Πολύ συχνά βρίσκω τον εαυτό μου να νοσταλγεί τη δομή της σχέσης όπως ακριβώς ήταν διαμορφωμένη στο δημοτικό. Τότε που η σχέση, όπως και τα μαθηματικά, έφταναν βαριά-βαριά μέχρι την προπαίδεια του δέκα και του εννιά που ποτέ δεν έμαθες καλά. Τότε που κουτσά στραβά θα την έλυνες την άσκηση, γιατί δεν είχε και πολλά να κάνεις.
Παράδειγμα (ή αλλιώς προσομοίωση): Ένα (1) αγοράκι, αγαπάει ένα (1) κοριτσάκι, οπότε πάει το αγοράκι στο κοριτσάκι και του δηλώνει την ακατανίκητη έλξη που νιώθει γι’ αυτό. Γεννιέται τότε το πρόβλημα που επιζητεί λύση και ακούει στην ερώτηση «θέλεις να τα φτιάξουμε;»
Αυτό λοιπόν το πρόβλημα επιδέχεται μόνο δύο λύσεις. Η μία είναι να σου βγει αδύνατη η εξίσωση γιατί οι μονάδες σου δεν προστίθενται με τίποτα και το δεύτερο είναι να κάνεις μια απλή και κατανοητή πρόσθεση και να προκύψει το 1+1=2. Τόσο απλά. Ειλικρινά αυτή η ερώτηση σε έβγαζε από οποιαδήποτε δύσκολη θέση σχετικά με το ποιος είναι ο κατάλληλος και λιγότερο φλώρικος τρόπος να ζητήσεις από τον έρωτα τη εφτάχρονης ζωής σου να είστε μαζί.
Πλέον τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, καθώς τα μαθηματικά, όσο περνάνε και τα χρόνια γίνονται περίεργα σύμβολα που λύνεις χωρίς να περιέχουν καν αριθμούς καμιά φορά, που όπως έσπευσαν να μας ενημερώσουν αργότερα στο πανεπιστήμιο, ονομάζονται και ανώτερα, καθώς είναι ένας σκέτος γρίφος ενίοτε. Ακριβώς όπως και οι σχέσεις. Λύνονται και προχωράνε υπό προϋποθέσεις, με υποθέσεις και ελέγχους για το αν ορίζεται η εξίσωση στο χώρο και το χρόνο που θέλεις. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι απλά να μη λύνεις την άσκηση και να περιμένεις ως δια μαγείας κάτι να γίνει να ξεκαθαρίσει η φάση.
Εκεί λοιπόν έρχεται και το μεγάλο συμπέρασμα της υπόθεσης. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η κρίση πανικού κι η συνειδητοποίηση του ότι έχεις σχέση, έχουν γίνει η απόλυτη εξίσωση. Αν απλά σου παρέθετε ο άλλος τη χρυσή ερώτηση του δημοτικού, δε θα είχες για τίποτα να ανησυχήσεις ή να σκεφτείς. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες για το που το πάει, τι ακριβώς συμβαίνει με την πάρτη του, γιατί απομακρύνεται ή πλησιάζει πολύ, γιατί τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο ενώ κατά βάθος τα πάντα είναι απόλυτα ξεκάθαρα σαν καθαρό νερό. Αν απλά σου έκανε ή του έκανες την ερωτησούλα, θα λύνατε την εξίσωση απλά και γρήγορα και ο πανικός δε θα ‘βρισκε μέρος να χωθεί.
Ό,τι πανικό άλλωστε έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος στη ζωή του, είναι γιατί έχωσε μέσα της όση αμφιβολία χωρούσε. Ας μην κάνουμε τα πράγματα ξεκάθαρα μωρέ, τον θέλω με θέλει, κοιμόμαστε κάθε βράδυ μαζί αλλά τι είμαστε; Φίλοι. Ε ρε φίλε να σου πω κάτι; Αν δεν αντιλαμβάνεσαι πόσο ηλίθιο ακούγεται αυτό το πράγμα που λες και θέλεις μετά μανίας να πιστέψεις, είναι σαν να προσπαθείς να αποδείξεις ότι ο κύκλος έχει γωνίες. Ε, δεν έχει.
Προφανώς και θα πανικοβληθείς όταν συνειδητοποιήσεις ότι έχεις σχέση, εσύ, δεσμοφοβικέ τύπε και τύπισσα και θα πανικοβληθείς, γιατί έχεις όλα τα συμπράγκαλα μιας σχέσης, χωρίς να έχες τα κότσια ν’ αντιμετωπίσεις μια φορά αυτό που σου συμβαίνει. Και τι κάνεις; Πανικοβάλλεσαι, παίζει και να φύγεις όσο πιο μακριά γίνεται για να μην μπεις στο κλουβί, για να μείνεις μετά μόνος σου και να σου σκάσει η μεγάλη αλήθεια, πως τελικά αυτό ήθελες.
Τα πράγματα γίνονται όσο δύσκολα τα κάνουμε εμείς. Κι αυτό γιατί όσο πιο περίπλοκο είναι κάτι, τόσο πιο δυναμικοί και μάγκες νιώθουμε εμείς που το αντιμετωπίζουμε. Γι’ αυτό πήγαμε και κάναμε κάθε έννοια ανθρώπινης συνύπαρξης ένα σταυρόλεξο. Μα όπως και στα μαθηματικά, όσο λαβύρινθος και να είναι η άσκηση, πάντα θα βρεις σε ένα σημείο την γνωστή εξίσωση του 1+1. Κι αυτό κι εγώ κι εσύ ξέρουμε, ότι πάντα κάνει 2. Τώρα αν σε φρικάρει η λέξη σχέση, πες το και διαστημόπλοιο. Έτσι κι αλλιώς οι λέξεις είναι απλά μια σύμβαση. Τα συναισθήματα όμως όχι.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
