Θα πεις ψέματα αν μου πεις ότι δεν το σκέφτεσαι ποτέ. Ότι δε σε αγχώνει. Σκέφτεσαι ότι άργησες. Εσύ. Ο κόσμος. Η ευτυχία. Οι συνθήκες. Ο ένας. Ο κανένας. Πάντα είσαι δύο με τρία δευτερόλεπτα πίσω, μιας μέρας μιας εβδομάδας μετά. Πάντα τρέχεις και φοβάσαι πως δεν έχεις τρέξει αρκετά και τι μένει;
Μένει στην άκρη των χειλιών σου αυτή η ερώτηση, να σου τρώει το μυαλό και τις νύχτες, να σου φτιάχνει μεγαλειωδώς τις αϋπνίες σου και τις φοβίες που τρέμεις, σαν στίχος της Γώγου που σε πυροβολεί στο κεφάλι μια κι έξω. Άργησα λες, είμαι 25, 15 είμαι μόλις 10 κι όμως άργησα. Μα πώς στο καλό να προλάβεις, αφού από τη μέρα που παίρνεις την πρώτη σου αναπνοή ήδη παλεύεις με τον χρόνο. Τι ειρωνεία, να έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου· αφού είναι μπροστά σου, πάντα θα πρέπει να τρέχεις για να τη φτάσεις.
Ενώ αν ήταν πίσω σου, θα πήγαινες αργά, θα προλάβαινες να κοιτάξεις για λίγο γύρω σου, να συνειδητοποιήσεις τι βλέπεις, τι νιώθεις, τι σ’αρέσει, τι φοβάσαι, να κάνεις και λίγο την αυτοκριτική σου. Μα τώρα, τρέχοντας με τη γλώσσα έξω από το στόμα και τη μόνιμη ερώτηση στο μυαλό, το μόνο που προλαβαίνεις να κάνεις είναι να αμφιβάλλεις. Κι αν όντως είναι αργά; Κι αν πέρασε ο χρόνος και δεν προλάβαμε; Τώρα τι μένει; Τι γίνεται;
Μοιάζει καρμικό, δε νομίζεις; Ίσως βολεύει και λίγο, να λες πως δεν έχεις πια επιλογή κι αφού άργησες, τώρα το μόνο που μένει είναι να απολαύσεις την κατάρρευσή σου. Ίσως σε πουν και φοβικό ή απλώς μοιρολάτρη, που αγάπησες κι εσύ το ρολόι σου πιο πολύ κι από την ίδια την αγάπη. Κι ο χρόνος που φτιάξαμε για να χωρίζουμε τους μήνες και τις εποχές, κατέληξε να μας γλεντάει, αφού εμείς τον κάναμε αφέντη του κόσμου και του δώσαμε τόσους αριθμούς να παίζει.
Μην πεις πως είναι αργά. Μην το πεις κι ας το νιώθεις, σε τόσα βάλθηκες να έχεις άρνηση τι σε πειράζει κι άλλο ένα; Αντί γι’ αυτό, πες τώρα. Ο μόνος χρόνος που έχει σημασία είναι αυτό που έχει το σώμα σου στο τώρα. Ένα απλό σώμα που ζει ένα παρόν. Και πολλά μαζί, κάνουν μια πραγματικότητα. Ξέρεις ποιο είναι το καλό με το παρόν; Δεν μπορείς να το μετρήσεις. Μέχρι να γυρίσεις και να πεις τη λέξη, τέσσερα γράμματα όλα κι όλα και ήδη έχει γίνει αόριστος. Άρα μπορείς μόνο να το βιώσεις γιατί η αντίληψη αργεί να το συλλάβει κι επεξεργάζεται αυτό που ήδη έχει ζήσει. Αυτό που ζεις τώρα, αυτό το δευτερόλεπτο, είναι άπιαστο, είναι μόνο ανάμεσα σε σένα και τη στιγμή.
Ίσως λοιπόν να μην είναι και τόσο αργά κι αν πάλι είναι, να μην προλάβουμε καν εμείς να το μάθουμε. Ίσως για να μάθουμε να εκτιμούμε τις στιγμές μας, να πρέπει πρώτα να τις χάσουμε όλες λόγω καθυστέρησης. Ίσως το να χάνεις να είναι πιο σημαντικό από το να κερδίζεις. Ξέρεις, το ξέρω κι εγώ πως αυτό είναι δύσκολο να το αποδεχτείς γιατί πονάει. Άργησες, ε και; Άργησε κι ο κόσμος κι αυτό καμιά φορά μας κάνει να νιώθουμε την ήττα. Μα ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο πράγμα με το χρόνο; Ότι αφού τον εφήυραμε εμείς, όποτε θέλουμε μηδενίζει. Πες μηδέν λοιπόν, θέσε σαν να είναι μαθηματικά. Έστω μηδέν λοιπόν. Ξεκινάμε.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
