Τα τέλεια κάδρα είναι γεμάτα ατέλειες

Μεγαλωμένοι μέσα σε παραμύθια, ανάμεσα σε ιππότες, πριγκίπισσες και δράκους, μάθαμε να αγαπάμε και να προσδοκούμε το τέλειο. Κάτι λιγότερο από αυτό θα μας κατέτασσε αυτόματα στους κακούς και μοχθηρούς, στους ύπουλους πρίγκιπες ή στις κακές μάγισσες. Σε δεύτερους ρόλους μιας ιστορίας που οι κακοί είναι καταδικασμένοι να γευτούν ένα άδοξο τέλος.

Το ηθικό δίδαγμα, αυτό που ήταν κρυμμένο στα ψιλά γράμματα κι όλοι κάνανε πως δεν το είδαν, ήταν το σύνδρομο της τελειότητας. Στη ζωή πρέπει να ‘σαι ο όμορφος, ο έξυπνος και, αν μη τι άλλο, ο δίχως ατέλεια ήρωας, για να ζήσεις το παραμύθι μαζί με το ευτυχισμένο τέλος του. Ειδάλλως, ίσως καταλήξεις να ‘σαι το όνομα που θα φοβίζει τα μικρά παιδιά, όταν κλείνει ο τόμος κι αρνούνται να πέσουν για ύπνο.

Μόνο που τώρα δεν είσαι παιδί. Μεγάλωσες κι είσαι σε θέση να καταλάβεις τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα. Τι είναι φανταστικό και τι πραγματικό. Τα βιβλία του Αισώπου βρίσκονται σε κάποιο ψηλό ράφι πίσω-πίσω, κρυμμένα από δεκάδες άλλα που μαρτυρούν τη μόρφωση, καθώς και το ανεβασμένο πνευματικό σου επίπεδο. Ωστόσο, το σύνδρομο της τελειότητας ακόμα καίει μέσα σου. Στη δουλειά σου, στο σπίτι, στους φίλους, στη σχέση, παντού.

Και πού είναι το πρόβλημα σε αυτό, λοιπόν; Αυτός δεν είναι ο στόχος, άλλωστε; Να προσπαθείς να γίνεις τέλειος. Ίσως και να είναι, αλλά άλλο κομμάτι να δέχεσαι τι είσαι και να προσπαθείς για κάτι καλύτερο κι άλλο να αρνείσαι να το αποδεχθείς και να προσποιείσαι ότι η ζωή σου είναι ο ορισμός της ουτοπίας.

Ζούμε στην εποχή που η ατέλεια κοντεύει να ποινικοποιηθεί. Άγραφοι κι άτυποι κανόνες σε προστάζουν να απαρνηθείς όσες από δαύτες κουβαλάς, κι αν δεν είναι εφικτό, να τις μακιγιάρεις, έτσι ώστε στο τέλος να μοιάζουν, έστω, τέλειες. Ο τελικός στόχος είναι να χτίσεις ένα αψεγάδιαστο ομοίωμά σου, απαλλαγμένο απ’ τις αδυναμίες του χθες, που θα στέκεται αγέρωχο κι επιβλητικό.

Και όταν το νέο οικοδόμημα είναι έτοιμο, έρχεται η στιγμή της προβολής. Είναι η ώρα που όλος ο κόπος κι η σκληρή δουλειά πρέπει να αναγνωριστούν και να επιβραβευθούν. Όλα τα δώρα της αγάπης, της αναγνώρισης, του κύρους είναι κλειδωμένα σε ένα κουτί και περιμένουν να τα ξεκλειδώσεις. Τα κέρδισες επάξια, επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ζήλο. Μέσα σε εκείνο κουτί σε περιμένουν λοιπόν όλα, το κουτί της Πανδώρας.

Πόση σημασία νομίζεις έχει, αν όλες σου οι φωτογραφίες σου στο ίνσταγκραμ είναι τέλειες, περασμένες από ουκ ολίγα φίλτρα, πριν βρεθούν σε μαζική κατανάλωση; Λες να ‘σαι ο μόνος που το κάνει; Ότι το λεπτεπίλεπτο κοινό σου δε θα πάρει είδηση το πώς το πέτυχες; Η μήπως θα σε κάνει πιο όμορφο στην πραγματικότητα; Ή, ακόμα χειρότερα, μήπως, τελικά, σε κάνει να πιστέψεις ότι όντως είσαι αυτό που έφτιαξες;

Ή, απ’ την άλλη, νομίζεις ότι δεν ξέρουν πόσο δύσκολη ή εύκολη είναι η δουλειά σου; Ή πόσο πετυχημένος ή αποτυχημένος είσαι; Ότι δηλαδή ένα hashtag είναι ικανό να τους πείσει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι;

Και στην τελική, πώς περιμένεις να γνωρίσεις τον ίδιο τον έρωτα μέσα από μια τέτοια διαδικασία; Το ψεύτικο δε γίνεται να συνυπάρξει με το αληθινό, όσο το ένα γνωρίζει την ύπαρξη του άλλου.

Η ατέλεια στην εποχή μας είναι ό,τι πιο τέλειο μπορείς να βρεις. Γιατί σημαίνει αυθεντικότητα, ειλικρίνεια, έλλειψη κόμπλεξ. Μέσα σε έναν κόσμο που γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο φαινομενικά ανυπέρβλητος, βυθισμένος σε μια φούσκα υποκρισίας και κομπλεξισμού, οι ρυτίδες, τα παχάκια, τα κάζουαλ ρούχα, τα απεριποίητα μαλλιά, οι δουλειές που δεν έχουν ψήγμα prestige, έρχονται να δώσουν μια σφαλιάρα στην υποκρισία και συνάμα σχηματίζουν το πιο ατόφιο και τέλειο δημιούργημα.

Αυτό που αξίζει να αγαπήσεις με όλη σου την καρδιά και δε θα σε κάνει ποτέ να απορήσεις για το τι έχεις δίπλα σου. Ούτε θα σε αφήσει απογοητευμένο με αυτό που βρήκες, αλλά θα έπαιρνες όρκο ότι μονάχα μερικές στιγμές πριν έμοιαζε με κάτι άλλο.

Όμορφος ξυπνάς το πρωί, απεριποίητος, χωρίς να χρειάζεσαι καθρέφτη για να βεβαιωθείς, αρκεί να κοιτάξεις μέσα στα μάτια τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου και το χαμόγελό του θα ‘ναι αρκετό για να σε πείσει. Πετυχημένος γίνεσαι όταν τελειώνεις τη δουλειά και φεύγεις με μια υποψία πληρότητας, παρέα με την κούραση, για όσα προσέφερες.

Κανένα φίλτρο δε θα σε κάνει πιο άξιο, πιο έξυπνο, πιο όμορφο. Κανένα hashtag δε σου προσφέρει περισσότερη χαρά, γνώση ή δύναμη. Όλα είναι μια φούσκα, μέσα στην οποία γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν άνθρωποι ατελείς και συνάμα τέλειοι, ενοχικοί όμως για τη μοναδικότητά τους.

Εγκλωβισμένοι μέσα στη φούσκα που τους προστάζει να απαρνηθούν τον εαυτό τους κι ίσως κάπου να τον μισήσουν. Διανύοντας όλη τους τη ζωή προσπαθώντας να αλλάξουν και να γίνουν αυτό που εξαρχής ήταν: τέλειοι. Ίσως όχι στα μάτια των πολλών αλλά στων λίγων που έχουν σημασία.