Την αλήθεια που ζητάς αντέχεις να την ακούσεις;

Κοιμόμαστε και ξυπνάμε χαμένοι σε όνειρα κι ελπίδες. Εικασίες για την καλύτερη εκδοχή αυτών που θέλουμε και φόβος για τη χειρότερη εξέλιξή τους. Αναζητούμε πληροφορίες που θα μας φέρουν μπροστά στην πραγματική διάσταση των πραγμάτων, είτε αυτή είναι καλή είτε κακή. Η αλήθεια που κρύβουν μέσα τους είναι η καλύτερη βάση για να χτιστούν σχέσεις και φιλίες. Κι ας μη φτάσουν μακριά -κι ας χαθούν μέσα στον χρόνο από αστάθμητους παράγοντες. Είναι η πιο αναγκαία και σημαντική προϋπόθεση, πόσο μάλλον όταν αφορά άτομα που διαλέγουμε να ‘χουμε δίπλα μας. Πόσο μάλλον αν κάποιο απ’ τα άτομα αυτά σημαίνει κάτι παραπάνω για εμάς κι είναι ο λόγος που εξαρχής χανόμαστε σε όνειρα κι ελπίδες.

Όταν αυτός ο κάποιος πάψει να ‘ναι κάτι αόριστο και γίνει κάτι πολύ σημαντικά συγκεκριμένο, τότε κι εμείς με τη σειρά μας γινόμαστε πιο εύπιστοι -πιο επιρρεπείς στο να πιστέψουμε τα πάντα. Οι προτάσεις του μοιάζουν σωστές και λογικές, ακόμα κι αν δεν είναι. Αν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι κάποια στιγμή έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να αναρωτιέται: «Πώς είναι δυνατόν να ‘χα πιστέψει κάτι τέτοιο; Πώς γίνεται να υπήρξα τόσο αφελής;».

Οι επιθυμίες μας δε συμβαδίζουν πάντα με την αλήθεια και, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, δεν έχουν τη δύναμη να την φέρουν στα δικά τους μέτρα. Το μόνο που μπορεί να κάνουν, αν τις αφήσουμε να μας καταβάλλουν σε μεγάλο βαθμό, είναι να θολώσουν την κρίση μας και να μας απομακρύνουν από αυτή.

Όσο πιο πολύ θέλεις κάποιον, τόσο πιο ανέτοιμος είσαι να την δεχτείς. Όχι αυτήν που φαντάστηκες κι ονειρεύτηκες να τελειώνει με χαμόγελα κι αγκαλιές. Αυτό ήταν μόνο το όνειρο που είχες δει, και τα όνειρα είναι ουτοπικά. Μιλάμε για εκείνη την αλήθεια που σε φόβισε κι έσπευσες να την ξορκίσεις στα πιο μακρινά κι αχαρτογράφητα μέρη του μυαλού σου. Που σου προκάλεσε άγχος κι άνευ λόγου πανικό. Μόνο η σκέψη της σε γέμισε με ανασφάλεια που σε κράτησε βράδια ολόκληρα άυπνο.

Όλα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν αυτός ο κάποιος κάθεται δίπλα σου και σε κοιτάει στα μάτια. Αλλά πάντα κάτι υπάρχει εκεί μέσα που φωνάζει και παλεύει να βγει έξω. Χάνεται, όμως, σε χίλιες άλλες λέξεις και τελικά γυρίζει πίσω. Κι εσύ βλέπεις ότι είναι εκεί, μόνο που ο άλλος δεν το παραδέχεται. Δεν έχει σημασία ο λόγος ή η πρόθεση, μπορεί να μην τολμάει να στο πει, όμως τα μάτια του σου έχουν στείλει ήδη ένα σήμα κινδύνου.

Κάτι υπάρχει κρυμμένο κι αυτός που στέκεται απέναντί σου αρνείται να στο φανερώσει. Η καρδιά ελπίζει σε κάτι μικρό κι ασήμαντο, μια χαζομάρα που απλά η ντροπή δεν την αφήνει να ειπωθεί. Όμως το μυαλό έχει κάνει τα χειρότερα σενάρια, έχει γιγαντώσει τα πάντα και σε προετοιμάζει για ένα άλλο φινάλε.

Βρίσκεσαι χαμένος σε λέξεις, ζητάς να μάθεις την αλήθεια, όποια κι αν είναι. Το λες με τόση ευκολία, μόνο που αν πραγματικά μετρούσες τα λόγια σου και καταλάβαινες τι ζητάς εκείνη τη στιγμή, η φωνή σου ίσως να μην ήταν τόσο σταθερή. Αν η αλήθεια του ήταν εύκολη ή αυτή που ήθελες, θα την είχες ήδη ακούσει και το ξέρεις. Η άρνηση κι οι υπεκφυγές το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύουν τους φόβους σου και τη θέλησή σου να μάθεις τι συμβαίνει, ακόμα κι αν δεν είσαι έτοιμος γι’ αυτό. Αλλά αυτό είναι κάτι που δε σε νοιάζει. Θες μόνο να την μάθεις κι οτιδήποτε πέρα από αυτό δε φτάνει καν στα αφτιά σου.

Η αλήθεια είναι μια ψευδαίσθηση. Μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που γίνεται ακαριαία αντιληπτή την ώρα που θα την ακούσεις. Τελικά, ίσως δεν ήσουν έτοιμος γι’ αυτή και σε πονάει πολύ περισσότερο από όσες υποθέσεις είχες κάνει. Γιατί η υπόθεση έχει μια κρυφή ελπίδα ότι μπορεί και να ‘ναι ψέμα. Η αλήθεια όμως δεν έχει, είναι εξ ορισμού η αντίστροφη λέξη. Πρέπει να την ακούσεις και να την αποδεχθείς. Ανεξάρτητα με το αν η καρδιά σου πονάει και προσπαθεί να την ντύσει με ένα κάρο συναισθήματα. Ακόμα κι αν καταφέρει να σε κάνει να την συγχωρέσεις και να προχωρήσεις, αυτή δε θα αλλάξει ποτέ. Έχει χαραχθεί  με ανεξίτηλα γράμματα στα μάτια του και κάθε του βλέμμα στην θυμίζει.

Η αμφιβολία ριζώνει πάντα βαθιά κι είναι πιο δυνατή κι ανθεκτική από όλα τα άλλα συναισθήματα.  Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πάντα αμείλικτη και δε φθείρεται στον χρόνο. Τα συναισθήματα, όμως, που διαλέγεις να βάλεις μπροστά για να την κρύψεις ξεθωριάζουν και την κάνουν να φαίνεται όλο πιο έντονα. Στέκεται εκεί μπροστά σου, λες και σου γελάει ειρωνικά. Εσύ, άλλωστε, ήσουν εξαρχής που την ζητούσες.

Ίσως, τελικά, η μόνη αλήθεια που σου μένει είναι ότι ποτέ δεν ήθελες να μάθεις την αλήθεια.