Και τι πάει να πει επιτυχία;
Δηλαδή πότε κάποιος επιτυγχάνει ουσιαστικά;
Είναι οι αστρονομικές χρηματικές απολαβές; ‘Η μήπως η τέλεια σχέση και κατ’ επέκταση η δημιουργία οικογένειας;
Είναι θέμα στρατηγικής ή απλής καθαρής τύχης; Είναι στόχος που φτάνεις και μετά απολαμβάνεις τα οφέλη του, ή απλά μια και μόνο στιγμή που φεύγει κι εσύ μένεις και πάλι με το ανεκπλήρωτο του πράγματος, ψάχνωντας απεγνωσμένα τον επόμενο στόχο σου;
Αν η επιτυχία σήμαινε ευτυχία, τότε θα είχαμε καθαρά ευτυχισμένους και απόλυτα δυστυχισμένους ανθρώπους.
Παρ’ όλα αυτά κάτι τέτοιο δεν το συναντάμε συχνά.
Κι αυτό γιατί η επιτυχία έγκειται στην υποκειμενικότητα του καθενός.
Επιτυχία δε σημαίνει απαραίτητα η κορυφή της σκάλας κι αυτό γιατί αυτός που την ανεβαίνει, μπορεί να θέλει να φτάσει μέχρι το τρίτο σκαλί. Μετά να στρογγυλοκαθήσει εκεί και να απολάυσει τη θέα.
‘Εχουμε –και θα πω δυστυχώς– συνδέσει την επιτυχία με το «πολύ», είμαστε άπληστοι και ζητιάνοι και γι’ αυτό δεν μπορούμε να βάλουμε στόχους που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Ζητάμε πάντα το όσο το δυνατόν περισσότερο και δεν καθόμαστε να αναλογιστούμε αν όντως το θέλουμε, αν όντως είναι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε για να έχουμε μια εσωτερική πληρότητα.
Αν το δεις και πρακτικά, στη Γαλλία επιτυχία είναι μια θέση σε πολυεθνική και λοφτ στο κέντρο του Παρισιού, ενώ στην Αφρική, επιτυχία είναι να έχεις καθαρό νερό και σωματική ακεραιότητα. Και μετά μου μιλάς εσύ για προτεραιότητες.
Γιατί λοιπόν δε δικαιούται ο Γάλλος να θεωρεί επιτυχία το ότι σήμερα ξύπνησε και πήγε στη δουλειά του χωρίς να τον πατήσει αμάξι;
Η διαφορά υπάρχει εκεί που τρυπώνει το πρεστίζ, το κοινωνικό στάτους και η αναγνώριση των πολλών, αυτό που λέμε κοινώς, όσα βλέπει η πεθερά.
Αν εγώ γίνω επιτυχημένος για να το ξέρει ο γείτονας και να με γουστάρει κρυφά η γυναίκα του, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να με γεμίσει κάτι τέτοιο σε βάθος χρόνου;
Ελάχιστες, εκτός κι αν έχω παντελή έλλειψη βάθους και ουσίας.
Μάθαμε να μετράμε τα συναισθήματα με καταθέσεις σε τράπεζες και φουσκωμένες τσέπες. Ξεχάσαμε να χαμογελάμε και μεγαλύτερη αποτυχία για την ανθρώπινη φυλή δε θα υπάρξει ποτέ.
Πέτυχε ο Χιτλερ όταν είχε αφανίσει εκατομμύρια Εβραίους, μα πόσο καθαρή συνείδηση είχε αυτός ο άνθρωπος και πόση αγάπη είχε εν τέλει στον κοντινό του κύκλο;
Δέος ίσως, θαυμασμό και φόβο σίγουρα, μα τέτοιου είδους αισθήματα έρχονται και παρέρχονται. Το ίδιο και η επιτυχία.
Αν την κάνεις στόχο και σκοπό ζωής, χάνεις όλα αυτά που περνάνε σκυφτά απο δίπλα σου, χάνεις τις μέρες σου μέχρι να γίνουν χρόνια, χάνεις τη χαρά και την πλάκα μιας πιθανής αποτυχίας.
Κι αν εσύ θεωρείς επιτυχία ότι πέρασες μια δύσκολη πίστα στο κάντι κρας, εγώ θα σου πω μπράβο και θα το εννοώ.
Φτάνει πια με τα πολλά και ανούσια.
Ας ψάξουμε λίγο στα απλά.
Κάτι μου λέει ότι τελικά εκεί κρύβεται όλο το αλάτι της γης.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
