Το «μαζί» θέλει υποχωρήσεις

Αν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου –ιδίως στην εποχή μας, που οι σχέσεις άλλαξαν για τα καλά ο μεσιέ Έρως δεν είναι πια και τόσο έμπιστος και ντόμπρος–, που να τον αγαπάς και να σε αγαπάει, πάει να πει πως είσαι απ’ τους λίγους και τυχερούς, με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι εμμέσως πλην σαφώς διαρκώς σε εγρήγορση, καθώς είναι χρέος σου να προσπαθείς συνεχώς να κρατάς το αμοιβαίο αυτό ενδιαφέρον ζωντανό.

Καθόλου εύκολη υπόθεση. Αντιθέτως, μια συνεχής πρόκληση η σχέση. Βλέπεις πολλές φορές τον εαυτό σου να μπαίνει σε μια θέση άμυνας και να κάνει πίσω προκειμένου να μη σπάσει το γυαλί που αναγράφει πάνω αυτά τα πέντε γράμματα, που για σένα έγιναν ο κόσμος σου. Κάποιες φορές ίσως να αισθάνεσαι το θύμα.

Όσο όμορφο είναι, λοιπόν, άλλο τόσο και δύσκολο. Άλλωστε, κανείς δεν έχει τα ίδια βιώματα με σένα, ούτε παρόμοιες εμπειρίες. Είναι μεγαλωμένος αλλιώτικα και μπροστά στα μάτια του εκτυλίχθηκαν εντελώς διαφορετικές παραστάσεις απ’ αυτές που ήσουν εσύ θεατής. Ο χαρακτήρας του απέχει κατά πολύ απ’ τον δικό σου ενώ η οπτική γωνιά που βλέπει εκείνος τα πράγματα για σένα είναι άγνωστη, μη κατανοητή. Η κατάταξη των προτεραιοτήτων του, τα πράγματα που τον βγάζουν εκτός εαυτού, οι συνήθειες κι οι συμπεριφορές του, όλα μα όλα, δεν έχουν καμία σχέση με το κέντημα της δικιάς σου ιδιοσυγκρασίας.

Λες κι όταν βρίσκεστε οι δυο σας, μερικές φορές, μπαίνει σε ισχύ ο νόμος τις αντιφατικότητας και σας τα κάνει όλα μπάχαλο κι άντε εσύ τώρα να τα τακτοποιήσεις πάλι όλα απ’ την αρχή. Και να ήταν μόνο αυτό! Τη διαδικασία να διαγράψεις και να ξεπεράσεις λόγια και κουβέντες που ειπώθηκαν πάνω στην ένταση και σε διέλυσαν, πού τη βάζεις;

Να σου πω, όμως, κάτι; Αυτή είναι η μαγεία της επαφής μεταξύ των ανθρώπων, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο άνθρωπός μας. Οι σχέσεις αδιαμφισβήτητα  θέλουν δουλειά, θυσίες, υποχωρήσεις, επαναπροσδιορισμούς, συμβιβασμούς και κατανόηση. Για να πετύχουν και να έχουν διάρκεια αυτοί οι έρωτες, που είναι ικανοί να μας αλλάξουν 180 μοίρες, απαιτούν από εμάς πολλά για να μας προσφέρουν πίσω άλλα τόσα.

Στα μέλια και στα γάλατα φαίνονται όλα τόσο εύκολα. Καμία προσπάθεια, ουδεμία ανάλυση, καμία διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης και προσωπικής κριτικής. Τόσο απλά και τόσο όμορφα. Τι έχεις να χωρίσεις στο κάτω-κάτω με κάποιον που ζείτε σε φάση συνεχούς ευτυχίας και γαλήνης. Ναι! Ξέρω σ’ αυτές τις  φάσεις ανταλλάσσετε βαρετές υποσχέσεις αγάπης κι όρκους, όπως ότι θα είστε πάντοτε συνοδοιπόροι.

Λάθος στιγμή ξεστομίζετε, σαν χείμαρροι, τα μεγάλα λόγια. Ξέρεις ποια είναι η σωστή; Μετά την ένταση, τις φωνές, τα νεύρα, τις κακίες και τα πικρόχολα σχόλια. Η μαγκιά στην αληθινή αγάπη, που φανερώνει την ανάγκη να μη χάσεις τον άλλο, είναι η γλώσσα να καταφέρνει να αρθρώσει όλες αυτές τις υποσχέσεις μετά τον όλεθρο.

Τότε που θα πονάς κι οι φωνές σας θα βάζουν οξύ στις πληγές για να τσούξουν πιο πολύ. Τότε πρέπει να πεις «σ’ αγαπάω και δε σε αλλάζω με τίποτα και για κανέναν», όταν θα αισθάνεσαι αδικημένος και προδομένος απ’ τον άνθρωπο, που –όπως λες– είναι για σένα τα πάντα.

Έτσι είναι οι σχέσεις, όπως το κρασί, που με τις κατάλληλες συνθήκες και τον καιρό γίνεται όλο και καλύτερο. Η μόνη διαφορά, ωστόσο, είναι πως στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να βάζεις νερό στο κρασί σου.

Οι άνθρωποι διαφέρουμε μεταξύ μας απ’ τη γη ως τον ουρανό, για να συμβιώσουμε και να συνυπάρξουνε απαιτούνται θυσίες. Οι κόκκινες γραμμές μας πρέπει να επαναπροσδιορίζονται και να γίνονται πιο ελαστικές, έτσι ώστε να ταυτίζονται και να τέμνονται, τις φάσεις που χρειάζεται, με αυτούς που αγαπάμε.

Πότε δε θα γίνεις πρωταγωνιστής σε μια σχέση πασπαλισμένη με αστερόσκονη. Μην είσαι αφελής. Καθετί που αξίζει, πονάει και κάποιες φορές πρέπει να πας με το κεφάλι ψηλά και να θυσιαστείς για τα αισθήματά σου, όπως το πρόβατο στη σφαγή.

Να μάθεις να κάνεις πίσω, όσο κι αν αγαπάς τον εαυτό σου, όσες φόρες κι αν του έχεις δώσει υπόσχεση πως δεν πρόκειται να υποχωρήσεις. Αν αισθάνεσαι πως ο άνθρωπος που έχεις αντικριστά σου αξίζει να σε τσαλακώσεις λίγο, αθέτησε την υπόσχεσή σου. Το δικαιούσαι!

Ό,τι κι αν σε συμβουλεύσουν οι άλλοι, οι τρίτοι, στο τέλος της μέρας, όταν τα φώτα σβήνουν κι η πόρτα κλείσει εκείνος ο άνθρωπος θα σε πάρει αγκαλιά. Εκείνος θα ακούσει τα παραμιλητά σου, θα σου κάνει στην άκρη τους φόβους σου και θα σου υπενθυμίσει γιατί σε αγαπάει.

Να υποχωρείς! Να ρίχνεις τον εγωισμό σου και να πορεύεσαι με το «εμείς». Άλλωστε, στη ζωή τα πάντα έχουν παραπάνω νόημα όταν διαιρούνται -ή, αν θες, όταν πολλαπλασιάζονται.

Αναλογίστηκες ποτέ πόσες υποχωρήσεις έχει κάνει εκείνος; Επειδή δεν ειπώθηκαν δεν πάει να πει πως δεν υπήρξαν!