Είναι ακριβώς όπως ένα αναμμένο κερί στην τούρτα των γενεθλίων σου. Στέκεται εκεί, περήφανο και λαμπαδιασμένο, περιμένοντας την ευχή σου. Και πάντα, ακόμα κι αν έχεις πετάξει από πάνω σου κάθε σημάδι ρομαντισμού που σου άφησαν οι παιδικές σου μνήμες, ακόμα κι αν έχεις γίνει ο πλέον αφοριστικός και μηδενιστής, θα κάνεις μια ευχή και θα πιστέψεις με όλη σου τη δύναμη ότι θα πραγματοποιηθεί.
Είναι η ελπίδα των ανθρώπων πως όλα έχουν φτιαχτεί για να βγάζουν νόημα και πως κάποια στιγμή, θα καταφέρουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Πως κάθε αποτυχία, κάθε σχέση που πήγε στο διάολο γιατί δυο άνθρωποι φοβήθηκαν ή στέγνωσαν από επιθυμία, θα οδηγήσει σε μια πλήρωση, σε μια ευχαρίστηση που θα σε γεμίσει όταν λειτουργήσουν οι συμπτώσεις, για να βγάλουν ένα καλοδουλεμένο σχέδιο ευτυχίας.
Ακούω καμιά φορά, ή πιάνω και τον ίδιο μου τον εαυτό να κριτικάρει αυστηρά τους ανθρώπους που βρίσκουν τα πάντα υπέροχα, ή ευελπιστούν ότι θα καταλήξουν κάπως υπέροχα, ακόμα κι αν είναι ιδιαιτέρως άσχημα ή επικίνδυνα συναισθηματικά. Μα είναι ίσως πολύ πιο έξυπνοι από σένα κι από μένα που κρατάμε μια ζωή τις άμυνες μας σαν ασπίδα από γυαλί. Γιατί εκείνοι καταφέρνουν να το σπάσουν, σε μια προσπάθεια να είναι γυμνοί σε ό,τι έχει να τους προσφέρει μια σχέση.
Γιατί ακόμα και να πληγωθείς παράφορα, ακόμα κι αν νομίζεις ότι η καρδιά σου θα ανοίξει σπάζοντας σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια είσαι πιο κοντά στην ευτυχία απ’ ό,τι όταν φυλάγεσαι πίσω από κλειδωμένες πόρτες και σφιχτά παντζούρια. Γιατί ελπίζεις κι η ελπίδα είναι εκείνη που κινεί τον κόσμο, όταν βαριέται να πάρει τα πόδια του. Πάντα ελπίζεις όταν επενδύεις συναισθηματικά, πάντα πιστεύεις πως βρήκες αυτό το κάτι διαφορετικό, πως αυτή τη φορά είναι αλλιώς, πως στο τέλος δε θα καταλήξετε δυο ραγισμένα σώματα με δυο ακέραιους εγωισμούς.
Δεν κυνηγάς τον πόνο και το δράμα, όπως το ζώο κοιτάει πώς θα επιβιώσει μακριά από αστραπές και χιονοθύελλες. Έχεις δει κανένα ελάφι να βουτάει στο κενό; Είναι τόσο αρχέγονο κι ισχυρό το αίσθημα της επιβίωσης που θέλει τεράστια αυτοκυριαρχία για να του αντισταθείς. Ακόμα όμως κι αν τα καταφέρεις, την πιο κρίσιμη στιγμή και πάλι θα σε νικήσει. Έτσι κι οι άνθρωποι μπορεί να τρέφονται, όπως λένε απ’ τη θλίψη και τη ματαιότητα των πραγμάτων μα κατά βάθος απλά ελπίζουν να λένε μαλακίες και να μην ισχύει τίποτα από αυτά που προσπαθούν να αποδείξουν.
Πάντα πιστεύεις το παραμύθι, πάντα κοιμάσαι τα βράδια με την ελπίδα να είναι αύριο μια τέλεια μέρα. Αν δεν είχαμε όλα αυτά τα όνειρα, ακόμα και κρυφά για να μη μας πουν αφελείς ή αλλοπαρμένους, θα φυτεύαμε απλά μια σφαίρα στο κεφάλι μας, γιατί δε θα είχε πουθενά να μας πάει η ζωή. Θα ήταν μια διαρκής αλληλουχία αναιρέσεων κι ακυρώσεων, όπου η εξέλιξη θα ήταν απλά μια πρόβλεψη που βγήκε.
Μα όλο το αλάτι της γης, έχει κλειστεί σε αυτή τη ρομαντική αίσθηση πως όλα θα πάνε καλά και για κάποιο λόγο που ούτε εγώ ούτε εσύ ξέρουμε, θα λειτουργήσουν. Μπορεί να πονέσουμε πολύ, μπορεί για λίγο να ξεχάσεις πώς γίνονται οι ευχές μα κάθε φορά που θα ανάβει εκείνο το κερί των γενεθλίων σου, ασυναίσθητα θα βγαίνει απ’ τα χείλη σου η πιο όμορφη ευχή.
Κι εσύ, σαν ένας άλλος μικρός πρίγκιπας, θα την πιστέψεις. Άλλωστε όλα κάποτε έγιναν γιατί κάποιος πίστεψε, ενάντια σε όλον τον κόσμο, ότι μπορούν να γίνουν.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
