Είμαι εδώ για σένα

Είμαι εδώ για σένα. Και στο λέω τώρα που εσύ κοιμάσαι δίπλα μου, κουρασμένος κι απογοητευμένος από άλλη μια μέρα που δε σου έδειξα πόσο σ’ αγαπάω. Ξέρεις, οι άνθρωποι δυσκολεύονται  να κάνουν λέξεις τα συναισθήματα, μπερδεύονται και λένε άλλα από αυτά που εννοούν. Κι  εσύ μετά νομίζεις πως δε νοιάζονται, πως δεν τους αφοράς.

Γι’ αυτό κι εγώ στο λέω τώρα που κοιμάσαι, για να ησυχάσω το υποσυνείδητό σου, γιατί η λογική είναι τόσο λίγη μπροστά στο μέσα μας. Το σ’ αγαπάω το ακούς, το βλέπεις, μπορείς να δεις τις λέξεις να βγαίνουν με ροή απ’ τα χείλη. Μα δεν αξίζουν τόσο όσο νομίζουμε, γι’ αυτό και δε μας ηρεμούν. Γι αυτό και δε μας φτάνουν.

Είμαι εδώ. Είμαι εδώ όταν κοιμάσαι, όταν ξυπνάς εκνευρισμένος και δεν ξέρεις καν το γιατί. Είμαι εδώ όταν πίνεις τον καφέ σου μέτριο και θυμώνεις που δε σου πέτυχε στη ζάχαρη. Όταν γελάς επειδή χαίρεσαι ή συγκινείσαι, όταν γελάς για να μη σπάσεις κάθε γυάλινο αντικείμενο απ’ την οργή σου. Όταν κρύβεσαι από μένα, όταν πολλές φορές, κρύβεσαι από σένα. Όταν φοβάσαι, όταν δεν είσαι σίγουρος για τις επιλογές σου και θέλεις μια μικρή επιβεβαίωση, ένα νεύμα που θα δείξει πως όλα είναι καλά.

Είμαι εδώ κι όταν δε θέλω, είμαι εδώ όταν δεν αντέχεις να είμαι. Είμαι εδώ όταν είμαι εγωίστρια, ξεροκέφαλη, όταν πιστεύω πως μου ανήκει ο κόσμος όλος και μαζί με αυτόν κι εσύ. Κι αυτό το ξέρω πως το ζητάς, ακόμα κι όταν ζητάς το ακριβώς αντίθετο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πιο σημαντικό απ’ το να βρεις κάποιον να σ’ αγαπάει, είναι να βρεις κάποιον που να σε αντέχει. Κι εμείς, χαζέ, εκεί είναι που νικάμε παρά όλων των προγνωστικών. Νικάμε γιατί αντέχουμε, γιατί εγώ είμαι εδώ κι εσύ γιατί μ’ αφήνεις να είμαι.

Γι’ αυτό κι εσύ μη μου λες σ’ αγαπάω. Γιατί μου φτάνει όταν απλά είσαι εδώ.  Όταν με παίρνει ο ύπνος στη μέση της ταινίας κι εσύ γελάς που ποτέ δε θα δω μια ταινία ολόκληρη, δίνοντάς μου ένα φιλί που ποτέ δε θα καταλάβω μέσα στη θολούρα μου. Όταν πλένεις υπομονετικά τα πιάτα που εγώ λέρωσα, απλά για να με αφήνεις να γράφω. Όταν μας παίρνει ο ύπνος σε διαφορετικό μέρος του σπιτιού, μα ξυπνάμε στο ίδιο γιατί κάποιος απ’ τους δύο ήθελε τον άλλον κοντά του.

Έλα λοιπόν, να κάνουμε κάθε «εκεί», «εδώ». Να γίνουν όλες οι αποστάσεις γέφυρες, να ησυχάσουμε από ανασφάλειες που ποτέ δε μας άξιζαν. Έλα να είμαστε εδώ. Στον παλιό καναπέ, που έχει μια τρύπα απ’ την καύτρα του τσιγάρου που δε θυμόμαστε καν αν ήταν δικό σου ή δικό μου. Να είμαστε εδώ τα βράδια μα πολύ περισσότερο τα πρωινά, που ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα και καμιά φορά δεν τον προλαβαίνουμε.

Άσε τα «σ’ αγαπάω» για άλλη μέρα. Σήμερα έλα να, απλά, να είμαστε. Και μετά από αυτό το ρήμα, κοίτα να δεις, κολλάει κάθε φράση. Μαζί, εδώ, καλά. Η πιο μεγάλη ευτυχία στη ζωή, είναι να έχεις έναν άνθρωπο που ξέρει γιατί κλαις, γιατί γελάς, γιατί σιωπάς. Κι εμείς αυτά τα γιατί, τα απαντάμε όλα με ένα απλό «είμαι εδώ».

Είμαι εδώ χαζέ, κι ελπίζω να ονειρεύεσαι όμορφα απόψε. Αν πάλι όχι, δεν πειράζει. Κι αύριο, με τον θυμό πάλι εδώ θα είμαι. Πάλι εκεί θα είσαι κι εσύ. Έλα να συναντηθούμε.