Η αλήθεια είναι πως από μικρή είχα μια ανεξήγητη έλξη για τους ανθρώπους με ψυχολογικές διαταραχές. Όχι απαραίτητα ερωτική –κυρίως ανθρώπινη– περιέργεια θα την χαρακτήριζα καθώς τρελαινόμουν να μαθαίνω πράγματα που αγνοούσα γι’ αυτούς.
Η μάνα μου το απέδιδε στη δουλειά της, ως ψυχίατρος και λίγο-πολύ με προστάτευε από την περιέργειά μου αυτή καθώς πολλά είχαν δει τα μάτια της κι εγώ δεν ήμουν εύκολο παιδί για να με κουμαντάρεις. Μου εξιστορούσε περιστατικά βίας και ακραίες συμπεριφορές, μου μιλούσε για ανθρώπους παράφρονες χωρίς ίχνος συνείδησης και λειτουργικότητας.
Ποτέ δεν μπορώ να πω ότι με τρόμαζε η ιδέα ενός τέτοιου ανθρώπου. Κάθε άλλο, ήταν το τέλειο προϊόν προς παρατήρηση. Τι είναι αυτό που κάνει αυτούς τους ανθρώπους ελκυστικούς όμως;
Πρώτα και κύρια, πάντα προκύπτει ένας ερωτισμός, ακόμα και σε πολύ πρώιμα στάδια, όταν δεν μπορείς να διαβάσεις το μυαλό κάποιου. Είναι το μυστήριο που προκαλεί μια σκέψη χαοτική, μια συνείδηση που κοιμάται και ξυπνάει σε ανύποπτο χρόνο και σε ξαφνιάζει γιατί είναι πολλά αυτά που δε σου αποκαλύπτει και σου τα δίνει σιγά-σιγά. Τόσο σιγά και ακαθόριστα, που σε κάνει να διψάς για λίγο ακόμα.
Από την άλλη, βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου στον ψυχισμό τους, κομμάτια πιο σκοτεινά και ίσως καταδικαστέα από την κοινή λογική. Εκεί, αφού βγουν στην επιφάνεια, δικαιολογούνται κάπως και δημιουργούν ένα δίχτυ ασφαλείας. We all get a little mad sometimes.
Μεγάλο κομμάτι της επιθυμίας μας για να τους γνωρίσουμε και να τους κατανοήσουμε, είναι και το σύμπλεγμα του σωτήρα που λίγο-πολύ όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε, κυρίως το γυναικείο φύλο. Είναι αυτό που λέμε, εγώ θα τον φτιάξω, λες και είναι προϊόν προς μεταποίηση. Συμπεριφερόμαστε στην όποια διαταραχή του σαν κάτι παροδικό και σίγουρα μικρότερης κλίμακας, το ονοματίζουμε με βάση αυτό που μας συμφέρει και πορευόμαστε ανάλογα.
Πέρα, όμως, από κάθε ανάλυση ψυχολογικού προφίλ που θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε, η βάση όλων είναι ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ον τόσο πολύπλοκο, που καμιά φορά χάνεται μέσα στην προσπάθειά του να εξηγήσει όσα του φαίνονται δυσνόητα.
Άλλωστε είναι πολύ πιο εύκολο να χαρακτηρίσεις κομπλεξικό και ανώριμο έναν άνθρωπο με διπολική διαταραχή, γιατί έτσι μόνο μπορείς να το εξηγήσεις και νιώθεις ότι έχεις τη δύναμη να το αλλάξεις. Οι προθέσεις μπορεί να είναι οι καλύτερες, μα ένα κατευθυνόμενο πλέγμα συμπεριφορών απλά θα κρύψει για λίγο αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Άλλωστε κανένας δεν μπορεί να σε σώσει από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Είναι γοητευτικοί με τον δικό τους παράξενο τρόπο, σε συστήνουν σε κομμάτια της ψυχολογίας που σου φαίνονται άγνωστα ή ίσως καμιά φορά, πολύ-πολύ γνώριμα, σε απελευθερώνουν από τα ταμπού της κοινής λογικής.
Είναι μια επικίνδυνη περιπέτεια, μια ακροβασία που αν αφαιρεθείς, μπορεί να πέσεις στο κενό από τα 200 μέτρα ύψος.
Μα είναι κι αυτοί, όπως κι εσύ κι εγώ, απλά άνθρωποι. Κι αυτό το «απλά» είναι που τελικά κρύβει τη μεγαλύτερη ομορφιά τους.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάνας Κοντονικολάου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
