Πάντα πίστευα ότι ένα δωμάτιο είναι καθρέφτης της προσωπικότητας ενός ατόμου. Μπορείς ανάλογα με τα χρώματά του, τη διάταξη και την επιλογή των επίπλων, τις μικρές ή μεγαλύτερες λεπτομέρειες, να αναγνωρίσεις κάποια πράγματα για τον άνθρωπο που το φιλοτέχνησε. Είναι μια περίεργη μορφή ψυχανάλυσης, ένα ιδιόμορφο έργο τέχνης ίσως, που μέσα στην τέλεια τάξη ή αταξία του, σε εισάγει σε έναν ολοκαίνουργιο διαφορετικό κόσμο.
Η ανατομία ενός δωματίου δεν είναι απλή υπόθεση. Έχει σίγουρα κάποια βασικά χαρακτηριστικά, όπως ας πούμε ένα κρεβάτι ή έναν καναπέ, αλλά πολλά απ’ τα χαρακτηριστικά του αφορούν τη φάση και την κατάσταση που βρίσκεται το άτομο. Υπάρχουν βέβαια κι οι περιπτώσεις που μαμάδες, μπαμπάδες και λοιποί άσχετοι-σχετικοί βάζουν το χεράκι τους στο τι θα μπει που και τι μορφή θα έχει. Αλλά δε θα μιλήσουμε γι’ αυτούς.
Θα μιλήσουμε για τα δωμάτια –όπως τα αποκαλώ εγώ– τα κινηματογραφικά. Αυτά που μοιάζουν σαν σκηνή από ταινία, γιατί οι πληροφορίες που βρίσκεις, απλά και μόνο κοιτάζοντάς τα, είναι ίσως περισσότερες από αυτές που θα αποκτήσεις σε έναν πρώτο καφέ. Αν λοιπόν ανοίξεις το πλάνο σου και κάνεις μια λήψη, θα παρατηρήσεις εκείνα τα αντικείμενα που για κάποιο ανεξήγητο λόγο, υπάρχουν σε κάθε δωμάτιο, ανεξάρτητα απ’ το ποια είναι η φάση σου. Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Τα παλιά λούτρινα και πλαστικά κουκλάκια σου. Θα τα βρεις σε μορφή ζώου, η αρκούδα στο υποκοριστικό της είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και σε όλα τα μεγέθη. Είναι παρατημένα σε μια γωνιά ή στέκουν περήφανα πάνω στο κρεβάτι ή σε κάποιο ράφι, αλλά βρίσκονται εκεί γιατί εσύ ποτέ δεν κατάφερες να τα αποχωριστείς όταν άφησες πίσω σου την παιδική σου ηλικία. Είναι σαν την φρουτόκρεμα που και σαράντα να γίνεις, πάλι θα σου αρέσει η γεύση της.
Η ονειροπαγίδα. Μεγάλες, μικρές, ξύλινες ή φουτουριστικές, οι ονειροπαγίδες έχουν προεδρική θέση στα ενήλικα κι εφηβικά δωμάτια. Και γιατί όχι, αφού είναι πανέμορφες και σε κάνουν και λίγο χίπη στιγμιαία. Δεν έχει σημασία αν πιστεύεις στην ιδιότητά της να αποκρούει τα άσχημα όνειρα, εσύ θα την έχεις έτσι κι αλλιώς γιατί κάποιος κάποτε σε έπεισε να την αγοράσεις ή σου την πήρε δώρο κι ακόμα κι αν πλέον δεν ταιριάζει μία με το στιλ του δωματίου, είναι υπερβολικά όμορφη για να μπει σε κουτί.
Το διαφημιστικό τασάκι. Έλα, όλοι το έχουμε δεν είναι ντροπή. Είναι εκείνο το τασάκι που κάποτε πήρες δώρο απ’ το σούπερ μάρκετ με μια εξάδα αναψυκτικά. Είναι αδιάφορο κι εντελώς πρακτικό, αφού είναι το μόνο τασάκι που έχει ευπρεπές μέγεθος και σχήμα. Σε ξελασπώνει πάντα τις δύσκολες ώρες που χρειάζεσαι έξτρα τασάκι και για κάποιο λόγο παραμένει ακλόνητο, ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα τα έχεις κάνει σμπαράλια ένα βράδυ με φεγγάρι.
Τα CD. Γνώρισαν μεγάλη δόξα κι ήταν πρωταγωνιστές για μεγάλη χρονική περίοδο της ζωής σου. Μπορεί πλέον να έχουμε χαθεί στον κόσμο του ίντερνετ και της εύκολης διαδικτυακής μορφής πραγμάτων μα τα CD έχουν μια γλυκιά αθωότητα μιας εποχής που όλα ήταν λίγο πιο δύσκολο να τα βρεις και να τα αποκτήσεις. Κι αυτό ήταν που τα έκανε όλα, λίγο περισσότερο σημαντικά.
Θα μπορούσα να μετράω για ώρες, αν βάλω τα βιβλία, παιδικά ή μη, τα ογκώδη χαζά δώρα συγγενών που όλο λες ότι θα ξεφορτωθείς και ποτέ δεν το κάνεις, κάποιο αναμνηστικό από βάφτιση ή γάμο που ήταν αρκετά γλυκούλι για να κερδίσει μια θέση στα ράφια σου, ή εκείνη τη φωτογραφία που είσαι μικρός κι απόλυτα ευτυχισμένος και μάλλον είσαι στη θάλασσα ή τρως παγωτό.
Είναι πολλά μικρά πολύχρωμα καρέ που συνθέτουν την προσωπική κινηματογραφική σκηνή του καθενός. Για να φτιάξει μέσα σε αυτή, μια δικιά του όμορφη μέρα, που μέσα στην απλότητά της θα μυρίζει κάτι από οικειότητα και νοσταλγία. Τη νοσταλγία που κουβαλάνε όλα αυτά τα πράγματα που σε μια στιγμή, για κάποιο λόγο που μπορεί κι εσύ ο ίδιος να μη γνωρίζεις, έγιναν για σένα σημαντικά και τα κράτησες στη ζωή σου. Σε μια γωνιά του δωματίου σου.
Επιμέλεια Κειμένου Γιοβάννας Κοντονικολάου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
