Το πιο παγωμένο βλέμμα

Δεν υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό από ένα παγωμένο βλέμμα. Ειδικά αν τα μάτια που σε κοιτάνε ήταν πάντα ζεστά μαζί σου.

Κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα ήταν εκεί με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά, μόνο που σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Μόνο μια ακίνητη φιγούρα στέκεται μπροστά σου, που σε κοιτά με απορία κι απογοήτευση. Δε χρειάζεται να μιλήσει για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να δικαιολογήσει κάτι τόσο ψυχρό: η προδοσία.

Καμιά στιγμή από εδώ και πέρα δε θα ‘ναι εύκολη. Τίποτα δεν είναι με το μέρος σου, ούτε οι πράξεις, ούτε τα λόγια, ούτε ο χρόνος. Ο τελευταίος είναι αυτός που θα σε τιμωρήσει πρώτος κάνοντας το κάθε λεπτό να μοιάζει με αιώνα. Δε σου αξίζει, άλλωστε, να γλυτώσεις γρήγορα μετά από κάτι τέτοιο. Όσο κι αν παρακαλάς να είχες ακόμα μία ευκαιρία για να τα πάρεις όλα πίσω, να τα κάνεις όλα αλλιώς, τώρα πλέον είναι αργά. Δε γίνονται θαύματα για να σβηστούν οι αμαρτίες και το ξέρεις καλά.

Η πρώτη ερώτηση είναι μπροστά σου κι είναι απλώς ένα μεγάλο «γιατί». Προσπαθείς να μαζέψεις λέξεις για να σχηματίσεις μια πρόταση, αλλά όλες είναι κλισέ και χιλιοειπωμένες. Ψάχνεις να βρεις απάντηση και καταλαβαίνεις ότι ούτε καν εσύ ο ίδιος την έχεις. Δε σου έλειπε τίποτα, είχε όλα όσα ζήτησες κι ακόμα περισσότερα, που ίσως δεν άξιζες. Όμως τα έσβησες όλα σε μια στιγμή που προτίμησες κάτι πιο κάλπικο απ’ τον θησαυρό σου. Πώς μπορείς να βρεις μια λογική απάντηση, λοιπόν, όταν οι πράξεις σου μιλούν παράλογα; Πρέπει, όμως, κάτι να πεις σε αυτόν που στέκεται απέναντί σου, προδομένος και πληγωμένος απ’ τις πράξεις σου.

«Δεν ξέρω γιατί το έκανα, ήταν η παρόρμηση της στιγμής», «Σ’ αγαπάω, αλλά σε πρόδωσα και δε σου αξίζω», «Έχω ήδη μετανιώσει για όλα». Ακούς τον εαυτό σου και δεν πιστεύεις αυτά που λες. Σταματάς να μιλάς γιατί ό,τι και να πεις δε βοηθάει. Δεν υπάρχουν λόγια να καλύψουν τις πράξεις σου. Μιλούν πολύ πιο δυνατά απ’ όσες κραυγές κι αν βγάλεις. Το μόνο που κάνεις είναι τα πράγματα χειρότερα. Βλέπεις τα μάτια που μέχρι χθες σε κοίταγαν με σπίθα να κλαίνε. Θες τόσο πολύ να τα πάρεις μια αγκαλιά, όμως εσύ είσαι η αιτία που είναι έτσι.

Περιμένεις να ακούσεις κάτι. Να σε βρίσει ίσως και κάπου μέσα σου παρακαλάς να σου θυμώσει και να αρχίσει να φωνάζει. Ίσως ξυπνήσει κάποια άμυνα  και σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Όμως με το που ανοίγει το στόμα ξεσπάει σε λυγμούς κι οι λέξεις δε φτάνουν ποτέ στα αφτιά σου. Η μεγαλύτερη τιμωρία είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς να πονάει εξαιτίας σου. Κάνεις ένα βήμα να πλησιάσεις και το μόνο που ακούς είναι «φύγε». Κάθε δευτερόλεπτο είναι αιώνας και δε σταματά να σου θυμίζει πόσο σκάρτα φέρθηκες.

Κλείνεις τα μάτια σου και τα ανοίγεις μερικούς αιώνες μετά, μερικούς αιώνες που κράτησαν μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Μέσα από μεγάλη προσπάθεια ακούς για δεύτερη φορά να σε ρωτάει «γιατί». Ακόμα ένα. Τώρα, όμως, μοιάζει διαφορετικό απ’ το προηγούμενο. Σαν να ‘χει χάσει τον θυμό που είχε πριν και το μόνο που θέλει είναι να σου δείξει πόσο μεγάλη απογοήτευση αποδείχθηκες.

Ήρθε η ώρα που πρέπει να λογοδοτήσεις για τις πράξεις σου κι όχι για τα αισθήματά σου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ίσως και να ήταν ένα και το αυτό. Αλλά η απιστία δεν πάει χέρι-χέρι με την αγάπη. Και μόνο που το λες είναι σαν να συνεχίζεις να κοροϊδεύεις. Όσο δύσκολο κι αν σου είναι, το χρωστάς στον άνθρωπο που πρόδωσες.

Σιγά-σιγά έχεις αρχίσει να αποδέχεσαι τι έχει γίνει. Κατανοείς ότι έχεις φέρει τα πράγματα στο τέλος κι αυτό σε κάνει πιο ειλικρινή. Όχι γιατί το θες, αλλά επειδή έχεις πληγώσει τον άλλον τόσο που πλέον μοιάζει αδύνατο να το κάνεις χειρότερο. «Έγινες κάτι δεδομένο, που είχε όσα ήθελα όμως έσβησε το πάθος. Ένιωσα πάλι ζωντανός μέσα από ένα φλερτ που εξελίχθηκε πολύ γρήγορα και πριν καταλάβω τι έγινε, μας πρόδωσα. Αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία απλά θα σου μίλαγα και δε θα πρόδιδα ξανά την εμπιστοσύνη σου».

Τα λόγια σου μοιάζουν να μην προκαλούν κανένα συναίσθημα. Τα μάτια που κλαίγανε μερικούς αιώνες πριν, τώρα μοιάζουν βυθισμένα στο κενό. Ακόμα και τώρα τα λόγια που διάλεξες να πεις πληγώνουν. Αλλά όχι αρκετά για να προκαλέσουν κάποια αντίδραση. Η δεύτερη ευκαιρία που ανέφερες έχει φέρει στο μυαλό του πολλές ιστορίες από εκείνες που κορόιδευε. Έχει πέσει κι αυτός θύμα κάποιου που νόμιζε ότι ήξερε. Που του στέρησε την αλήθεια και θυσίασε την αγάπη του για κάτι που τώρα λέει ότι είναι ασήμαντο. Πώς μπορείς να δεχτείς ότι κάποιος έβαλε το ασήμαντο πάνω από εσένα;

Όσα έπρεπε να πεις και να μην πεις έχουν ειπωθεί. Όσα δεν έπρεπε να κανείς έχουν ορίσει και διαλύσει πάντα. Δεν έχεις καμία δικαιολογία και δεν είσαι πλέον ο προδομένος του χθες που έκρινε τα πάντα. Έγινες ένας απ’ τους πολλούς λίγους και μικρούς που μίσησες. Το κενό βλέμμα έγινε πάλι παγωμένο. Μόνο που τώρα απαξιοί να σε κοιτάξει, καθώς περνάς για τελευταία φορά την πόρτα. Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου μόλις χάθηκε από κάτι ασήμαντο.