Όχι και ποιοι αιώνιοι, ότι και καλά δεν ξέρεις για ποιον μιλάω! Συγγνώμη, τι έτος είπαμε ότι είσαι; Α, δε θυμάσαι. Ε, κάπως έτσι την πατάμε όλοι. Μπαίνεις στο πανεπιστήμιο, μικρός, ηλίθιος και ενθουσιασμένος, μην έχοντας ιδέα πού πας να μπλέξεις. Πας λοιπόν, με τον αέρα του νικητή και τρως, όχι απλά τα μούτρα σου, τα λυσσακά σου. Έχεις μάθει ένα καλούπι, του λυκείου, έχεις μάθει στην πίεση, την προπαγάνδα του τετραμήνου και το ψέμα των βαθμών και νομίζεις πως έτσι θα πάει από δω και πέρα. Αλλά όχι.
Εντάξει το παραδέχομαι. Τις έχουμε κάνει τις μαλακίες μας. Και στη σχολή δεν πατήσαμε και λευκές εξεταστικές κάναμε και ξεκινήσαμε για μάθημα και μείναμε στο κυλικείο και όλα τα κομφόρ. Δε σε αφήνει το πανεπιστήμιο, εσύ το αφήνεις. Αυτό όμως είναι και το θέμα. Ότι καλώς ή κακώς, στο ελληνικό σύστημα, αν θες να διαβάσεις, έχει καλώς και ίσως περάσεις κανένα μάθημα. Αν πάλι είσαι επιρρεπής στη μαλακία και δε θες πολύ για να πας για καφέ, ψάρεμα ή να κάνεις γενική για να αποφύγεις το πήξιμο, δε σε σώζει ούτε τάμα.
Ούσα πια στο έβδομο έτος, άστα να πάνε δηλαδή, το έχω ψυχολογήσει το θέμα και συμπέρανα το εξής μαγικό. Δε βγαίνει, φίλος, το μάθημα μέσα σε δύο μέρες. Δε γίνεται να μην πατάς όλο το εξάμηνο και να περιμένεις να βγάλεις τριακόσιες σελίδες σε δυο βράδια. Εκτός κι αν μένεις στην Αλάσκα και έχεις έξι μήνες νύχτα. Άσε που σε πιάνει πανικός, γιατί προφανώς τα βλέπεις, σε βλέπουν κι άκρη δε βγαίνει, γιατί αν δεν ασχολείσαι, πάντα μοιάζουν κινέζικα.
Το χειρότερο σενάριο, είναι να είσαι σε παρέα με άτομα το ίδιο αιώνια με σένα, αλλά για κάποιο λόγο, ένας ή δύο από αυτούς, καταφέρνουν με τις ίδιες ώρες μάθημα και διάβασμα να το πάρουν το πεντάρι. Τότε νιώθεις διπλά μαλάκας και οριακά ηλίθιος. Σου λέει, εγώ γιατί όχι; Εγώ, που στο σχολείο είχα αριστείο και διαγωγή κοσμιοτάτη. Αχ, καημένε κι εσύ. Καμία ελπίδα δεν έχεις. Δεν διαχειρίζονται όλοι, το ίδιο καλά, το χρόνο και την ελευθερία τους, ούτε διαβάζουν όλοι με την ίδια ταχύτητα. Αλλά, από κει που έχεις μάθει να είσαι κομπιουτεράκι και ρομποτάκι, με δέκα καθηγητές πάνω απ’ το κεφάλι σου , τώρα πρέπει να μάθεις να διαβάζεις μόνος σου κι αν έχεις απορίες, να τις λύνεις και πάλι, μόνος σου. Ζόρι.
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως δεν είναι αιώνιοι μόνο όσοι δεν τους καίγεται καρφί για το χαρτί. Είμαστε κι εμείς που χάσαμε την μπάλα, που κάναμε λάθη και μείναμε πίσω, που κάπου μπερδευτήκαμε και παρασυρθήκαμε από την ελευθερία μας και τα κάναμε μαντάρα. Θες, όμως η κόντρα με τους γονείς, θες που έφτυσες αίμα για να μπεις και σε τρώει το γαμώτο, θες που δεν είναι για μένουν όλα στη μέση, το θέλεις το πτυχίο.
Θέλεις κι εσύ να έρθει εκείνη η μέρα που θα πεις «Μάνα, ράψου! Ορκίζομαι!» Και θα ‘ναι η μάνα σου πιο περήφανη κι από τσολιά στο σύνταγμα. Έχουν και οι αιώνιοι ψυχή και θέση, αν σταματήσουν την ηττοπάθεια και πάρουν μπρος. Τίποτα δε χάθηκε, αρκεί να το πάρουμε απόφαση. Στο χέρι μας είναι.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
