Θυμάσαι τον πρώτο σου Βαλεντίνο;

Θα σε πάω χρόνια πίσω. Τότε που ανυπομονούσες να έρθει η ώρα κι η στιγμή να γυρίσεις τη σελίδα σε εκείνο το ημερολόγιο που είχες στο γραφείο σου –πάνω από ένα σωρό σχολικά βιβλία, που σε μάλωνε η μαμά σου κάθε λίγο και λιγάκι να τακτοποιήσεις– και να γράφει «Φεβρουάριος». Τότε που οι ετοιμασίες για τη 14^η ημέρα αυτού του μήνα έδιναν και έπαιρναν βδομάδες πριν.

Σου βγάζω εισιτήριο για να σε ταξιδέψω πίσω… Στις μέρες εκείνες που το τι θα φορούσες ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου για να εντυπωσιάσεις το έτερον σου ήμισυ, αποτελούσε φλέγον θέμα κι απαιτούσε ώρες ανάλυσης με τους κολλητούς και τις κολλητές σου.

Στα χρόνια αυτά που μάζευες φασούλι το φασούλι τα χρήματά σου κι έκανες οικονομίες, μπας και καταφέρεις να αγοράσεις εκείνο το αρκουδάκι με την καρδούλα, αλλά και την πελώρια κάρτα που ήταν τίγκα στις καρδιές, τα φρου φρου και τα αρώματα, που θα φιλοξενούσε όλα εκείνα, τα όμορφα, αληθινά και πάνω από όλα αθώα συναισθήματά σου τότε για το αμόρε σου.

Σε προτρέπω να κάνεις μια αναδρομή στο παρελθόν και να θυμηθείς με πόσο ενθουσιασμό κι αγωνία κατέβαινες κάτω, στο κέντρο, με πόσο ζήλο κι αντοχές μπαινόβγαινες στα μαγαζιά με ένα και μόνο σκοπό: Να επιλέξεις αυτό, το ένα και μοναδικό αρκούδι που τη δεδομένη στιγμή για σένα φάνταζε ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στον κόσμο.

Ξύπνα τις αναμνήσεις σου και θυμήσου πόσο όμορφα αισθανόσουν όταν η ταμίας σου παρέδιδε την τσάντα με το δώρο που θα χάριζες στον ξεχωριστό σου κάποιο. Τι περηφάνια. Τα κατάφερες! Είμαι σίγουρη πως σκάλισες τις αναμνήσεις σου αυτή τη στιγμή, γιατί όλοι θυμόμαστε τον πρώτο μας Βαλεντίνο, όταν ήμασταν ακόμη παιδιά. Άλλωστε τα χρόνια της αθωότητας είναι αλλιώς.

Κάποιοι από εμάς μπορεί να πήγαμε σινεμά, άλλοι για καφέ, άλλοι σε ένα φαστφουντάδικο, άλλοι τη βγάλαμε σε ένα παγκάκι, ενώ κάποιοι άλλοι σε εκείνο το στενό στη γειτονία που αποτελούσε σημείο αναφοράς και φιλοξενούσε τον παιδικό τους έρωτα.

Δεν έχει σημασία το σκηνικό. Όπου κι αν ήμασταν, όλοι τα ίδια νιώσαμε. Τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, την ντροπαλότητα αλλά και την ευτυχία. Όλα τότε είχαν τεράστια ένταση και βαρύτητα. Θυμάσαι τότε που είδες το αμόρε σου στις 14 του Φλεβάρη κι ένιωθες άγχος: αν κι εκείνος μπήκε στον κόπο να σου πάρει ένα δωράκι, όπως εσύ σε αυτόν; Αν δε σου έπαιρνε τι θα έλεγες στην παρέα σου; Τόσες και τόσες υποθέσεις κάνατε για το τι θα σου φέρει. Τι ντροπή. Κι αφού περνούσες το πρώτο στάδιο ή καλύτερα την πρώτη κρυάδα κι έβλεπες το τριαντάφυλλο να σε πλησιάζει, πήγαινε η καρδιά σου στη θέση της. Αν υπήρχε και κάποιο ακόμα δωράκι, το άνοιγες με ενθουσιασμό κι υποσχόσουν να το κρατήσεις για πάντα κι ίσως και να το κράτησες.

Μπορεί να υπάρχει κάπου, παρατημένο, στριμωγμένο και σκονισμένο, σε εκείνο το κουτί με όλα εκείνα τα πράγματα που δεν πάει καρδιά σου να πετάξεις. Πόσο άλλαξες. Πόσο μας άλλαξαν;

Έτσι είναι. Τα χρόνια περνάνε κι όσο περνάνε τόσο πιο συνειδητοποιημένοι και σκληροί γινόμαστε. Ίσως πολλές δεκατέσσερις του Φλεβάρη να τις πέρασες παρέα με τον εαυτό σου και να τις χάρηκες εξίσου, κάποιες άλλες με έναν άνθρωπο που δεν υπάρχει πια στη ζωή σου, ενώ κάποιες ίσως και να το έπαιζες φανατικός πολέμιος της μέρας, απλά για να κρύψεις καλά την απογοήτευσή σου.

Σημασία έχουν οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες. Αυτές είναι που μας εξελίσσουν και μας ετοιμάζουν για αυτόν τον ένα που θα μπει στη ζωή μας και θα την κάνει να φαντάζει καθημερινά λες κι είναι 14 του Φλεβάρη!