«Πριν το τέλος μοιάζει η σιωπή με έρωτα μεγάλο...»

Τα βράδια γίνανε μεγαλύτερα, ο ύπνος ολοένα και λιγότερος. Οι σκέψεις για όσα δεν είχες και βρήκες, για εκείνα που δεν σου άξιζαν αλλά σου δόθηκαν και συνάμα για όλα εκείνα που ποθείς και νιώθεις πως δεν έχεις, γίνανε μόνιμοι επισκέπτες αποφασισμένοι να σε κρατάνε ξάγρυπνο τις νύχτες.

Έχεις πολλά, αλλά όχι αυτά που θες. Και αυτό σε τρώει γιατί ξέρεις ότι ίσως δεν τα βρεις ποτέ. Δεν υπάρχουν διαθέσιμα από αυτόν που τα ζητάς. Υπάρχουν όμως τόσα άλλα, τόσα ωραία και όμορφα. Μόνο που δεν σε ενδιαφέρουν και τόσο.

Παλεύεις μέσα σου για να αποδεχθείς αυτό που έχεις αποφασίσει. Η σκέψη του σε τρομοκρατεί. Η απόφασή σου είναι τόσο οριακή και γι’ αυτό είναι απίστευτα δύσκολο να την ανακοινώσεις. Αρχικά στον εαυτό σου και έπειτα στον σύντροφό σου.

Κάθε μεγάλη σχέση έχει καλές και κακές στιγμές. Όσο μεγαλύτερη η διάρκεια, τόσο μεγαλύτερο και το πλήθος τους. Κάθε μία σε σημάδεψε και δημιούργησε συναισθήματα για τον άνθρωπό σου. Όμως στο τέλος μένουν μόνο τα καλά. Τα υπόλοιπα μοιάζουν να εξασθενούν με το πέρασμα του χρόνου. Ξεσκονίζεις το μυαλό σου σε μια προσπάθεια να θυμηθείς τις άσχημες στιγμές, να δώσεις μια δικαιολογία στον εαυτό σου γιατί πρέπει να βάλεις τέλος, γιατί αυτός που στέκεται απέναντί σου δεν είναι αυτός που τελικά θες.

Μέσα στην προσπάθεια αυτή, το μόνο που βρίσκεις είναι οι τύψεις. Τι κάνεις; Παραμυθιάζεσαι με ιστορίες του χθες, που τότε δεν σε είχαν απασχολήσει και τόσο. Σε ιστορίες στις οποίες είχες κι ο ίδιος μερίδιο ευθύνης  μα τώρα τις προβάλεις έτσι ώστε να σε κάνουν να φαίνεσαι ο αδικημένος. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πιστέψεις ότι κάνεις το σωστό και να οπλιστείς με θάρρος για να γίνει αυτό που πρέπει.

Τι πας να κάνεις; Η ίδια ερώτηση σφυροκοπάει ανελέητα τη λογική και την καρδιά σου. Τον αγαπάς και τον νοιάζεσαι. Αυτό είναι κάτι από το οποίο δεν μπορείς να κρυφτείς. Το ίδιο κι εκείνος, είναι τόσο εμφανές. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα η αγάπη σας μεγάλωσε. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που σκέφτεσαι το τέλος, τον αγαπάς πιο πολύ από ότι χθες. Γιατί προκαλείς τη μοίρα σου και πας να διώξεις αυτό ακριβώς το οποίο είχες κάποτε ζητήσει;

Η στιγμή του χωρισμού παίζει στο μυαλό σου ξανά και ξανά σε επανάληψη. Διαισθάνεσαι να πλησιάζει το σοκ και η θλίψη. Ένα συναίσθημα που σε παραλύει. Ό,τι κι αν πεις είναι γεμάτο ενοχή. Δεν ξέρεις το λόγο, απλώς παλεύεις να τον δημιουργήσεις. Το μόνο που έχεις είναι ένα συναίσθημα ότι κάτι σου λείπει. Ότι μέσα σε αυτή τη σχέση νιώθεις ένα κενό. Μονάχα που εκείνη τη στιγμή αυτό το συναίσθημα που τρέφει όλες αυτές τις σκέψεις, σε εγκαταλείπει και δεν βρίσκεται εκεί να σου δώσει κουράγιο για να στηρίξεις την απόφασή σου.

Η σκέψη και μόνο σού έχει κόψει τα πόδια. Η ίδια ερώτηση ξανά: τι πας να κάνεις; Θα πληγώσεις και θα πληγωθείς για ένα συναίσθημα που δεν μπορείς καν να εκφράσεις με λέξεις;

Τελικά ούτε σήμερα είπες κάτι, δεν τολμάς να το κάνεις. Δειλιάζεις μπροστά στην απόφασή σου. Κι αν έκανες λάθος; Αν μπερδεύτηκες και παρασύρθηκες σε ανόητες σκέψεις; Δε γνωρίζεις ανθρώπους κάθε μέρα με τους οποίους να μπορείς να συντονίσεις τη ζωή σου. Αλλά και πάλι όλα αυτά μοιάζουν τόσο φιλικά, έχει χαθεί το πάθος κι ο ερωτισμός. Ίσως όλα να είναι μια αντίδραση σε μια επικείμενη απόφαση που θα αλλάξει την καθημερινότητά σου και όλα αυτά που συνήθισες να έχεις. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζεις. Δε θα μάθεις την αλήθεια πριν κάνεις το μεγάλο βήμα.

Σε φοβίζει το αύριο. Δεν ξέρεις καν τι αναζητάς, πάρα μόνο ότι κάτι σου λείπει. Ίσως να μην το βρεις ποτέ. Ίσως χάσεις και αυτά που ήδη έχεις και βρεθείς σε ακόμα χειρότερη μοίρα. Αυτός ο χωρισμός πονάει περισσότερο από κάθε άλλον. Δεν υπάρχεις λόγος που μπορεί να γίνει κατανοητός. Ούτε καν από εσένα. Ώρες ολόκληρες αμφισβητείς την ορθότητα της απόφασής σου. Τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Τι σου επιφυλάσσει η τύχη; Θα αντέξεις τον πόνο που θα δημιουργήσεις; Αν είχες προδώσει ή προδοθεί ίσως και να ήταν πιο εύκολο.

Φόβος, άγχος, δειλία, δεύτερες σκέψεις. Όλα τυλιγμένα μέσα σε ένα πέπλο αγάπης και ένα κενό συναίσθημα. Όλα ένα μεγάλο μπέρδεμα και εσύ καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Το μυαλό σου, η καρδιά σου, βρίσκονται μέσα σε χάος. Όσο διαλέγεις να μην αλλάζεις τίποτα, τόσο μεγαλώνει το κενό.

Είσαι ένα βήμα πριν το λάθος ή το σωστό; Άγνωστο. Στο τέλος υπάρχεις μόνο εσύ και μια απόφαση που θα αλλάξει το αύριο. Ίσως προς το χειρότερο, ίσως όμως και προς το καλύτερο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν αλλάξεις τίποτα δε θα μάθεις ποτέ. Θα μείνεις κολλημένος στην ίδια κατάσταση. Το πραγματικό ερώτημα είναι: «θα βρεις το θάρρος να αποφασίσεις ή θα διαλέξεις την ασφάλεια της συνήθειας;».