Το «τι θα πει ο κόσμος» χάλασε πολλές σχέσεις

Γιατί μας καταβάλλει αυτός ο ανεξήγητος, ψυχοφθόρος και παρανοϊκός ψυχαναγκασμός  να αποδεικνύουμε στους άλλους πως είμαστε, όντως, ευτυχισμένοι; Από πού πηγάζει αυτή η τόσο αψυχολόγητη ανάγκη μας να δίνουμε, εμμέσως πλην σαφώς, αναφορά κι εξηγήσεις για το πόσο καλά περνάμε με τον άνθρωπό μας και να μας αφορά τόσο το τι θα πουν οι άλλοι;

Αναλογίστηκες, αλήθεια, ποτέ πόσες σχέσεις χάλασαν κι η αίτια δεν ήταν άλλη απ’ την αγωνία τι θα πει ο κόσμος; Πόσο κρίμα κι άδικο τόσες σχέσεις να θυσιάζονται, να φθείρονται κι ενίοτε να χαλάνε για χατίρι άλλων, τρίτων.

Σε έναν άλλο κόσμο, οι άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά και τους συνδέει κάτι όμορφο κι ουσιώδες παραμένουν μαζί. Χέρι-χέρι, δυνατοί και προστατευμένοι απ’ τους οποιουσδήποτε τοξικούς εξωγενείς παράγοντες. Σε αυτόν;

Μήπως να ξεκινούσαμε απ’ τον εαυτό μας; Άλλωστε, λένε πως αν θες να δεις την αλλαγή που περιμένεις πρέπει να ξεκινήσεις από σένα. Γι’ αυτό κι εμείς, θα σταματήσουμε να νοιαζόμαστε για το τι πιστεύει και λέει ο καθένας για τη σχέση μας. Δε μας αφορά η εντύπωση που θα σχηματίσουν για μας ή τον άνθρωπό μας. Όποιος κι αν είναι αυτός ο τρίτος που τρέχει να κρίνει την ευτυχία μας, κι ας είναι ακόμα και συγγενής ή φίλος.

Ώρα να σταματήσουμε να αναγκάζουμε πρώτα-πρώτα τον εαυτό μας κι ύστερα τον σύντροφό μας να δρα και να φέρεται με συγκεκριμένο τρόπο, εντός των ορίων που έθεσαν άλλοι, με το ακλόνητο επιχείρημα να μη δώσουμε δικαιώματα στον κόσμο.

Καιρός να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε, ώρα να ορθώσουμε ανάστημα και να προστατεύσουμε τη σχέση μας και κυρίως τις όποιες μικρές και μεγάλες επιθυμίες μας. Τι πάει να πει, δηλαδή, «πρέπει να πάμε εκεί για να μη μας πιάσουν στο στόμα τους».

Όχι, αγάπη μου! Αν θέλουμε να κάτσουμε σπίτι ή να πάμε βόλτα στη θάλασσα, δε θα κλειστούμε σε κοινωνικές υποχρεώσεις. Ούτως ή άλλως, ό,τι κι αν κάνουμε πάλι θα φροντίσουν να μας στολίσουν. Ανθρώπινο χαρακτηριστικό κι η κακεντρέχεια. Ο κόσμος, σπάνια, είναι καλός. Δε θα χαρεί με την ευτυχία σου, θα χαρεί όμως με τα προβλήματά σου. Όχι απαραιτήτως γιατί είναι όλοι κακόψυχοι. Ίσως να ψάχνουν παρηγοριά στα δικά τους προβλήματα, να ‘χουν την ανάγκη κάποιος να συμπάσχει μαζί τους.

Ζήσε, αγάπη μου, τον έρωτά σου. Προστάτευσε τη σχέση σου και σταμάτα να ενδιαφέρεσαι για τη γνώμη των άλλων. Κανείς δεν μπορεί να σε βάλει σε καλούπια αν εσύ ο ίδιος δεν του το επιτρέψεις. Κανένας τρίτος δεν είναι ικανός να δηλητηριάσει τη σχέση σου αν εσύ την περιφράξει με μαεστρία. Το αντίδοτο βρίσκεται στα δικά σου όρια και χειρισμούς, κατά πόσο τους επιτρέπεις να επεμβαίνουν κι αφήνεις την άποψή τους να σε επηρεάζει.

Να θυμάσαι πως στο τέλος της ημέρας ο κόσμος δε θα είναι εκεί να σε αγκαλιάσει, να σου σβήσει το φως, να σου χαϊδέψει τα μαλλιά και να σε σκεπάσει πριν αποκοιμηθείς. Κανένας «κόσμος» δε θα είναι εκεί όταν εσύ πονάς, όταν γελάς, όταν ονειρεύεσαι. Επαναπροσδιόρισε, λοιπόν, τις αξίες και το πού δίνεις βαρύτητα και ζήσε. Για σένα και μόνο.

Βάλε παρωπίδες, φόρα ωτοασπίδες και χέσε τους τρίτους. Τι θα πει ο κόσμος; Ας πει ό,τι μα ό,τι θέλει, εσύ να είσαι ευτυχισμένος κι όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Οι φαρμακερές οι γλώσσες δε θα αποτελέσουν ποτέ είδος προς εξαφάνιση. Χώνεψέ το και τιθάσευσε την ανάγκη σου να προβάλλεις στους άλλους την ευτυχία σου. Καλύτερα να μην ξέρουν τίποτα.

Δεν τους αφορά, όπως δε θα έπρεπε να αφορά κι εσένα τι θα πουν εκείνοι. Ο καθένας ας κοιτάει τα δικά του. Και παρά να ασχολούνται μαζί σου, ας ασχοληθούν να γεμίσουν τα κενά τους, αυτά που τους οδηγούν στο να ψάχνουν για λάθη στις ζωές τρίτων.

Η κλειδαρότρυπα της δικής σου ζωής μόλις έχει κλείσει. Ό,τι είδαν, είδαν, ό,τι είπαν, είπαν. Πώς θα είναι άραγε από σήμερα η μίζερη ζωή αυτού του «κόσμου» που δε θα έχει να πει κάτι για σένα, για εσάς; Δε σε αφορά!