Χωρίς συγχρονισμό

Κάθε ιστορία αγάπης διαδραματίζεται σε δυο χρόνους: αυτόν που εξελίχθηκε και αυτόν που έπρεπε να έχει εξελιχθεί. Κάθε ιστορία αγάπης έχει δυο κεντρικά πρόσωπα : το ένα που ανέπνεε καθ’ όλη την διάρκειά της και το άλλο που μύρισε τον αέρα της λίγο αφού είχε τελειώσει.

Θαρρείς πως όλοι μας είμαστε παγιδευμένοι σε αυτούς τους δυο χρόνους, καταδικασμένοι να μη συγχρονιζόμαστε ποτέ. Πόσες φορές αγαπήσαμε αλλά δεν αγαπηθήκαμε; Κρατήσαμε τα μάτια μας ανοικτά βράδια ολόκληρα με ένα ανεξήγητο γιατί να μας βασανίζει. Αμφιταλαντευτήκαμε σε συναισθήματα, σκέψεις και λόγια. Φτάσαμε ένα βήμα πριν την πλήρη υποταγή και τελευταία στιγμή κάναμε πίσω.

Μια πληγωμένη καρδιά είναι άτιμο πράγμα. Αν μείνει ανεξέλεγκτη μπορεί να κάνει μεγαλύτερο κακό από όσο της κάνανε, χωρίς καν να το καταλάβει και πολλές φορές χωρίς καν να το θέλει. Αναζητάει απεγνωσμένα την προσοχή του ενός τραβώντας την προσοχή όλων κι αν τυχόν δεν το πετύχει νιώθει πιο μόνη από ποτέ. Στην δική της αριθμητική ο ένας μετράει για χιλιάδες και οι χιλιάδες, αν δεν έχουν μέσα τον έναν, για μηδέν.

Όταν ο έρωτας τής γυρίσει την πλάτη τότε μεταμορφώνεται. Χάνει κάθε έλεγχο, κάθε λογική. Βρίσκεται πλέον σε ανοικτό πόλεμο με την απόρριψη. Αν νικηθεί τότε διαλύεται και χάνεται βουβή μέσα στο πλήθος των χιλιάδων που την κάνουν να νιώθει μηδέν. Αν, όμως, πιστέψει ότι μπορεί να κερδίσει, τότε γίνεται ανελέητη, ικανή να θυσιάσει τα πάντα για να  πετύχει τη νίκη.

Χαμένη και μόνη κάνει κύκλους ανάμεσα σε όλα αυτά που δε θέλησε, αλλά έζησε και σε εκείνα που θέλησε, αλλά δεν έζησε ποτέ. Αναζητάει μια σανίδα σωτηρίας που θα την πάρει από το χέρι και θα την τραβήξει έξω από αυτή την ατέρμονη κόλαση. Κάπου, όμως, στην πορεία κουράζεται να ελπίζει κι αρχίζει να παραπαίει. Μια ανάσα πριν εγκαταλείψει και παραδοθεί άνευ όρων στη νέα της μοίρα, θα δει τον εαυτό της στην άλλη πλευρά της παράστασης.

Καταλήγει να αγαπηθεί, μόνο που αυτή την φορά δεν αγαπάει. Ανακαλύπτει μια διαφορετική πηγή από όπου μπορεί να αντλήσει συναισθήματα, που ίσως γεμίσουν εκείνο το μεγάλο κενό και γίνουν τελικά η σανίδα σωτηρίας που τόσο απεγνωσμένα έψαχνε. Αλλάζει ρόλο και από θύμα γίνεται τώρα ο θύτης και σπεύδει να ρίξει την ευθύνη στον προηγούμενο δράστη. Η άλλη όψη του ίδιου φαύλου νομίσματος που τόσο πολύ απεχθανόταν .

Έγινε τόσο εμμονική με την κάλπικη ελπίδα της νίκης. Την όρισε αυτοσκοπό της και τράβηξε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό. Τυφλώθηκε από την ουτοπία της και δεν είδε, ούτε λογάριασε παράπλευρες απώλειες. Έγινε θεριστής ονείρων και συναισθημάτων, μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν τα δικά της, αλλά άλλων. Όλα θυσία για τη δίκη της ευτυχία. Μόνο που δεν ήρθε ποτέ.

Προσπαθώντας τόσο απεγνωσμένα να πάρει αυτό που ήθελε έγινε ακριβώς αυτό που μίσησε για όλα εκείνα που υπέφερε. Εδώ δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο, ούτε στρατηγική. Μόνο μια αλυσιδωτή διοχέτευση συναισθημάτων που στην προσπάθειά τους να βρουν ανταπόκριση, γκρέμισαν συναισθήματα άλλων, που έτυχε να βρεθούν στο διάβα τους.

Με την ιστορία να συνεχίζεται σε δυο χρόνους, αυτόν που ήθελε να ήταν και αυτόν που ήταν, αλλά δεν κατάλαβε ποτέ.