Πάθαμε ανοσία στην αγένεια και καχυποψία στην ευγένεια

Το χαμόγελο, η ευγένεια, η ουσία κι η αλήθεια αποτελούν πια είδη προς εξαφάνιση. Οι περισσότεροι, αναγκάστηκαν να φορέσουν μάσκες, προκειμένου να προστατευτούν από ανθρώπους, καταστάσεις, συγκυρίες ή ακόμη κι απ’ τους ίδιους τους τους εαυτούς. Οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν χάσει τη μαγεία τους ενώ η κοινωνικότητα, η εξωστρέφεια κι η ανιδιοτέλεια θυσιάστηκαν στο βωμό των τύπων, του δήθεν, του θεαθήναι.

Πόσο κρίμα; Άνθρωποι κεφάτοι, εξωστρεφείς και κοινωνικοί να λειτουργούν σε κοινωνίες φοβικές και συντηρητικές και να παρεξηγούνται πάντα απ’ τους πολλούς κλειστούς και σκυθρωπούς. Από αυτούς που για τον ένα ή τον άλλο λόγο φόρεσαν τη μάσκα τους, κλείστηκαν στο καβούκι τους και με το τσιγκέλι τους παίρνεις ακόμα κι ένα «γεια». Οι αληθινοί εν έτει 2018 είναι κι οι παρεξηγημένοι. Το να είσαι ο εαυτός σου πλέον αποτελεί μειονέκτημα, γιατί δεν είσαι κι εσύ ένα απ’ τα ίδια.

Σκέφτηκες ποτέ πόσες φορές έχει τύχει να παρεξηγήσουμε και να ταμπελώσουμε άτομα που απλά είναι απ’ τη φύση τους έξω καρδιά, πιο φιλικά και κοινωνικά; Είτε νομίζαμε πως φλερτάρουν με τους πάντες είτε ότι προσπαθούν κάτι να κρύψουν. Ναι, πάθαμε ανοσία στην αγένεια και καχυποψία στην ευγένεια.

Το πιο λυπηρό, ωστόσο, της υπόθεσης είναι ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο πάμε να πειστούμε πως το αυθόρμητο είναι ψεύτικο. Μας το πούλησαν καλά το παραμύθι κι εμείς όχι μόνο το φάγαμε, αλλά το χωνέψαμε κιόλας. Χάσαμε κάθε ίχνος παρορμητισμού, ειλικρίνειας κι αυθεντικότητας. Μπήκαμε στα κουτάκια μας κι ακολουθούμε πιστά τους κανόνες.

Αν βάζαμε το χαμόγελο και την ευγένεια στην καθημερινότητά μας, ίσως η ρουτίνα να μη μας έπνιγε τόσο. Ίσως όλα να άλλαζαν. Μια ζωή βασισμένη στο αυθόρμητο είναι προφανώς μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Σε αναζωογονεί. Δε σε κουράζει, δε σε καταπιέζει, δε σε βάζει στη διαδικασία να κρύβεσαι και να παρεξηγείς οτιδήποτε είναι διαφορετικό από αυτό που επέλεξες εσύ να είσαι.

Στην πίστα που λέγεται ζωή δεν πρόκειται να έρθουμε για δεύτερη φορά κι αυτό πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας. Επιβάλλεται να ζήσουμε αυτό το δώρο που μας δόθηκε, για μία μόλις χρήση, όπως εμείς θέλουμε απαλλαγμένοι απ’ το συντηρητισμό και το φόβο. Τα «πρέπει», τα «μη», τα «θα» και τα «δεν» σε βγάζουν πάντα σε αδιέξοδο.

Όλοι ακολουθούμε κάποιους κανόνες, αλλιώς θα ζούσαμε σε ζούγκλα, όμως η αγένεια τι ακριβώς προσφέρει πέρα από νεύρα και μούτρα; Κανένας δεν πρέπει να ακολουθεί ένα μοντέλο χαρακτήρα που τον καταπιέζει, απλώς για να γίνεται αρεστός κι αποδεκτός από μια κοινωνία που δεν έχει χαρακτήρες, αλλά κλώνους.

Ελευθέρωσε πάλι τον εαυτό σου, την ευγένεια και την κοινωνικότητά σου. Άλλωστε, η αλλαγή ξεκινάει πρώτα από εμάς. Ίσως γίνει η αρχή για ένα καλύτερο και πιο ουσιώδες αύριο με ανθρώπους αυθεντικούς. Με ανθρώπους διαχυτικούς, γεμάτους όνειρα, που δε φοβούνται να νιώσουν και να ζήσουν.

Ξέρεις κάτι; Αν πρέπει να φοβάσαι κάποιους, αυτοί είναι οι καθωσπρέπει κι οι ατσαλάκωτοι, οι μετρημένοι και λιγομίλητοι που τρέμουν μην ξεφύγουν απ’ το ρόλο του τέλειου. Το ιδανικό δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι που κάνουν θόρυβο, που τσαλακώνονται και φανερώνονται είναι πάντα κι οι πιο αληθινοί. Αυτούς να διαλέγεις κι αυτός να είσαι.