Αν η σχέσεις ήταν φαγητό, θα ήταν από αυτά τα μεγάλα, τα χορταστικά, από κείνα τα φαγητά που είναι τίγκα στις θερμίδες και σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής κι ευτυχισμένος, όπως ένα μπολ με μια ωραία πολύχρωμη μακαρονάδα μέσα, ή μια πίτσα που έχει πάνω όλου το κόσμου το τυρί (ή το κασέρι για εμάς τους Βόρειους). Τα ραντεβού όμως, εκείνο το στάδιο το πριν, που έχει κάτι από αμφιβολία και έκσταση, που σε θολώνει και εθίζεσαι στη γοητεία του φλερτ και της όλο νόημα πονηρής ματιάς, εκείνα έχουν γεύση σοκολάτα με κομματάκια αμύγδαλο.
Γι’ αυτό και οι παππούδες μας ήξεραν. Κόζαραν την κοπελιά, τη διεκδικούσαν σαν άλλοι σύγχρονοι για την εποχή ιππότες, για να της κλείσουν μέσα στη βδομάδα ραντεβού για ρεβανί ή υποβρύχιο στο ζαχαροπλαστείο της γωνίας. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα μέλια και τα σιρόπια, έπεφτε το πρώτο δειλό φιλί με άρωμα βανίλιας. Μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι φτιαγμένο από κρέμα ζαχαροπλαστικής.
Ήξεραν οι παλιοί. Κι εμείς που ξημερώνουμε με καφέδες και τσίπουρα τι καταλάβαμε; Χάθηκε όλος μας ο ρομαντισμός για να γίνουμε κουλ και ψαγμένοι. Κάνε διατροφή από αύριο. Πάρε την κοπελιά σου, το αγόρι σου, πήγαινε όλο θάρρος σε κείνο το άτομο που σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη ζάχαρη και ζήτα του μια συνάντηση, διαφορετική από τις άλλες.
Βρες εκείνο το ζαχαροπλαστείο που θα μιλήσει στις αισθήσεις σου, πιάσε ένα μικρό τραπεζάκι και ζήσε την ελληνική σου ταινία, με συνταγές που ποτέ δεν αποτυγχάνουν. Ποιος δε θέλει να κάνει φιλοσοφικές συζητήσεις που από πίσω θα κρύβουν πρόστυχα νοήματα, με ένα κομμάτι σοκολατένιο κέικ για μοίρασμα;
Τα ζαχαροπλαστεία, κρύβουν μέσα τους όλο το νόημα της έλξης. Έχουν τη συνταγή της αποπλάνησης χωμένη μέσα στις κουζίνες και τους φούρνους τους, τυλιγμένη με πολύχρωμα φιογκάκια και γαρνιτούρα φράουλα. Είναι ρετρό και διαχρονικά, μοσχοβολάνε κανέλα, γλυκάνισο και σιρόπι βύσσινο, είναι το φάρμακο για τη μαυρίλα και τη γκρίνια. Ένας κόσμος, μια αφράτη φούσκα από ζάχαρη και κακάο σε κάθε χρώμα και υφή.
Γι’ αυτό σου λέω, ήξεραν οι παλιοί. Θα τη γλυκάνω, έλεγαν και το έκαναν και πράξη. Κι αυτό γιατί τα γλυκά δε φτιάχνονται αν δε βάλεις μέσα πολλή αγάπη. Θέλει μεζούρες, μέτρο, ζάχαρη κι αγάπη. Όπως και το φλερτ. Το κλασσικό, το ωραίο φλερτ, αυτό που θέλεις να γνωρίσεις τον άλλο και ντρέπεσαι μόνο και που ακούς το όνομά του. Αυτό το γεμάτο καψούρα που ζει σε μια αναμονή, που κάνει το σωστό το ψήσιμο για να φουσκώσει το σουφλέ με τη σοκολάτα μέσα να καίει σαν τις καρδιές όταν ερωτεύονται.
Κι αν το καλοσκεφτείς, τα πρώτα φιλιά αξίζει να γίνονται έτσι. Να ‘χουν τις θερμίδες τους, μα να αξίζει μία προς μία γιατί η γεύση θα κερδίζει. Ψάξε το πιο όμορφο, το πιο ρετρό, εκείνο με την καλύτερη σοκολατόπιτα και την επόμενη φορά μην πας για ποτό. Πήγαινε να ζήσεις λίγο σαν τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες.
Εκείνες που το κέρδιζε πάντα το κορίτσι ο πρωταγωνιστής.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
