Επικές βραδιές με φίλους κι επιτραπέζια

Δεν έχεις υπάρξει διασκεδαστικός άνθρωπος ποτέ σου, αν δεν ξέρεις να εκτιμάς την αξία ενός επιτραπέζιου. Και το λέω με πλήρη συνείδηση, γιατί είμαι απ’ τη φύση μου πολύ ανταγωνιστικός άνθρωπος, οπότε είχα πείσει τον εαυτό μου πως δε μου αρέσουν τα επιτραπέζια. Γιατί; Γιατί έχανα. Τόσο κόμπλεξ.

Μα το επιτραπέζιο είναι θρησκεία, είναι άποψη, είναι ένα όμορφο γεμάτο βράδυ, με πολύ γέλιο και μεγάλη δόση εκτόνωσης, αφού μπορείς να γίνεις όσο εριστικός ή αλαζόνας θέλεις, αρκεί να το κρατήσεις στα όρια του fair play. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το να παίζεις δίκαια είναι η μισή μαγεία του επιτραπέζιου. Κι αυτό έρχεται να στο αποδείξει πρώτη και καλύτερη η βασίλισσα όλων, η μεγαλειώδης και τεράστια monopoly.

Αυτό το επιτραπέζιο, έχει φτιάξει κι έχει γκρεμίσει σπίτια, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έχει κάνει οικογένειες να μη μιλιούνται απ’ τα νεύρα τους, επειδή ο κακός «τραπεζίτης» κατέσχεσε την ξενοδοχειακή μονάδα που με τόσο κόπο έχτισε το πιόνι «πύργος του Άιφελ». Η monopoly, φίλε, είναι ο πιο έξυπνος τρόπος να γίνεις απόλυτα καπιταλιστής και να σ’ αρέσει κιόλας. Σου μαθαίνει το χρήμα, σου διδάσκει τις οικονομικές συμφωνίες, σε αναγκάζει να προβλέψεις τυχούσες χρεοκοπίες. Γι’ αυτό κι εγώ όταν ήμουν μικρή και με το ζόρι ήξερα τις δραχμές, έπαιζα και έχανα γιατί ο συμπαίκτης μου, που ήξερε από δραχμές, με δούλευε ψιλό γαζί και μου έδινε μόνο πεντόδραχμα. Πλάκα είχε, δε λέω, αλλά μια φορά δεν τον κέρδισα τον άτιμο. Τώρα έχει τελειώσει οικονομικά, μπορείτε να τον τρέμετε άφοβα.

Όμορφη η monopoly, με τόσες διαφορετικές εκδοχές και τόσα πολλά να ανακαλύψεις, περνώντας σου ταυτόχρονα κι όλα τα μηνύματα που θέλει, χωρίς καν να το παίρνεις πρέφα. Όπως ακριβώς και το taboo. Μου έχουν κάνει παρατήρηση σε μαγαζί για το παιχνίδι αυτό. Εκεί κι αν φωνάζεις, αν πωρώνεσαι, αν σου βγαίνει το λαρύγγι για να εξηγήσεις μια λέξη με εκατό διαφορετικά νοήματα. Να σε βρίζει τη μια ο συμπαίκτης σου που βγάζεις μόνο κάτι φθόγγους αντί να μιλάς ελληνικά, να αγκαλιάζεστε σαν κουμπάροι απ’ την άλλη, αν πάει καλά το πράγμα και βρείτε τη λέξη με τον πιο ηλίθιο και περίεργο συνειρμό που θα μπορούσε να υπάρξει.

Υπάρχει κι η κατηγορία του trivial, βέβαια, που για να ξέρεις κάποιες απαντήσεις πρέπει να έχεις άμεση πρόσβαση στα αρχεία του BBC. Είναι παιχνίδι που έχει φτιαχτεί για να σου αποδείξει πόσο ηλίθιος είσαι, δεν εξηγείται διαφορετικά. Πιθανολογώ πως μαζεύτηκαν ένα βράδυ όλοι οι σπιρτούληδες του κόσμου και σκέφτηκαν έναν τρόπο να ξεφτιλίσουν κάθε μέσο μυαλό στον μάταιο τούτο κόσμο. Κι αν τύχει και βρεις απάντηση χαίρεσαι τόσο πολύ, που νιώθεις αυτόματα δέκα επίπεδα πάνω σε εξυπνάδα.

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για τα επιτραπέζια, για όλες εκείνες τις κατηγορίες παιχνιδιών που πρέπει να ζωγραφίσεις, ή να περπατήσεις πάνω σε κόκκινους και κίτρινους κύκλους (και πιθανότατα να φασώσεις στο τέλος), να φτιάξεις πίτσες, να εγχειρίσεις ασθενείς, να παίξεις όλους τους ρόλους κι όλα τα επαγγέλματα στην πιο διασκεδαστική τους εκδοχή. Είναι το πιο περίεργο δέσιμο τα επιτραπέζια, γιατί και μόνο να το προτείνεις, λες με τον τρόπο σου «θέλω να περάσω χρόνο μαζί σου».

Μα είτε καταλήγεις να κλαις με λυγμούς απ’ τα γέλια είτε φτάνεις στο σημείο βρασμού απ’ τα νεύρα σου, αξίζει πάντα να τα βγάλεις απ’ το ντουλάπι. Κι αν θελήσεις να έρθεις ποτέ με κάποιον κοντά, πλησίασέ τον ένα απόγευμα και πες του « είσαι για μια monopoly;». Όποια κι αν είναι η απάντηση, έχεις σίγουρα ανοίξει μια πόρτα. Είτε για μα γερή φιλία, μια ευκαιρία για φλερτ, είτε για ένα πολύ ενδιαφέρον βράδυ. Παίζουμε;

Αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Αθανασιάδη, που με κατέκλεβε στην monopoly όταν ήμασταν παιδιά. Τελικά ήταν πολύ ωραία.