Δεν αντέχεις να προσποιείστε τους ξένους

Αυτό τον άνθρωπο τον αγάπησες με το που τον πρωτοαντίκρισες. Τον ξεχώρισες μέσα στο πλήθος, ενώ το κλικ είχε γίνει απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή. Τότε που τα βλέμματά σας συναντήθηκαν. Αυτό το ρίγος της δεδομένης στιγμής δεν πρόκειται να το ξεχάσεις ποτέ. Και να ήθελες, σου είναι αδύνατον. Σε στιγμάτισε. Ποτέ άλλοτε δεν είχες αισθανθεί όπως εκείνη τη μέρα.

Είναι σπάνιο, άλλωστε, να νιώθεις πως ο άνθρωπος απέναντί σου, που στην ουσία σου είναι ένας ακόμη άγνωστος, φαντάζει στα μάτια σου τόσο οικείος. Τόσο γνώριμος. Λες και τον ξέρεις από πάντα. Δε σε αδικώ καθόλου, ωστόσο. Δεν είναι κι ό,τι πιο σύνηθες να εισβάλλει κάποιος στον ίδιο χώρο μαζί σου και να σε βάζει στη διαδικασία να αναρωτιέσαι πόσες φορές είχατε ξανασυναντηθεί οι δυο σας, ενώ για την ακρίβεια κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ποτέ.

Και κάπως έτσι, εντελώς αβίαστα και μαγικά, ο άνθρωπος αυτός γίνεται απ’ το τίποτα τα πάντα σου, με σένα να αναρωτιέσαι πώς χωράει τόση ευτυχία στην ψυχή σου. Μην το ψάχνεις. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι απλά καρμικά. Κόντρα στους οιωνούς κανείς δεν μπορεί να πάει. Όσο κι αν το προσπαθήσει. «Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον», λένε και καθόλου τυχαία.

Με τον άνθρωπο αυτόν, λοιπόν, το άλλο σου μισό, ζεις όλα όσα, ούτε στη φαντασία σου δεν μπορούσαν να χωρέσουν. Πράματα και θάματα! Γίνεστε αχώριστοι χωρίς να πνίγεστε, ενώ εσύ χωρίς αυτόν δεν υπάρχεις, αλλά ούτε αυτός χωρίς εσένα.

Ο χρόνος κυλάει σαν το νερό, οι κοινές εμπειρίες ολοένα κι αυξάνονται, η μεταξύ σας σύνδεση το ίδιο. Η τριβή είναι δυστυχώς τώρα πια κομμάτι της εξίσωσης, κάτι το οποίο κανείς απ’ τους δυο σας δεν το επιδίωξε, αντιθέτως. Εσείς, όμως, δεν ήσασταν ικανοί τη στιγμή που έπρεπε να κάνετε την αφαίρεση και να απαλλάξετε τη σχέση σας από οτιδήποτε τοξικό.

Είναι κι αυτά, θέλοντας ή μη, μέσα στη ζωή, αλλά το μετά είναι το δύσκολο. Η επόμενη πίστα. Στην οποία στην ουσία παίζονται όλα για όλα. Κρίνεται, αν θες, ένα μέλλον. Το δικό σου κι εκείνου. Θα καταφέρεις να ρίξεις το σωσίβιο τόσο μακριά, όσο πρέπει προκειμένου να σώσεις τη σχέση σου;

Κάποιες φορές, πετυχαίνει. Γίνεσαι εκεί που δεν το περιμένεις ο καλύτερος ναυαγοσώστης. Είναι, όμως, κι εκείνες οι άλλες φορές που τα προβλήματα, οι καβγάδες κι οι αρνητικές στιγμές υπερέχουν των καλών κι εξαπλώνονται στον ουρανό της σχέσης σας σαν χαλάζι που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του.

Κι εσύ, μετέωρος να κοιτάς το ταβάνι και να αναρωτιέσαι τι κάνεις από εδώ και πέρα. Χωρίς αυτόν. Αλήθεια πώς είναι η ζωή χωρίς εκείνον; Είναι ανεχτή; Παλεύεται; Πόσο διαφορετικά είναι όλα. Ο χρόνος, όμως, κυλάει ξανά, δε ρωτάει κανέναν, μόνο που αυτή τη φορά δε σας βρίσκει μαζί, τι κι αν εσύ εύχεσαι να μπορούσες να παγώσεις, έστω και για λίγο, του δείχτες, προκειμένου να δεις πώς μπορείς να το διαχειριστείς πλέον όλο αυτό ως μονάδα.

Δεν τα κατάφερες. Αναγκαστικά πρέπει να προσποιείσαι πως τα πάντα σου έγιναν και πάλι το τίποτα. Πρέπει να φορέσεις τη μάσκα σου και να πείσεις τους πάντες πως ο μέχρι πρότινος άνθρωπός σου, σου είναι πλέον ανυπόφορος. Τι ειρωνεία! Πόσο επίπονο. Πόσο άδικο.

Όχι μόνο δεν μπορείς να θρηνήσεις με την ησυχία σου μια σχέση που δεν ήθελες με τίποτα να τελειώσει, πρέπει να δείχνεις και καλά. Να βγαίνεις και να διασκεδάζεις. Πρέπει να χαμογελάς για να γλυτώσεις τουλάχιστον τη διαδικασία να σε ρωτάνε οι άλλοι ακατάπαυστα πώς είσαι.

Μακάρι να ήσασταν και πάλι δυάδα. Χεράκι χεράκι κόντρα σε όλους και σε όλα. Δεν αντέχεις άλλο να φοράς τη μάσκα. Το μόνο που θέλεις είναι να αναπνεύσει και πάλι το πρόσωπό σου. Να του πεις να έρθει πίσω και να το πάρετε ξανά απ’ την αρχή. Δε σου είναι ανυπόφορος. Ποτέ δεν ήταν. Τον αγαπάς…