τόσο αυθόρμητα αληθινό. Όταν τα αισθήματα μοιάζουν μονόπλευρα και δεν είναι και τόσο έντονα είσαι διατεθειμένος να πάρεις μερικά ρίσκα που κατά πάσα πιθανότητα θα αυξήσουν το ενδιαφέρον του άλλου. Θα σε παρουσιάσουν πιο μυστήριο, πιο ενδιαφέροντα, πιο γοητευτικό. Γνωστό το παιχνίδι με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας.

Σαφώς κι υπάρχει η πιθανότητα αποτυχίας, αλλά δε σε νοιάζει ιδιαίτερα, γιατί δεν υπάρχει κάποιο βαθύτερο συναίσθημα. Μέχρι να ερωτευτείς. Εκεί κάθε κίνηση που θα γίνει μετράει διαφορετικά. Τρέμεις να μπεις σε μια διαδικασία που αν δεν καρποφορήσει θα διώξει τον άλλον μακριά, εξαιτίας ενός ανόητου παιχνιδιού. Προτιμάς να ‘σαι ο εαυτός σου κι ό,τι γίνει.

Καταλήγεις, όμως, στα κρύα του λουτρού, να αναλογίζεσαι τι πήγε λάθος και πώς αυτό που αρχικά έμοιαζε ότι πετύχαινε, τελικά απέτυχε. Σκέφτεσαι ήταν αυτό που ξενέρωσε τον άλλον κι αν έκανες τη λάθος επιλογή με το να μην μπεις στη διαδικασία να παίξεις μαζί του. Όλα μοιάζουν πλέον τόσο ανεξήγητα μπερδεμένα κι εσύ είσαι ανίκανος να δεχτείς ή ακόμα και να κατανοήσεις πως λίγο μετά την υπόκλιση της πρεμιέρας βρέθηκες στο φινάλε.

Οι αποφάσεις που παίρνεις από εκείνη τη στιγμή και μετά είναι όλες εκτός χρόνου, στερούνται λογικής σκέψης και συνήθως είναι κάτι παραπάνω από λάθος. Νιώθεις ότι πρέπει να πάρεις ακραία μέτρα για να ξαναμπείς στο παιχνίδι κι αναμφίβολα η καλύτερη συνταγή που προτείνει ο γιατρός σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η ζήλια.

Εφόσον, όμως, ο άλλος έχει περάσει στο στάδιο της αδιαφορίας, μοιάζει σχεδόν αδύνατον να δώσει σημασία στο αν εσύ έκανες άλλη σχέση, και το ξέρεις. Το πιο πιθανόν είναι να του περάσει απαρατήρητο, οπότε αναγκαστικά πρέπει να βρεις κάποιον που θα του τραβήξει την προσοχή. Ό,τι τέχνασμα κι αν δοκίμασες μέχρι εκείνη τη στιγμή πήγε στράφι και δεν απέδωσε το παραμικρό. Καθώς η απογοήτευση μεγαλώνει, παρέα με την αποτυχία, σε παίρνει απ’ το χέρι και σε αφήνει σε εκείνο ακριβώς το σημείο που κάνεις το μεγαλύτερο λάθος. Διαλέγεις να πλησιάσεις έναν κοντινό του άνθρωπο, κάποιον απ’ την παρέα του.

Όσο αδιάφορος κι αν είναι κάποιος, ο εγωισμός δύσκολα τον αφήνει να σταθεί τόσο υπεράνω και να δεχτεί ότι κάποιος έχασε το ενδιαφέρον του για το πρόσωπό του. Πόσο μάλλον όταν το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε σε ένα φιλαράκι του. Ακόμα κι αν θέλει να το αγνοήσει, κάθε φορά που το βλέπει μπροστά του, φουντώνει όλο και περισσότερο η ανάγκη του να πάρει εκ νέου την επιβεβαίωση που αρχικά του είχες προσφέρει και στη συνέχεια του στέρησες.

Δόλιο το σχέδιο και καθόλου έντιμο. Μόλις έχεις βάλει στόχο να θυσιάσεις μια φιλία για να παίξεις ένα παιχνίδι προσοχής. Αν οι σκέψεις σου ήταν λίγο πιο καθαρές, θα έβλεπες τη ματαιότητα της πράξης σου. Πώς θα κρατήσεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, όταν ο μόνος λόγος που τον έφερε κοντά σου είναι ο εγωισμός; Τι τον εμποδίζει να φύγει το επόμενο λεπτό, εφόσον του δώσεις πάλι την επιβεβαίωση που ένιωσε ότι έχασε, αλλά εσύ έσπευσες να προσφέρεις απλόχερα πίσω; Για να μην ξεχάσουμε τις τύψεις που θα ‘ρθουν για τον τρόπο που το έκανες, καθώς και τα αισθήματα ενός άλλου ανθρώπου με τα οποία κάποτε θα ‘ρθεις αντιμέτωπος.

Αν φυσικά τα καταφέρεις και δε φας τα μούτρα σου προσπαθώντας. Κάποιες φιλίες αξίζουν όντως τον τίτλο τους. Οπότε ίσως και να μην πλησιάσεις ποτέ. Ίσως φανείς ο σκάρτος της υπόθεσης που απλά την πέφτει όπου βρει και στερείται συναισθημάτων, ωριμότητας και λειτουργίας εγκεφάλου. Ό,τι κάνει το κάνει για την απόλαυση κι όλοι είναι αναλώσιμοι.

Ο έρωτας σε τυφλώνει. Σε κάνει να βλέπεις μόνο το δέντρο κι όχι ολόκληρο το δάσος. Είσαι μοναδικός, έχεις τα δικά σου προτερήματα και σε αυτά πρέπει να επενδύσεις για να τραβήξεις κάποιον δίπλα σου. Αν δε θέλει, τότε δε θέλει. Παιχνίδια, πονηριές κι αθέμιτα μέσα κι ενέργειες θα μικρύνουν εσένα τόσο που ίσως σε κάνουν να μην αντέχεις να αντικρίσεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Το πού θες να πας δεν είναι το μόνο που μετράει. Εξίσου σημαντικός είναι κι ο τρόπος που θα φτάσεις. Κάποια μονοπάτια είναι δύσβατα κι άλλα απρόσιτα. Η διαφορά σε αυτές τις δύο λέξεις είναι θεμελιώδης κι αν δεν την αντιληφθείς έγκαιρα, θα καταλήξεις να χάσεις τον εαυτό σου παλεύοντας για το αδύνατον.