Συγχωρείς για να συνεχίζεις

Επιμένω να κρατώ την εντύπωση πως όλοι μας έχουμε σε απόθεμα το συστατικό που ακούει στο όνομα «καλοσύνη» στον οργανισμό μας, το οποίο δένει καλά το γλυκό που λέγεται «συνείδηση». Να είναι μεστό, ανθεκτικό και πάνω από όλα εξαιρετικά εύγευστο! Αυτός ο συλλογισμός με νανουρίζει και με αποκοιμίζει γλυκά πολλά βράδια, αν όχι όλα, τότε που ξαπλώνω και συλλογίζομαι αντί για προβατάκια, τους ανθρώπους που είτε ήρθαν στη ζωή μου κι έμειναν είτε κάθισαν για λίγο, με τράνταξαν κι έφυγαν, συχνά χωρίς αντίο.

Ξέρεις, όμως, ποιο είναι το παράξενο της υπόθεσης; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς, που έφυγαν απ’ τη ζωή μου και πλέον αποτελούν μια φευγαλέα θολή ανάμνηση, μόνο ευγνωμοσύνη αισθάνομαι. Θέλω να τους βροντοφωνάξω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» με τόση ένταση και πάθος που δε με νοιάζει αν κλείσει η φωνή μου. Χαλάλι!

Θέλω να τους εκμυστηρευτώ πως μόνο καλό μου έκαναν, τι κι αν οι ίδιοι δεν το γνωρίζουν αφού δεν είχαν κάτι τέτοιο ως απώτερο σκοπό. Κι επειδή είμαι βέβαιη πως κι εσύ έχεις βρεθεί σε αυτή τη θέση, ας ενώσουμε τις ενέργειές μας προκειμένου να ευχαριστήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν, πήραν από εμάς δυο-τρία πράγματα κι έφυγαν σαν τους κλέφτες μες στη νύχτα αφήνοντάς μας να αναρωτιόμαστε τι κάναμε πάλι λάθος και να μετράμε τα «γιατί», που στοίχειωναν τα βράδια μας κάνοντάς μας εμμονικούς και ψυχαναγκαστικούς.

Τους ευχαριστούμε, λοιπόν, που μας άδειασαν τη γωνιά και μας απάλλαξαν απ’ την αρνητικότητα που κολλούσε σαν βδέλλα ή καλύτερα σαν μέδουσα σε κάθε κύτταρό μας, αποσυντονίζοντας τους παλμούς μας. Τους ευχαριστούμε μέσα απ’ την καρδιά μας που τη θέση τους έδωσαν σε άλλους ανθρώπους, που πραγματικά την άξιζαν απ’ την πρώτη στιγμή, τι κι αν εμείς, πληγωμένοι, τους αναγκάσαμε δίχως να το θέλουμε να παλέψουν και να την κερδίσουν με το σπαθί τους.

Άνθρωποι θετικοί, χαρούμενοι, που στόχο έχουν να μας κάνουν να χαμογελάμε. Άνθρωποι που σίγουρα δε θα γνωρίζαμε αν υπήρχαν αυτοί οι άλλοι –που καλά έκαναν κι έφυγαν– απ’ τη ζωή μας. Πώς να έμπαιναν, άλλωστε, αφού εμείς δεν είχαμε άλλες κενές θέσεις στον εξώστη;

Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτός είναι ο ορθολογισμός, αυτή είναι η ίδια η ζωή. Πώς να μην τους συγχωρούμε, αφού ακόμη και μέσω μιας προδοσίας μόνο καλό μας έκαναν; Γι’ αυτό κι ο πρόλογός μου. Όλοι μας έχουμε περίσσια την καλοσύνη, αφού μάθαμε να συγχωρούμε! Αυτό μας δίδαξε ο χρόνος πως πρέπει να κάνουμε. Αυτό μας δίδαξαν οι άνθρωποι πως είναι η φυσική ροή του σεναρίου με τίτλο «ζωή»!

Έχουμε την ανάγκη να συγχωρούμε κι ας μη χρειαζόμαστε καμία συγγνώμη από κανένα. Έχουμε μόνο την ηθική υποχρέωση να φωνάξουμε «ευχαριστώ» σε όλους εκείνους που κάπου κάποτε αποφάσισαν πως δεν είχαν πια θέση στη ζωή μας και δεν ταίριαζαν άλλο στα καλούπια των επιθυμιών μας. Γιατί η απουσία τους έδωσε την ευκαιρία σε παρουσίες που ήρθαν για να μείνουν και να μας ολοκληρώσουν.

Είτε αυτός ο άνθρωπος ήταν για μας ο έρωτάς μας, η αγάπη της ζωής μας, όπως νομίζαμε, μια φιλία ή ένας συνάδελφος! Δεν ξεχνάμε πως κανείς δε φεύγει τυχαία απ’ το πλάι μας, όλα είναι γραμμένα. Κι εκείνοι με το φευγιό τους άνοιξαν τον δρόμο για κάποιον θα μας αγαπήσει και θα μας εκτιμήσει.

Μπορεί αυτή τη στιγμή να απαριθμείς τα «γιατί» και τα κομμάτια σου, αλλά πίστεψέ με, σύντομα χωρίς να είσαι διόλου προετοιμασμένος αυτά τα «γιατί», θα γίνουν «επειδή» κι η ηρεμία θα έρθει στην ψυχούλα σου. Όλα, άλλωστε, μας συμβαίνουν για καλό, όταν έχουμε αδειάσει τη ζωή μας από καθετί τοξικό.