Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής δεν είναι άλλο πέρα από την ίδια τη ζωή. Οι γυναίκες είναι αυτές που αποτελούν το μέσο, ώστε να δημιουργηθεί, να φυλαχθεί και εν τέλει να γεννηθεί η ζωή. Κρύβουν τόση δύναμη μέσα τους που ούτε εκείνες το ξέρουν μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή. Είναι ευλογημένα πλάσματα οι γυναίκες· παραχωρούν το σώμα τους και όλο τους το είναι, ώστε να φέρουν εις πέρας αυτήν τους την αποστολή, όταν φυσικά το επιθυμούν.
Για όλες αυτές που αποφασίζουν να βιώσουν τη μητρότητα, η οποία μπορεί να έρθει εύκολα ή σε άλλες περιπτώσεις πολύ δύσκολα, η πραγματικότητα δεν είναι ρόδινη. Το ροζ συννεφάκι της χαρούμενης και ευτυχισμένης μητέρας, απλά και μόνο επειδή θα γίνει μητέρα, δεν υφίσταται. Αντιθέτως, υπάρχει και μια πλευρά που μόνο ροζ δεν είναι. Εκεί κυριαρχεί το μαύρο – και το χειρότερο είναι ότι κανείς δε μιλάει για αυτήν.
Μητέρα και έμβρυο από το πρώτο δευτερόλεπτο της δημιουργίας του ζυγωτού (του πρώτου κυττάρου του εμβρύου) γίνονται ένα. Επικοινωνούν διαρκώς μέσω του πλακούντα και, πέρα από την τροφή που είναι ζωτικής σημασίας για το έμβρυο, η μητέρα του μεταδίδει και κάθε της συναίσθημα. Το έμβρυο συναισθάνεται οτιδήποτε νιώθει ή βιώνει η μητέρα. Όσο όμορφο και γλυκό είναι να νιώθει το μωρό τη χαρά και όλα τα θετικά συναισθήματα, τόσο άσχημο είναι να νιώθει όλα τα αρνητικά.
Φυσικά, οι μέλλουσες μητέρες – όπως και κάθε άνθρωπος – είναι εντελώς φυσιολογικό να νιώθουν και άσχημα συναισθήματα. Ωστόσο, το βάρος που πέφτει στη μητέρα είναι πολύ μεγάλο, και η κοινωνία βρίσκεται απέναντι και όχι δίπλα στις γυναίκες, όπως όφειλε. Αντί, λοιπόν, να κανονικοποιηθούν όλα τα αντικρουόμενα συναισθήματα κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, αντί να μιλούν οι νέες μαμάδες για αυτά και η πολιτεία να ενημερώνει τους πολίτες ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, τελικά καταλήγουν απλώς να αποσιωπούνται.
Η μητέρα, γνωρίζοντας την κατάσταση, νιώθει τύψεις και ενοχές και βρίσκεται συχνά σε αδιέξοδο. Πολλές γυναίκες ντρέπονται που βιώνουν και κάτι πέρα από την αστείρευτη ενέργεια και χαρά κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, επειδή άλλες γυναίκες δεν έχουν καταφέρει να γίνουν μητέρες, και άρα νιώθουν αχάριστες που ζουν αυτό το μοναδικό πράγμα χωρίς να το εκτιμούν. «Δεν πρέπει να στεναχωριέσαι, σκέψου το παιδάκι σου», είναι επίσης μια φράση που ακούγεται εξαιρετικά συχνά από τον περίγυρο της εγκυμονούσας.
Αλλά τελικά αυτήν την εγκυμονούσα, ρε παιδιά, ποιος τη σκέφτεται; Είναι κανείς κοντά της να την καταλάβει και να την ακούσει;
Πέρα από τις καταστάσεις που βιώνει, οι οποίες τη φέρνουν ενδεχομένως σε δύσκολη θέση, έχει να διαχειριστεί και τους εσωτερικούς παράγοντες: τις ορμόνες. Και αυτές οι ορμόνες είναι πολύ άτιμες. Κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης και γενικότερα της μητρότητας, γίνονται ανυπόφορες. Τη μια σου φέρνουν ευφορία, την άλλη πανικό· τη μια πιάνεις την κοιλιά σου και νιώθεις ευλογημένη, και την άλλη σκέφτεσαι: «Πώς έφτασα σε αυτό το σημείο και τι θα κάνω τώρα;»
Η καρδιά και η λογική βρίσκονται σε μια συνεχή διαμάχη για το ποια έχει δίκιο και ποια πρέπει να ακολουθήσει η μητέρα. Οι ορμόνες φροντίζουν να νιώθει τα πάντα πιο έντονα, πιο άτσαλα, και οι αντιδράσεις της φτάνουν στο σημείο να μην έχουν καμία λογική εξήγηση. Το κλάμα γίνεται ο καλύτερός της φίλος. Κλαις γιατί συγκινείσαι με το θαύμα που ζεις κι από την άλλη κλαις γιατί φοβάσαι μη συμβεί κάτι στο μωρό σου. Και μετά κλαις γιατί νιώθεις κακιά μαμά που έκλαψες και στεναχώρησες το μωράκι σου.
Κάψιμο έτσι;
Παράλληλα, νευριάζεις γιατί σου δίνουν υπερβολική σημασία οι γύρω σου, αλλά νευριάζεις και όταν δε σου δίνουν. Ειλικρινά θέλω να με πιστέψεις, αγαπητέ αναγνώστη: οι έγκυες δεν το κάνουν επίτηδες. Δεν έχουν σκοπό να σε εκνευρίσουν. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρουν ούτε εκείνες πώς να νιώσουν και πώς να επικοινωνήσουν αυτά που νιώθουν – και έτσι καταλήγουν να τα θαλασσώνουν.
Είναι μαγικό και πρωτόγνωρο αυτό που συμβαίνει μέσα τους. Οι γυναίκες μπορεί εκ φύσεως να είναι προγραμματισμένες να γίνουν μητέρες και το σώμα τους να βιώσει την εγκυμοσύνη και τη γέννα σαν διαδικασίες, όμως κανείς δεν τις προετοιμάζει για το τι θα ζήσουν σε αυτό το ταξίδι.
Ο δρόμος προς τη μητρότητα και γενικώς τη γονεϊκότητα είναι σαν να αγωνίζεσαι να φτάσεις σε έναν προορισμό που δε γνωρίζεις, παίρνοντας διάφορα μονοπάτια χωρίς χάρτη. Κάθε επιλογή οδηγεί σε διαφορετική διαδρομή, χωρίς να ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη. Είσαι μόνη, κουρασμένη, αγχωμένη σε έναν αγώνα που είναι αμφίβολο αν θα καταφέρεις να τερματίσεις.
Η ευθύνη του να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και να του δώσεις τα απαραίτητα εφόδια ώστε να πορευτεί σε αυτή τη ζωή είναι ειλικρινά τρομακτικά τεράστια. Από την άλλη, όμως, μέσω της μητρότητας, νιώθεις τόσο πλήρης γνωρίζοντας την ανιδιοτελή αγάπη. Μία αγάπη μοναδική που δε μοιάζει με καμία άλλη.
Δίνεσαι ψυχή τε και σώματι σε έναν άλλο άνθρωπο – κι αυτό θα είναι για πάντα. Μια αγάπη διαχρονική, ολοκληρωτική και χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αγαπάς το παιδί σου ακριβώς επειδή είναι παιδί σου και πάντα θα ανησυχείς για αυτό και θα εύχεσαι να έχεις πάρει τις σωστές για εκείνο αποφάσεις.
Αυτή είναι, πολύ συνοπτικά, η προετοιμασία για τη μητρότητα από τα μάτια μιας νεαρής μαμάς — και συνάμα το πιο ξεχωριστό κι αληθινό πράγμα που έχει ζήσει.
Συντάκτης: Μαρία Μπρισιμτζή
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
