Έχω σκεφτεί τρία πιθανά σενάρια εισαγωγής γι’ αυτό το κείμενο. Ούτε τεχνική έκθεση να ήταν.
Ο λόγος; Ετών δεκατρία και με μάτια γκρι, ο μικρός αδερφός μου. Ήρθε προχθές και με ύφος γεμάτο μυστικοπάθεια μου αποκάλυψε πως μια φίλη του έχει σχέση με κάποιον ελαφρώς εώς αρκετά μεγαλύτερό της και είναι όλη μέρα στο κινητό. «Σχέση» μου είπε. Γέλασα.
Ένα θέμα γεννήθηκε, μια υπόληψη θίγεται. Δεν πειράζει, εμείς να μαστε καλά.
Προβληματίστηκα, που λέτε. Όταν εγώ ήμουν δεκατρία είχα μόλις παραδώσει τις κούκλες μου, με πολύ βαριά καρδιά ομολογουμένως, φορούσα ακόμα σεταρισμένα ρούχα αν και ήταν οι τελευταίες μέρες τους και αγαπούσα έναν Δημήτρη που ζήτημα να είχαμε πει και τρία γεια.
Σχέση είχα με τους γονείς μου, τους φίλους μου και το παγωτό. Καλά για κινητό δε θα μιλήσω καν.
Αλλά πες εγώ ήμουν το άλλο άκρο, ελαφρώς υπερπροστατευμένη, με παρατεταμένη πέραν του κανονικού, παιδική ηλικία. Δε θα κρίνω αυτό, αν και πιστεύω πως δε με έβλαψε στο ελάχιστο το ότι διατηρήθηκε η αθωότητα όσο γινόταν περισσότερο.
Το πιστεύω πως ο έρωτας δεν έχει ηλικία, ούτε η αγάπη. Μάλιστα θεωρώ πως σε μικρές ηλικίες, έχει την πιο αγνή και ειλικρινή μορφή του, μιας και όποιας μορφής αρνητισμός, δεν έχει προλάβει να τρυπώσει σε καρδιές, φέρνοντας άμυνες και δισταγμούς.
Παρ’ όλα αυτά, η σχέση έχει.
Αρχικά, υποτίθεται ότι μια σχέση γίνεται η προτεραιότητά σου, πράγμα το οποίο αν σου συμβεί στα δεκατρία, γίνεσαι αυτό το σπαστικό μικρομέγαλο που νομίζει ότι βρήκε το άλλο του μισό και τον έρωτα της ζωής του. Ως επακόλουθο του παραπάνω, οι παρέες και οι φίλοι του ξαφνικά δεν είναι και τόσο ενδιαφέροντα όσο τα γλυκούλικα μηνύματα της αγαπουλίνας του.
Ποια αγαπουλίνα, μικρό μου σκατό; Που ακόμα δε βγήκες από το αυγό σου και θες σοβαρή σχέση.
Αρχικά στην ηλικία των δεκα και κάτι, δεν αξίζει να θες τίποτα σοβαρό. Αυτή η βιασύνη να μπει κάποιος στον σοβαρό και ευυπόληπτο κόσμο των σχέσεων δηλώνει μια ανασφάλεια ως προς τη γυναικεία, συνήθως, φύση του ατόμου, μιας και είναι φαινόμενο που οι άντρες έχουν φροντίσει να αφήσουν στην άκρη.
Και πολύ καλά κάνουν. Βλέπεις στην εφηβεία επιβάλλεται να είσαι ανώριμος, επιβάλλεται να μην ζητάς τίποτα σοβαρό, τίποτα που να σε δεσμεύει και να σου στερεί την παιδικότητά σου.
Πόσο καιρό νομίζεις θα την έχεις, μικρέ ανόητε φίλε μου; Μια ζωή μεγάλος θα είσαι, μια ζωή θα τρέχεις πίσω από κάποιον ή κάποιος θα τρέχει πίσω σου, δε θα ξέρεις από ποιο δράμα και υποχρέωση να πρωτοξεφύγεις.
Κάθε πράμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο έλεγε η γιαγιά μου.
Το να προσπαθείς να χωρέσεις μια παιδική ψυχή σε μια ενήλικη συμπεριφορά είναι σαν να τρως το φιλέτο σου κατεψυγμένο.
Προφανώς και σημασία έχει το ότι θα το φας, μα αν δεν το περάσεις από τη φωτιά, δε θα αποκτήσει ποτέ τη γεύση που θες.
Και ξέρεις και κάτι άλλο; Μπορεί όντως τον έρωτα της ζωής σου να τον βρεις στα δεκατρία. Αλλά αν είναι όντως αυτός, θα είναι εκεί και όταν θα φτάσεις εικοσιτρία.
Άσε που έρωτας δε σημαίνει απαραίτητα σεξουαλική σχέση με ενήλικα στοιχεία. Κι αν είναι κάτι να φτιάξετε, φτιάξτε κάστρα στην άμμο και σπιτικές γρανίτες φράουλα.
Τα άλλα θα έρθουν όταν είναι να έρθουν από μόνα τους. Πάντα έρχονται. Και πάντα είναι μαγικά, αν ξέρεις να περιμένεις.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
