Εγώ πότε θα γίνω μάνα;

Ειλικρινά αδυνατώ να αντιληφθώ τον τρόπο λειτουργίας της γυναικείας ψυχολογίας σε πάρα πολλά θέματα. 

Ας πούμε τι πάει να πει, «εγώ πότε θα γίνω μάνα»; 

Στις οχτώ και σαράντα την Κυριακή το βραδάκι ας πούμε, σε βολεύει;

Ναι ρε κοπέλα μου δεν σε καταλαβαίνω. Ούτε εσένα, ούτε τις φίλες σου που επειδή από μικρές είχαν αποστηθίσει τις σελίδες από το παιδί μου κι εγώ και των απανταχού άρλεκιν, θεώρησαν ότι αν μέχρι τα εικοσιεννιά δεν έχεις μπει ήδη στον τρίτο, είσαι μια αποτυχία κινούμενη.

Προφανώς και είσαι το απόλυτο μηδενικό αν φτάσεις τριάντα και είσαι χωρίς παιδί, καλά αν είσαι και ανύπαντρη, τότε δεν αξίζεις ούτε να σε φτύσουν. Άλλωστε η μάνα σου είχε κάνει παιδί και οικογένεια στα 25 και ο μπαμπάς σου θέλει να γίνει παππούς νέος, για να παίζει με το Γιωργάκη σου ποδόσφαιρο.

Κι εσύ βρε ηλίθιο ον, θα κάτσεις να κάνεις παιδί για να έχουν οι γονείς σου να παίζουν; Παρ’ τους μια κουδουνίστρα.

Ή μήπως νομίζεις ότι τα παιδιά φυτρώνουν και μεγαλώνουν με πότισμα;

Ξέρεις γιατί η δική μας γενιά έχει βγει γεμάτη ανασφάλειες και τεράστια ψυχικά προβλήματα;

Γιατί οι γονείς μας αποφάσισαν να αποκτήσουν αυτόν τον τίτλο πολύ πριν νιώσουν πραγματικά έτοιμοι, επειδή και οι προγενέστεροί τους είχαν οχτώ παιδιά μέχρι να φτάσουν τριάντα.

Έχω για σένα δυο λέξεις. Άλλες εποχές.

Άλλοι ρυθμοί, άλλη ζωή, άλλ’ αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα γενικότερα.

Δεν πας να κάνεις παιδί επειδή το λέει ο γείτονας, ο μπαμπάς, η πεθερά, το κάρμα, η θρησκεία και το στεγαστικό.

Το παιδί το κάνεις όταν νιώσεις έτοιμη. Όχι μόνο ψυχολογικά, επειδή ξαφνικά το βιολογικό σου ξυπνητήρι βάρεσε κόκκινο.

Αν δεν έχεις λεφτά να βγάλεις την εβδομάδα και τρως κάθε δεύτερη μέρα μακαρόνια, αν δεν ξέρεις τι είναι το πορτ μπεμπέ κι αν ο πιθανός πατέρας του παιδιού σου θεωρεί ύψιστη σημασία να περάσει μια ακόμα πίστα στο κάντι κρας, μην το κάνετε το δόλιο το παιδί ακόμα.

Περιμένετε μέχρι να είστε έτοιμοι να δεχτείτε, πως από δω και πέρα θα ζείτε για κάποιον άλλο, πως ο εαυτός σας θα έρχεται δεύτερος εφ’ όρου ζωής.

Δεν είναι εύκολο και δεν θεωρώ δειλία και εγωισμό το να μην είσαι έτοιμος να δεχτείς τη ζωή σου με αυτήν τη νέα μορφή. Αλλά το παιδί δεν είναι πείραμα για να το δοκιμάσεις να δεις αν πέτυχε για να το επαναλάβεις.

Το παιδί είναι απόφαση, δική σου και του συντρόφου σου, ανεπηρέαστη από τα ηλίθια κοινωνικά πρότυπα και υποδείξεις του αδιάφορου κόσμου.

Είναι ένας άνθρωπος που θα έρθει και θα σου ξεσκίσει τον χρόνο και τη ζωή, που θα αλλάξει όλο σου το είναι.

Αν δε συμβεί αυτό, σημαίνει πως δεν άφησες τις συνθήκες να ωριμάσουν μέσα σου, πως δεν ήσουν έτοιμη να παρατήσεις τον εαυτό σου και τα θέλω σου για να βάλεις τα θέλω κάποιου άλλου σε πρώτο επίπεδο.

Και δεν χρειάζεται να ζητήσεις συγνώμη γι αυτό από κανέναν.

Όταν έρθει η στιγμή, αν έρθει, θα το καταλάβεις. 

Άλλωστε ο υπέροχος άνθρωπος που θα φέρεις κάποια στιγμή στον κόσμο, θα ξέρει ότι έχει μια θέση να ανήκει στη ζωή σου, που δε θα είναι ούτε δανεική, ούτε κλεμμένη.

Θα είναι καθαρά δική του και θα του την έχεις χαρίσει εσύ. 

Αληθινά και απλά, χωρίς δεύτερες σκέψεις και καταπίεση για την εκπλήρωση ξένων στόχων και βλέψεων.

Έτσι μόνο πρέπει να έρχονται στον κόσμο οι άνθρωποι. Κι έτσι μόνο πρέπει να φεύγουν.